Christophe Cox is co-founder of Apopo, an organization headquartered in Morogoro, Tanzania. He has been CEO of Apopo since 2008. In the late 1990s, the idea was developed to efficiently detect landmines using rodents. Since 2000, rats in Morogoro have been trained by Apopo to detect landmines in areas where war has raged.Thanks to further research, Apopo has also succeeded in training rats for other fields of application, such as detecting tuberculosis.This technique gave hard-to-reach or disadvantaged populations access to preventive health care. In the future, Apopo also wants to use animal odor detection to locate survivors in disaster areas and for environmental purposes. The Christoffel Plantin Fund is extremely proud to be able to highlight this enormous achievement of a compatriot.<img src="https://res.cloudinary.com/plantinfonds/image/upload/v1663773532/images/Christophe_2019_b_w_ctmnoh.jpg">

Christophe Cox est co-fondateur d'Apopo, une organisation dont le siège est à Morogoro, en Tanzanie. Il est PDG d'Apopo depuis 2008. À la fin des années 1990, l'idée a été développée pour détecter efficacement les mines terrestres à l'aide de rongeurs. Depuis 2000, les rats de Morogoro sont entraînés par Apopo à détecter les mines terrestres dans les zones où la guerre fait rage.Grâce à d'autres recherches, Apopo a également réussi à former des rats pour d'autres domaines d'application, comme la détection de la tuberculose.Cette technique a permis aux populations difficiles à atteindre ou défavorisées d'accéder à des soins de santé préventifs. À l'avenir, Apopo souhaite également utiliser la détection des odeurs animales pour localiser les survivants dans les zones sinistrées et à des fins environnementales. Le Fonds Christoffel Plantin est extrêmement fier de pouvoir souligner cette énorme réalisation d'un compatriote<img src="https://res.cloudinary.com/plantinfonds/image/upload/v1663773479/images/Christophe_2019_b_w_jjtfpw.jpg">

Christophe Cox is mede-oprichter van Apopo , een organisatie met hoofdkwartier in Morogoro, Tanzania. Sinds 2008 is hij CEO van Apopo. Eind jaren 90 werd het idee ontwikkeld om met behulp van knaagdieren landmijnen te detecteren op een efficiënte manier. Sinds 2000 worden in Morogoro ratten getraind door Apopo om landmijnen te detecteren in gebieden waar oorlog heeft gewoed.Dankzij verder onderzoek is Apopo er ook in geslaagd om ratten op te leiden voor andere toepassingsgebieden zoals bijvoorbeeld het detecteren van tuberculose.Dankzij deze techniek kregen moeilijk bereikbare of achtergestelde bevolkingsgroepen toegang tot preventieve gezondheidszorg. In de toekomst wil Apopo geurdetectie door dieren ook inzetten voor het lokaliseren van overlevenden in rampgebieden en voor milieu doeleinden. Het Fonds Christoffel Plantin is enorm fier om deze enorme verdienste van een landgenoot in de verf te kunnen zetten<img src="https://res.cloudinary.com/plantinfonds/image/upload/v1663773403/images/eovzyfqy9weck6zwzua2_gdppju.jpg">

laureaten

hero-1.jpg

Christophe cox - social enterpreneur

christophe cox - entrepreneur social

Christophe cox - sociaal ondernemer

Laureat 2022

Laureaat 2022

Dr Veerle Sterken, born in 1980 in Ghent, is currently working as research scientist &amp; group leader at the ETH in Zurich. Amongst other things, she has carried out pioneering research into Interstellar Dust in the solar system. Dr Sterken has an international reputation in this field.The Stardust Mission, for which she was jointly responsible, was the first and only satellite to bring back to Earth suspected space dust from the local interstellar cloud, dust that could then be analysed in a laboratory.Today, Dr Sterken works as a research scientist &amp; group leader at the ETH in Zurich. Previously, Dr Sterken was a postdoctoral researcher at the Astronomical Institute for Applied Physics in Bern and also a postdoctoral researcher at the University of Stuttgart and at the Max Plancke Institute where she carried out pioneering research into interstellar dust in the solar system. Dr Sterken has an international reputation in this field. On behalf of Thales and TU Delft, Dr Sterken also cooperated in the Darwin Mission.In the field of Interstellar Dust, Dr Sterken created computer simulations to better understand the orbits and properties of interstellar dust and to calibrate the Cosmic Dust Analyze of the Cassani space probe. Her most important work includes her assignment as co-leader of the Stardust Team. The Stardust Mission was the first and only satellite to bring back to Earth suspected space dust from the local interstellar cloud, which could then be analysed in the laboratory. Dr Sterken’s part consisted of computer simulating the trajectories of the particles captured by Stardust and contributing to the analysis of the Stardust results.As a space scientist, Dr Sterken is among the best in the world and has already had an impressive career at a young age.

Le Docteur Veerle Sterken, née en 1980 à Gand, travaille actuellement comme chercheur et chef de groupe à l’ETH de Zurich. Elle a, entre autres, mené des recherches révolutionnaires sur la poussière interstellaire dans le système solaire. Le Dr Sterken jouit d’une réputation internationale dans ce domaine.La mission Stardust, dont elle était co-responsable, était le premier et le seul satellite à ramener sur Terre des poussières spatiales probables provenant du nuage interstellaire local, poussières qui pouvaient ensuite être analysées en laboratoire.Aujourd’hui, le Dr Sterken travaille comme chercheur et chef de groupe à l’ETH de Zurich. Auparavant, Mme Sterken a été chercheuse postdoctorale à l’Institut astronomique de physique appliquée de Berne, ainsi qu’à l’Université de Stuttgart et à l’Institut Max Planck, où elle a mené des recherches novatrices sur la poussière interstellaire dans le système solaire. Le Dr Sterken jouit d’une réputation internationale dans ce domaine. Au nom de Thales et de TU Delft, le Dr Sterken a également coopéré à la mission Darwin.Dans le domaine de la poussière interstellaire, le Dr Veerle Sterken a créé des simulations informatiques pour mieux comprendre les orbites et les propriétés de la poussière interstellaire et pour calibrer l’analyse de la poussière cosmique de la sonde spatiale Cassani. Son travail le plus important est sa mission en tant que co-leader de l’équipe Stardust. La mission Stardust a été le premier et le seul satellite à ramener sur Terre des poussières probables du nuage interstellaire local, qui ont ensuite pu être analysées en laboratoire. Le rôle du Dr Sterken consistait à simuler par ordinateur les trajectoires des particules capturées par Stardust et à contribuer à l’analyse des résultats de Stardust.En tant que scientifique de l’espace, le Dr Sterken fait partie des meilleurs au monde et a déjà eu une carrière impressionnante à un jeune âge.

Dr Veerle Sterken, geboren te Gent in 1980, is vandaag werkzaam als research scientist &amp; group leader aan het ETH te Zurich. Ze verrichtte onder meer baanbrekend onderzoek naar Interstellar Dust in het zonnesysteem. In deze materie heeft Dr Sterken internationale faam.De Stardust Missie, waarvan ze medeverantwoordelijke was, bracht als eerste en enige satelliet vermoedelijke ruimtestof van de lokale interstellaire wolk terug naar de aarde, stof die nadien in een laboratorium kon worden geanalyseerd.Vandaag is Dr Sterken werkzaam als research scientist &amp; group leader aan het ETH te Zurich. Daarvoor was Dr Sterken Postdoctoral researcher aan het Astronomical Institute for Applied Physics in Bern en ook Postdoctoral researcher aan de Universiteit van Stuttgart en aan het Max Plancke Instituut waar ze baanbrekend onderzoek deed naar Interstellar Dust in het zonnesysteem. In deze materie heeft Dr Sterken internationale faam. In opdracht van Thales en TU Delft verleende Dr Sterken ook haar medewerking aan de Darwin Mission.Op het vlak van Interstellar Dust creëerde Dr Sterken computersimulaties om de banen en eigenschappen van interstellair stof beter te begrijpen en om de Cosmic Dust Analyze van de Cassani ruimtesonde te kalibreren. Tot haar belangrijkste werk behoort haar opdracht als medeverantwoordelijke binnen het Stardust Team. De Stardust Missie bracht als eerste en enige satelliet vermoedelijke ruimtestof van de lokale interstellaire wolk terug naar de aarde wat nadien in het laboratorium kon worden geanalyseerd. Het aandeel van Dr Sterken bestond erin de banen van de deeltjes die door Stardust gevangen werden computergewijs te simuleren en bij te dragen aan de analyse van de Stardust-resultaten.Als ruimtewetenschapper behoort Dr Sterken tot de internationale top en bouwde ze op jonge leeftijd reeds een indrukwekkende carrière uit.

Veerle sterken-Ruimtewetenschapper

Laureate 2021

Lauréat 2021

Laureaat 2021

Geboren in Tshikapa (Congo) op 15 mei 1953. Zij studeerde bedrijfseconomie te Brussel. Deze studie vulde ze later nog aan met een masteropleiding “Bedrijfsadministratie voor stichtingen en ngo’s” te Madrid. In 1977 vestigde ze zich in Spanje waar ze diverse managementfuncties bekleedde bij Spaanse bedrijven. In 1992 werd haar de functie van directeur bij de “Fundación Carlos de Amberes” aangeboden. Deze Madrileense caritatieve stichting, in 1594 opgericht door de Vlaming Karel van Antwerpen, onderging in die periode een koerswijziging en begon als culturele instelling aan een tweede leven. Met beperkte financiële middelen gaf Catherine Geens de stichting een nieuwe vorm. Tevens lukte ze erin om de stichting als culturele instelling met Europese allures op de kaart te zetten. Catherine Geens gelooft sterk in een hechte Europese samenwerking en integratie. Haar geloof in de Europese gedachte vertaalde zich in de organisatie van vele activiteiten rond de Europese éénwording. Hierdoor gaf ze de Europese gedachte in Spanje een flinke impuls. Als organisator mocht ze op deze activiteiten talloze buitenlandse deelnemers verwelkomen. Op dit ogenblik concentreert de stichting haar activiteiten op projecten rond culturele uitwisseling. Die uitwisseling vindt plaats tussen Spanje en de landen die in de tweede helft van de 16de eeuw deel uitmaakten van de zogenaamde “17 provinciën”. Een gebied dat vandaag overeenkomt met (delen) van Noord-Frankrijk en zowat de hele Benelux.

Né à Tshikapa (Congo) le 15 mai 1953 . Diplômée en Economie à l’université de Bruxelles , qu’elle complètera par un master en “Gestion administrative pour Ngos et Fondations” à Madrid. En 1977 elle s’établit en Espagne pour occuper différentes fonctions de gestionnaire de sociétés espagnoles. Depuis 1992 elle occupe la fonction de directeur à la “Fundacion Carlos de Amberes”. Cette fondation caritative madrilène,instauré en 1594 par Karel van Antwerpen,originaire des Flandres,connût en cette période un remaniement profond et entame une seconde vie comme organisation culturelle. Avec des moyens financiers limités,elle parvint à donner à la fondation une dimension européenne. Catherine Geens par sa foi en une intégration Européenne, donnera à cette idée une forte impulsion dans son pays,l’ Espagne. En tant qu’organisatrice d’ activités culturelles,elle peut compter sur bon nombres de participants étrangers et internationaux. Actuellement la fondation se concentre principalement sur les échanges culturels entre l’Espagne et les régions faisant partie des 17 provinces du 16me siècle,c.à.d. les régions du Bénélux et le nord de la France.

Geboren in Tshikapa (Congo) op 15 mei 1953. Zij studeerde bedrijfseconomie te Brussel. Deze studie vulde ze later nog aan met een masteropleiding “Bedrijfsadministratie voor stichtingen en ngo’s” te Madrid. In 1977 vestigde ze zich in Spanje waar ze diverse managementfuncties bekleedde bij Spaanse bedrijven. In 1992 werd haar de functie van directeur bij de “Fundación Carlos de Amberes” aangeboden. Deze Madrileense caritatieve stichting, in 1594 opgericht door de Vlaming Karel van Antwerpen, onderging in die periode een koerswijziging en begon als culturele instelling aan een tweede leven. Met beperkte financiële middelen gaf Catherine Geens de stichting een nieuwe vorm. Tevens lukte ze erin om de stichting als culturele instelling met Europese allures op de kaart te zetten. Catherine Geens gelooft sterk in een hechte Europese samenwerking en integratie. Haar geloof in de Europese gedachte vertaalde zich in de organisatie van vele activiteiten rond de Europese éénwording. Hierdoor gaf ze de Europese gedachte in Spanje een flinke impuls. Als organisator mocht ze op deze activiteiten talloze buitenlandse deelnemers verwelkomen. Op dit ogenblik concentreert de stichting haar activiteiten op projecten rond culturele uitwisseling. Die uitwisseling vindt plaats tussen Spanje en de landen die in de tweede helft van de 16de eeuw deel uitmaakten van de zogenaamde “17 provinciën”. Een gebied dat vandaag overeenkomt met (delen) van Noord-Frankrijk en zowat de hele Benelux.

MVR. CATHERINE GEENS

<h3>MVR. CATHERINE GEENS</h3>

Laureate 2011

Laureaat 2011

LAUREAAT 2011

Bernard Kervyn was born in Bruges January 8th, 1952. With a master’s degree from IAG (UCL) in 1976, he quickly left for Bangladesh, decision made several years earlier. For him, if life has meaning, one can not accept poverty and injustice. In Bangladesh, he will coordinate Frères des Hommes programs for 9 years. Back in Europe he led the communications team in France and Belgium, involving movements in solidarity, particularly with the victims of the Apartheid regime like “Free the Children” for children imprisoned by the former regime. Anxious to develop his management experience, he joined the General Electric Medical Systems marketing team, where he covered Europe for a group of imaging products. But quickly reminded by his thirst to intervene with the poor, he left for Vietnam, fascinated by the will of its people to get by, but hampered by many obstacles, especially credit. For him the efficiency and good management are even more essential within solidarity organizations, where it is essential to be aiming for excellence. Cofounder of Mekong Plus, he launches a vast program “Bank of the Poor” until the banks themselves adapt their conditions and allow the majority to borrow at reasonable rates. Human development is core to him: he participated in the establishment of two Vietnamese NGOs that span nearly 600 villages. He developed a microcredit program for extremely poor who live in dire straits on less than half a dollar a day. This program has already helped 12,000 households and is growing. With Mekong Plus he develops two principles: strong local participation, even the poorest, and integrated development. Each year 100,000 villagers participate in the march for solidarity, and contribute to a fund for scholarships. Listening to the villagers he goes in new directions: school health, screening for disabilities, constructions of small bridges and roads in the Mekong Delta, social enterprise. Fluent in Vietnamese, he learned the Khmer and expands its operations in neighbouring Cambodia. His greatest satisfaction: nearly 300 employees totally mobilized in the Mekong Plus programs. Bernard Kervyn was called as expert by various agencies like DANIDA, CIDA, Oxfam etc. One of his projects – waste recycling and compost, has been awarded by the World Bank. Recently published a small book: “A passion: 20 years with Vietnamese peasants.”

Bernard Kervyn est né à Bruges le 8 janvier 1952. Avec un diplôme de master de l’IAG (UCL) en 1976, il partit très vite pour le Bangladesh, décision prise déjà plusieurs années auparavant. Pour lui, si la vie a un sens on ne peut accepter la grande pauvreté et les injustices. Au Bangladesh il coordonnera les programmes de Frères des Hommes pendant 9 ans. De retour en Europe il dirigea l’équipe de communication en France et en Belgique, mobilisant des mouvements en solidarité, notamment avec les victimes de !’apartheid, comme «&nbsp;Libérez les enfants&nbsp;», en faveur des enfants emprisonnés par l’ancien régime. Soucieux de développer son expérience en gestion, il rejoint l’équipe marketing de General Electric Medical Systems, où il couvrira l’Europe pour un groupe de produits d’imagerie. Mais vite rappelé par sa soif d’intervenir auprès des plus démunis, il part au Vietnam, fasciné par la volonté de sa population de s’en sortir, mais freinée par bien des blocages, notamment pour le crédit. Pour lui l’efficacité et la bonne gestion sont encore plus essentielles au sein d’organisations de solidarité, il faut viser !’excellence. Co­fondateur de Mékong Plus, il lance un vaste programme «&nbsp;Banque des Pauvres&nbsp;» jusqu’à ce que les banques elles-mêmes adaptent leurs conditions et permettent à la majorité d’emprunter à des taux raisonnables. Le développement humain est au centre de ses préoccupations : il participe à la mise sur pied de 2 ONG vietnamiennes qui s’étendent sur près de 600 villages. Il développe un programme de microcrédit pour les extrêmement pauvres qui vivent difficilement avec moins d’un demi dollar par jour. Ce programme a déjà aidé 12000 ménages et ne cesse de croître. A Mékong Plus il développe 2 principes : la forte participation locale, même des plus pauvres, et Ie développement intégré. Chaque année 100.000 villageois participent à la marche de la solidarité, et contribuent à un fonds pour des bourses scolaires. A l’écoute des villageois il poursuit dans de nouvelles directions : santé scolaire, dépistages des handicaps, constructions de petits points et chemins dans le delta du Mékong, entreprise sociale. Parlant couramment le vietnamien, il apprend le khmer et étend ses opérations au Cambodge voisin. Sa plus grande satisfaction : près de 300 collaborateurs totalement mobilisés au sein des programmes de Mékong Plus. Bernard Kervyn a été appelé comme expert par différents organismes comme Danida, CIDA, Oxfam etc. Un de ses projets – recyclage des déchets et compost, a été récompensé par la Banque Mondiale. Récente publication, un petit livre : « Une passion: 20 ans avec les paysans vietnamiens ». Depuis 1993, Bernard Kervyn résiden au Vietnam et au Cambodge, où il s’occupe à plein temps de Mekong Plus.

Bernard Kervyn werd geboren op 8 januari 1952. In 1976 behaalde hij zijn masterdiploma in administratie en management (MBA) aan de Université Catholique van Louvain-la-Neuve. Vanuit zijn grote verontwaardiging door onrecht en wereldwijde armoede, vertrekt Bernard in 1977 naar Bangladesh. Gedurende 9 jaar zal hij er de programma’s coördineren van “Frère des hommes”, een internationale hulporganisatie die sterk inzet op solidariteit. In 1985 keert hij terug naar Europa, waar hij de leiding op zich neemt van de communicatieploeg van deze NGO in Frankrijk en in België. Tegelijkertijd mobiliseert hij solidariteitsbewegingen ten voordele van slachtoffers van het Apartheidsregime waaronder “Libérez les enfants”, een organisatie die ijvert voor de rechten van kinderen die door het vroegere regime in de gevangenis belandden.In 1988 versterkt Bernard Kervyn als verantwoordelijke voor Europa de marketingploeg van General Electric Medical Systems. Maar zijn engagement voor de allerarmsten laat hem niet los. Begin 1993 trekt hij naar Vietnam. Daar raakt hij gefascineerd door de kracht, de moed, de wil en vooral de veerkracht van de plaatselijke bevolking om ondanks financiële tegenslagen het hoofd boven water te blijven houden.In 1994 start Bernard, nadat hij Mekong Plus mee oprichtte, met het uitgebreide programma: “de Bank voor de Armen”. Hiermee wil hij banken overtuigen hun voorwaarden zo aan te passen dat de plaatselijke bevolking aan redelijke rentevoeten kan lenen. Empowerment en participatie van de lokale bevolking vormen de rode draad doorheen Bernards activiteiten. Zo neemt hij deel aan de oprichting en omwikkeling van twee Vietnamese ngo’s die actief zijn in meer dan een 600-tal dorpen. Hij ontwikkelt een programma van microkrediet voor de “armsten der armsten”’ die moeten rondkomen met minder dan een halve dollar per dag. Dit programma heeft reeds 12.000 gezinnen geholpen en blijft groeien. In Mekong Plus ontwikkelt hij twee belangrijke principes, enerzijds de sterke lokale participatie en anderzijds de integrale ontwikkeling. Elk jaar nemen 100.000 dorpelingen deel aan de solidariteitstocht. Zij dragen bij aan een fonds voorschoolbeurzen. Bernard heeft steeds een luisterend oor voor de dorpelingen. Op basis van hun suggesties en noden werkt hij bijkomende initiatieven en thema’s verder uit: gezondheid op school, screening voor gehandicapten, aanleg van kleine punten en wegen in de Mekong-delta, sociale ondernemingen, ….Voor Bernard zijn doeltreffendheid en een goede administratie in solidariteitsorganisaties essentieel. Uitmuntendheid moet daarbij telkens de norm en het streefdoel zijn.Bernard spreekt vloeiend Vietnamees en concentreert zich daarnaast ook op de studie van de Khmer wat hem toelaat zijn doelstellingen in het naburige Cambodja uit te breiden. Bernard haalt de meeste voldoening uit het feit dat nu al meer dan 300 medewerkers voltijds werken voor programma’ s die Mekong Plus aanbiedt.Diverse agentschappen waaronder Danida, CIDA, Oxfam e.a. doen geregeld een beroep op Bernard Kervyn als expert. Eén van zijn ecologische projecten dat focust op recyclage van afval en compost, werd onlangs door de Wereldbank bekroond. De laureaat is ook de auteur van het boekje: “Une Passion: 20 ans avec les paysans viemamiens”. Sinds 1993 verblijft Bernard Kervyn in Vietnam en Cambodja. Hij zet zich er voltijds in voor Mekong Plus.

DHR. BERNARD KERVYN

<h3>DHR. BERNARD KERVYN</h3>

Laureate 2015

Lauréat 2015

LAUREAAT 2015

Geboren op 24 december 1944 te Antwerpen. Hij studeerde aan het Koninklijk Vlaams Muziek Conservatorium te Antwerpen en aan de Koninklijke Beiaardschool “Jef Denyn” te Mechelen. Leerling van o.m. Flor Peeters en Staf Nees. Volgde tekenlessen aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten te Antwerpen en aan de Stedelijke Tekenacademie te Sint-Niklaas. Hij legde zich toe op de archeologie en werd betrokken bij de historische opgravingen te Hannekeswerve (Aardenburg, Nederland, 1964). In 1973 kreeg hij een opdracht van het Antwerps Provinciebestuur voor het kopiëren van middeleeuwse grafzerken en fresco’s tijdens historische opgravingen in de Onze-Lieve-Vrouwekathedraal te Antwerpen. Bekwaamde zich “met grootste lof” in de pedagogie aan de Katholieke Vlaamse Hogeschool Uitbreiding te Antwerpen, verwierf het diploma Insructor de Gimnasia Energética aan het Instituto Argentino de Investigaciones Energeticas onder leiding van prof. Thomas Zeberio; werd vertrouwd met verschillende esoterische disciplines en leerde de Indische danskunst “Bharata Natyam” bij Jetty Roels in de Dansstudio “D’ Oude Kapel” te Gent. Hij was medestichter en voorzitter van de Steinerschool “Het Rozenpoortje” te Kalmthout en promotor van “De Zonneschool”, een pluralistische vereniging voor individuele en maatschappelijke bewustwording. Van 1968 tot 1981 was hij stadsbeiaardier van Antwerpen, leraar muzikale opvoeding en esthetica aan het Instituut voor Talen, Secretariaat en Toerisme “Van Celst” en leraar Esperanto aan de Stedelijke Avondleergangen voor Talen te Antwerpen. Was plaatselijk voorzitter van het Jong-Davidsfonds, voorzitter van de Koninklijke Esperanto-vereniging “La Verda Stelo” en bestuurslid van het Verbond van Vlaamse Cultuurverenigingen te Antwerpen. Als eerste laureaat van het 8ste, 9de en 10e Internationaal Beiaardconcours van het Holland-Festival te Hilversum (1966-67-68) ontwikkelde hij zich tot een van de beste beiaardiers van de huidige generatie. Zijn concerten vanuit de Onze-Lieve-Vrouwenkathedraal te Antwerpen brachten duizenden toehoorders op de been. Hij ligt aan de basis van de renaissance van de beiaardkunst in Vlaanderen na de Tweede Wereldoorlog en wordt beschouwd als een eminentie op beiaardgebied. &nbsp;Van 1981 tot 2009 was hij stadsbeiaardier in Mechelen en van 1981 tot 2010 directeur van de Koninklijke Beiaardschool “Jef Denyn”. Naast een vijfdelig methodisch leerboek voor beiaard, uitgegeven met de steun van de Vlaamse Overheid, realiseerde hij een aantal cd’s met beiaardmuziek en schreef verschillende publicaties over klokkenkunst en filosofische onderwerpen. Jo Haazen concerteerde in vele landen, promootte de beiaardkunst in Japan, Rusland en China en werd in 2003 aangesteld als titularis-beiaardier van de Peter-en-Pauluskathedraal te Sint-Petersburg (Rusland). Sedert 2006 is hij hoogleraar aan de Faculteit voor Kunst van de Staatsuniversiteit te Sint-Petersburg (afdeling orgel, klavecimbel en beiaard) en gastdocent aan de Faculty for Comparative Study of Religion and Humanism te Antwerpen. 1980 : Onderscheiding “Honors of Music”, University of California, Berkeley (VSA). of California, Berkeley (VSA). 1995: Burgerlijke Medaille Eerste Klasse, uitgereikt door het Belgisch Ministerie van Binnenlandse Zaken. 2000: Opgenomen in de Europese Ere-Senaat “Pro Pace et Unitate, e meritu et honoris causa” (BVSE-UEF). 2004 : Erediploma van de stad Sint-Petersburg en onderscheiden door president Vladimir Poetin met de “Orde van de Vriendschap” voor zijn “unieke bijdrage tot de wederopleving van de muziektradities in de Peter-en-Paulusvesting te Sint-Petersburg die aldaar in het leven geroepen werden door tsaar Peter de Grote”. 2005 : Zilveren Medaille van de European Merit Foundation (Luxemburg) “for his important activities in favor of Europe”. 2009 : Bekroond met de Christoffel Plantijn Prijs, uitgereikt voor zijn bijzondere bijdrage voor de bekendheid van België in het buitenland. 2012 : Gehonoreerd met het Gouden Label van “Klassiek Centraal” (de webkrant voor de klassieke muziekliefhebber) voor zijn ganse carrière. 2012 : Benoemd door Koning Albert II tot Commandeur in de Kroonorde. 2012 : Aanzet tot een internationaal humanitair project (Universala Esperanto-Asocio / UNESCO) ter aanvulling de “Universele Verklaring van de Rechten van de Mens” met amendementen over menselijke plichten. 2015 : Prijs van de Marnixring te Mechelen (Gaston Feremansprijs) uitgereikt door Luc Van den Brande, Em. Minister-President van de Vlaamse Regering.

Né à Anvers le 24 décembre 1944. Il a étudié au Conservatoire Royal d’Anvers et à l’Ecole Royale du Carillon «&nbsp;Jef Denyn&nbsp;» à Malines. Etudie chez Flor Peeters et Staf Nees. Pris des cours de dessin à l’Académie Royale des Beaux-Arts d’Anvers et à l’Académie municipale de Dessin à Sint-Niklaas. Il a approffondi en archéologie et fût impliqué dans les fouilles historiques à Hanneke Werve (Aardenburg, Pays-Bas, 1964). En 1973, il a reçu une commission de l’administration provinciale d’Anvers pour la copie de pierres tombales médiévales et fresques historiques lors des fouilles de la cathédrale de Notre-Dame d’Anvers. Formé «&nbsp;avec la plus grande louange» en pédagogie à la Haute Ecole Catholique ‘Uitbreiding’ à Anvers, acquis le diplôme insructor le Gimnasia Energética à l’Instituto de Investigaciones Argentino Energeticas dirigé par le professeur Thomas Zeberio .; est devenu familier avec diverses disciplines ésotériques et a enseigné la danse indienne «&nbsp;Bharatanatyam&nbsp;» chez Jetty Roels au Dance Studio «&nbsp;D&nbsp;» Ancienne Chapelle «&nbsp;à Gand. Il a été co-fondateur et président de l’école Steiner «&nbsp;Pink Poortje&nbsp;» à Kalmthout et promoteur de la «&nbsp;De Zonneschool&nbsp;», une association pluraliste pour la conscience individuelle et sociale. De 1968 à 1981, il était carillonneur d’Anvers, professeur d’éducation musicale et esthétique à l’Institut des langues, de secrétariat et du tourisme «&nbsp;de Celst&nbsp;» et professeur Esperanto les méthodes de soirée municipales pour les langues à Anvers. Était-président local du Jong-Davidsfonds, président de la Royal Society Esperanto «&nbsp;La Verda Stelo&nbsp;» et membre du conseil d’administration de l’Association des Associations culturelles flamandes à Anvers. Comme le premier vainqueur du 8ième, 9ième et 10ième Concours international de Carillon du Festival de Hollande à Hilversum (1966-67-68), il est devenu l’un des meilleurs carillonneurs de la génération actuelle. Ses concerts de la cathédrale de Notre-Dame à Anvers ont attiré des milliers d’auditeurs. Il est à la base de la renaissance de l’art du carillon en Flandre après la Seconde Guerre mondiale et est considéré comme une éminence du carillon. De 1981 à 2009, il était le carillonneur de la ville de Malines et de 1981 à 2010 directeur de l’École Royale de Carillon «&nbsp;Jef Denyn&nbsp;». En plus d’un manuel méthodologique en cinq parties pour carillon, publié avec le soutien du Gouvernement flamand, il a produit un certain nombre de CD de musique de carillon et a écrit plusieurs publications concernant les horloges et sur des sujets philosophiques. Jo Haazen a concerté dans de nombreux pays, a promu l’art du carillon au Japon, la Russie et la Chine et a été nommé en 2003 comme carillonneur titulaire de la cathédrale Pierre et Paul à Saint-Pétersbourg (Russie). Depuis 2006, il est professeur à la Faculté de l’Université d’Etat des Arts à Saint-Pétersbourg (département orgue, clavecin et carillon) et professeur invité à la Faculté d’Etude comparative de la religion et de l’Humanisme à Anvers.

PROF. JO HAAZEN

<h3>PROF. JO HAAZEN</h3>

Laureate 2009

Lauréat 2009

LAUREAAT 2009

Geboren te Hasselt op 19 april 1971. In 1995 behaalde hij het diploma van licentiaat in de communicatiewetenschappen aan de Vrije Universiteit te Brussel, driemaal geslaagd “cum laude” en eenmaal “magna cum laude”. Vervolgens studeerde hij met een EU-studiebeurs één jaar in Eichstät (Duitsland), het centrum voor Latijns Amerikaanse studies. Hij is gecertificeerd acupuncturist met een WHO-erkenning, gespecialiseerd in de toepassing voor psyche-emotionele problemen en behaalde zijn doctoraatstitel in de psychologie in 2012. De heer Koen Sevenants startte zijn loopbaan in 1994 als adviseur van de NGO “Broederlijk Delen” verbonden aan Ecuador, gevolgd door 2 jaar assistent aan de VUB op het departement opvoedkundig management. Gedurende de jaren 2002 tot 2006 evolueerde hij van assistent tot directeur bij de organisatie Handicap – International China en voor de EU. Dit brengt hem uiteindelijk bij de “vzw Morning Tears”, een vereniging die zich inzet voor de opvang en begeleiding van kinderen van gevangenen of terdoodveroordeelden. Hij startte dit baanbrekende werk in 1998 in China en breidde het actieterrein uit naar Cambodja, Rusland, Tanzania, zeven Europese landen en de Verenigde Staten. Vandaag treedt hij op als algemeen directeur. Zijn prestaties werden vereerd met de Internationale Prijs van de Vriendschap uitgereikt door de stad Zhengzhou (China), de hoogst gewaardeerde prijs van het centrale Gouvernement van China, als zijnde het project met de grootste impact op de hervorming van de wetgeving rond de kinderbescherming.

Né à Hasselt le 19 avril 1971. En 1995, il obtient son diplôme de licence en sciences de communication à l’ULB, réussissant trois fois “cum laude” et une fois “magna cum laude”. Ensuite, il étudie avec une bourse de la Communauté Européenne à Eichstät en Allemagne, le centre pour les études d’Amérique Latine. Il est certifié acupuncteur avec une reconnaissance WHO (Organisation Mondiale de la Santé), spécialisé dans l’application des problèmes psycho-émotionnels et obtient son titre de docteur en psychologie en 2012. Koen Sevenants commence sa carrière en 1994 comme conseiller de l’ONG “Broederlijk Delen” lié à l’Equateur, suivi de deux années comme assistant à la VUB au département du management pédagogique. Pendant les années 2002 à 2006 il évolue d’assistant à directeur auprès de l’organisation Handicap – International Chine ainsi que pour l’U.E. Ce qui l’amène finalement auprès de l’asbl Morning Tears, une association qui s’engage pour l’accueil et l’accompagnement d’enfants de prisonniers et condamnés à mort. Il débute ce travail novateur en 1998 en Chine et élargit par la suite son terrain d’activités vers le Cambodge, la Russie, la Tanzanie, sept pays européens et les Etats-Unis. Il en est aujourd’hui le directeur général. Ses prestations ont été honorées du Prix International de l’Amitié délivré par la ville de Zhengzhou en Chine, le prix le plus respecté du Gouvernement central de Chine, pour être le projet ayant le plus grand impact sur la réforme de la législation sur la protection de l’enfance.

Geboren te Hasselt op 19 april 1971. In 1995 behaalde hij het diploma van licentiaat in de communicatiewetenschappen aan de Vrije Universiteit te Brussel, driemaal geslaagd “cum laude” en eenmaal “magna cum laude”. Vervolgens studeerde hij met een EU-studiebeurs één jaar in Eichstät (Duitsland), het centrum voor Latijns Amerikaanse studies. Hij is gecertificeerd acupuncturist met een WHO-erkenning, gespecialiseerd in de toepassing voor psyche-emotionele problemen en behaalde zijn doctoraatstitel in de psychologie in 2012.&nbsp;&nbsp;De heer Koen Sevenants startte zijn loopbaan in 1994 als adviseur van de NGO “Broederlijk Delen” verbonden aan Ecuador, gevolgd door 2 jaar assistent aan de VUB op het departement opvoedkundig management. Gedurende de jaren 2002 tot 2006 evolueerde hij van assistent tot directeur bij de organisatie Handicap – International China en voor de EU. Dit brengt hem uiteindelijk bij de “vzw Morning Tears”, een vereniging die zich inzet voor de opvang en begeleiding van kinderen van gevangenen of terdoodveroordeelden. Hij startte dit baanbrekende werk in 1998 in China en breidde het actieterrein uit naar Cambodja, Rusland, Tanzania, zeven Europese landen en de Verenigde Staten. Vandaag treedt hij op als algemeen directeur.&nbsp;&nbsp;Zijn prestaties werden vereerd met de Internationale Prijs van de Vriendschap uitgereikt door de stad Zhengzhou (China), de hoogst gewaardeerde prijs van het centrale Gouvernement van China, als zijnde het project met de grootste impact op de hervorming van de wetgeving rond de kinderbescherming.

DHR. KOEN SEVENANTS - LIC. COMMUNICATIEWETENSCHAPPEN

<h3>DHR. KOEN SEVENANTS - LIC. COMMUNICATIEWETENSCHAPPEN</h3>

Laureate 2012

Laureaat 2012

LAUREAAT 2012

Chris Dercon, born in Lier on July 30th, 1958, is a Belgian curator and historian who was director of the Tate Modern museum in London until the end of 2016 and has taken the lead of the Volksbühne in Berlin, the famous theater and theater since early 2017.The awards ceremony by the Governor of the Province of Antwerp, Mrs. Cathy Berx, took place on October 24th, 2016 at the Bernardus Centre in Antwerp.for the board Guy Doosselaere chairman

Chris Dercon, né à Lier le 30 Juillet 1958, est un conservateur et historien belge qui a été le directeur du musée Tate Modern à Londres jusqu’à la fin de 2016 et a pris la tête de la Volksbühne à Berlin, le célèbre théâtre et le théâtre depuis le début de 2017.La cérémonie de remise des prix par le Gouverneur de la Province d’Anvers, Madame Cathy Berx, a eu lieu le 24 Octobre 2016 au Centre Bernardus à Anvers.pour le conseil Guy Doosselaere président

Chris Dercon, geboren te Lier op 30 juli 1958, is een Belgische curator en geschiedkundige die tot eind 2016 directeur was van het <a href="http://www.tate.org.uk/visit/tate-modern">Tate Modern museum</a> in Londen en die sinds begin 2017 de leiding heeft&nbsp;van de <a href="https://www.volksbuehne-berlin.de/">Volksbühne</a>, het befaamde theater en theatergezelschap in Berlijn.De prijsuitreiking door de gouverneur van de Provincie Antwerpen, mevrouw Cathy Berx, heeft plaatsgevonden op 24 oktober 2016 in het Bernarduscentrum te Antwerpen.voor de raad van bestuur Guy van Doosselaere voorzitter

<h3>MR. CHRIS DERCON - CURATOR AND HISTORIAN</h3>

<h3>MONSIEUR CHRIS DERCON - CURATEUR ET HISTORIEN</h3>

<h3>DE HEER CHRIS DERCON - CURATOR EN GESCHIEDKUNDIGE</h3>

Laureate 2016

Lauréat 2016

LAUREAAT 2016

Geboren te Havelange in 1950. Hij behaalde een Master in de Economie aan de Universiteit van Leuven en vervolgens een doctoraatsdiploma aan de Carnegie Mellon University te Pittsburgh, Pennsylvania. Zijn carrière bracht hem eerst naar de Université de Lausanne waar hij economie en financiën doceerde van 1980 tot 2009. Daarnaast gaf hij ook les aan universiteiten in de Verenigde Staten, Canada en Frankrijk. Hij werd tevens lid van belangrijke financiële instellingen zoals de Academia Europea en de European Economic Association. Hij was Fellow van The Center for Economic Policy Research (CEPR) in Londen, actief in de Macroeconomic Policy Group van het Center for European Policy Studies (CEPS) te Brussel en werd voorzitter van de Conseil Scientifique van het Swiss Training Center for Investment Professionals. Jean-Pierre Danthine was lid van de Raad van de European Economic Association en van de wetenschappelijke raden van de Centre Pour la Recherche Economique et ses Applications (CEPREMAP) en het Centre de Recherche en Economie et en Statistique (CREST) in Parijs. Hij was ook directeur van de Swiss Finance Institute van 2006 tot 2009. Begin dit jaar benoemde de Federale Raad van Zwitserland hem tot lid van de Generale Staf en hoofd van het 3° departement van de BNS, het departement dat zich richt op de financiële markten, bankverrichtingen en informatica. In de loop van zijn carrière publiceerde Jean-Pierre Danthine talloze artikelen in financiële en economische tijdschriften.

Né à Havelange en 1950. Muni d’un Master en Economie de l’Université de Louvain,il gradua comme docteur à la ”Carnegie Mellon University de Pittsburg en Pensilvanie. Entre 1980 et 2009 il démarre sa carrière à l’université de Lausanne où il enseigne économie et finances et simultanément chargé de cours dans différentes universités aux USA,Canada et France. Membre de différentes organisations financières dont l’”Academia Europea” et la “European Econo-mic Association”, Fellow du “Center of Economic Policy Research” (CEPR) à Londres, actif dans le ” Macro-économic Group” du “Center for European Policy Studies” ( CEPS) à Bruxelles. En tant que président du Conseil Scientifique du Swiss Training Center for Investment Professionals, il était nommé membre du conseil de l’ European Economic Association et conseils scientifiques du Centre pour la Recherche Economique et ses Applications (CEPREMAP), ainsi que du Centre de Recherche en Economie et en Statistiques (CREST) à Paris. De 2006 à 2009 il occupa la fonction de directeur du Swiss Finance Institute. En début de l’année 2010 le Conseil Fédéral Suisse le nomma membre de l’état major du 3° département de la Banque Nationale Suisse, le département orienté vers les marchés financiers, transactions bancaires et informatique. Au courant de sa carrière Jean-Pierre Danthine publia de nombreux articles dans des magasines financiers et économiques.

Geboren te Havelange in 1950. Hij behaalde een Master in de Economie aan de Universiteit van Leuven en vervolgens een doctoraatsdiploma aan de Carnegie Mellon University te Pittsburgh, Pennsylvania. Zijn carrière bracht hem eerst naar de Université de Lausanne waar hij economie en financiën doceerde van 1980 tot 2009.&nbsp;Daarnaast gaf hij ook les aan universiteiten in de Verenigde Staten, Canada en Frankrijk. Hij werd tevens lid van belangrijke financiële instellingen zoals de Academia Europea en de European Economic Association. Hij was Fellow van The Center for Economic Policy Research (CEPR) in Londen, actief in de Macroeconomic Policy Group van het Center for European Policy Studies (CEPS) te Brussel en werd voorzitter van de Conseil Scientifique van het Swiss Training Center for Investment Professionals. Jean-Pierre Danthine was lid van de Raad van de European Economic Association en van de wetenschappelijke raden van de Centre Pour la Recherche Economique et ses Applications (CEPREMAP) en het Centre de Recherche en Economie et en Statistique (CREST) in Parijs. Hij was ook directeur van de Swiss Finance Institute van 2006 tot 2009. Begin dit jaar benoemde de Federale Raad van Zwitserland hem tot lid van de Generale Staf en hoofd van het 3° departement van de BNS, het departement dat zich richt op de financiële markten, bankverrichtingen en informatica. In de loop van zijn carrière publiceerde Jean-Pierre Danthine talloze artikelen in financiële en economische tijdschriften.

PROF. JEAN-PIERRE DANTHINE - ECONOMIE EN FINANCIËN

<h3>PROF. JEAN-PIERRE DANTHINE - ECONOMIE EN FINANCIËN</h3>

Laureate 2010

Lauréat 2010

LAUREAAT 2010

Piet Noë was born in Oudenaarde on July 25th, 1975.He received his diploma in secondary education at the Onze-Lieve-Vrouwecollege of his hometown in 1993.In 2000 he obtained his diploma in Medicine at the University of Ghent summa cum laude.Afterwards, Dr. Piet Noë specialized in in Ophthalmology and attended training in various university hospitals in Antwerp, Ghent, Rotterdam and Paris. In 2004 he obtained his diploma of specialist in Ophthalmology.That Piet Noë would ever become a doctor was written in the stars: his father was a general practitioner in Oudenaarde, his brother and his sister are doctors and another sister who works as a pharmacist, medicine is deeply rooted in the genes of the Noë family.“The fact that I wanted to work in a developing country was the result of my Christian conviction,” says Piet Noë. “If you want to do development work, Ophthalmology is a very useful specialization. You can achieve a lot with relatively few resources “.After graduating in 2004, Dr Piet Noë went to Uganda and worked in a clinic for the German NGO Christian Blind Mission (CBM). He then went to Rwanda to a hospital in Kabgayi, where he worked until February 2017 on a project of the Diocese of Kabgayi, which enjoys the support of CBM and Light for the World Belgium.Together with his Rwandan colleague, Dr. Piet Noë did about 6,000 eye surgeries per year.Afterwards he worked for a year as retinal surgeon at the Erasmus University Hospital in Rotterdam.At the end of 2017 he moved to Rwanda on a permanent basis to build his own eye hospital, the ‘Rwanda Charity Eye Hospital’, near the capital Kigali. For Dr. Noë this project is the realization of a long-cherished dream in which he invested all his savings, and for which he received support from many friends, family and sympathizers.The eye hospital will be officially opened on 18 November 2018, has 100 beds and will employ 35 people. In this hospital cataract operations will be carried out in the same way as other ophthalmic procedures. The doctor team will also treat patients with eye cancer.“To make the blind see, creates much joy” said Dr. Piet Noë who can count on the support of the non-profit organization Light in the Dark-Rwanda for his project.In November 2017, the dedicated ophthalmologist received the ‘Specialist of the Year’ Award for his humanitarian work in Rwanda by the ‘Artsenkrant’.

Piet Noë est né à Audenarde le 25 juillet 1975.Il a obtenu son diplôme d’études secondaires au collège Onze-Lieve-Vrouw de sa ville natale en 1993.En 2000, il a obtenu son diplôme de médecine à l’Université de Gand avec la plus grande distinction.Après, Dr. Piet Noë s’est spécialisé en ophtalmologie et a suivi une formation dans divers hôpitaux universitaires à Anvers, Gand, Rotterdam et Paris. En 2004, il a obtenu son diplôme de spécialiste en ophtalmologie.Que Piet Noë devienne médecin était écrit dans les étoiles. Avec un père qui a été médecin généraliste à Audenarde pendant des années, un frère et une sœur médecins et une autre sœur pharmacien, la médecine est profondément enracinée dans les gènes de la famille Noë.«&nbsp;Le fait que je veuille travailler dans un pays en développement était le résultat de ma conviction chrétienne&nbsp;», a déclaré Piet Noë. «&nbsp;Si vous souhaitez effectuer un travail de développement, l’ophtalmologie est une spécialisation très utile. Vous pouvez réaliser beaucoup avec relativement peu de ressources «&nbsp;.Après avoir obtenu son diplôme en 2004, Dr. Piet Noë s’est rendu en Ouganda et a travaillé dans un dispensaire de l’ONG allemande Christian Blind Mission (CBM).Il s’est ensuite rendu au Rwanda dans un hôpital de Kabgayi, où il a travaillé jusqu’en février 2017 sur un projet du diocèse de Kabgayi, qui bénéficie du soutien de CBM et de Light for the World Belgium. Avec son collègue rwandais, le Dr Piet Noë a chaque année effectué environ 6000 opérations oculaires.Il a ensuite travaillé pendant un an en tant que chirurgien de la rétine à l’hôpital universitaire Erasmus de Rotterdam.Fin 2017, il s’est définitivement installé au Rwanda pour construire son propre hôpital ophtalmologique, le «Rwanda Charity Eye Hospital», situé près de la capitale, Kigali. Pour Dr. Noë c’est le projet qui concrétise un rêve de longue date dans lequel il a investi toutes ses économies et pour lequel il a reçu le soutien de nombreux amis, de sa famille et de ses sympathisants.L’hôpital ophtalmologique sera officiellement ouvert le 18 novembre 2018, compte 100 lits et emploiera 35 personnes. Dans cet hôpital, les opérations de la cataracte seront effectuées de la même manière que les autres procédures ophtalmiques. L’équipe médicale traitera également les patients atteints d’un cancer de l’œil.«&nbsp;Faire voir un aveugle apporte beaucoup de joie&nbsp;» dit le Dr Piet Noë qui peut compter sur le soutien de l’organisation à but non lucratif Light in the Dark-Rwanda pour son projet.En novembre 2017, cet ophtalmologue dédié a reçu le prix du «spécialiste de l’année» pour son travail humanitaire au Rwanda de la part du ‘Journal des Médecins’.

Piet Noë werd geboren in Oudenaarde op 25 juli 1975.Hij behaalde zijn diploma secundair onderwijs aan het Onze-Lieve-Vrouwecollege van zijn geboortestad in 1993.In 2000 behaalde hij met grootste onderscheiding zijn diploma Geneeskunde aan de Universiteit van Gent.Nadien specialiseerde Dr. Piet Noë zich in de Oogheelkunde en volgde trainingen in verschillende universitaire ziekenhuizen in Antwerpen, Gent, Rotterdam en Parijs. In 2004 behaalde hij zijn diploma van specialist in de Oogheelkunde.Dat Piet Noë ooit arts zou worden stond in de sterren geschreven. Met een vader die jarenlang huisarts was in Oudenaarde, een broer en een zus die arts zijn en een andere zus die werkt als apotheker, zit geneeskunde diep in de genen van de familie Noë.“Dat ik in een ontwikkelingsland wilde werken kwam voort uit mijn christelijke overtuiging” zegt Piet Noë daarover. “Als je ontwikkelingswerk wil doen, is Oogheelkunde een heel nuttige specialisatie. Met relatief weinig middelen kan je erg veel bereiken”.Nadat hij in 2004 afstudeerde, trok Dr. Piet Noë naar Uganda en werkte er in een kliniek voor de Duitse ngo Christian Blind Mission (CBM).Daarna ging het richting Rwanda naar een hospitaal in Kabgayi, waar hij tot februari 2017 werkte aan een project van het bisdom Kabgayi, dat de steun geniet van CBM en Light for the World Belgium. Samen met zijn Rwandese collega voerde Dr. Piet Noë er jaarlijks zo’n 6.000 oogoperaties uit.Nadien werkte hij een jaar als netvlieschirurg in het Erasmus Universitair Hospitaal in Rotterdam.Eind 2017 verhuisde hij definitief naar Rwanda om er een eigen oogziekenhuis, het ‘Rwanda Charity Eye Hospital’, te bouwen in de buurt van de hoofdstad Kigali. Voor Dr. Noë is het project de realisatie van een lang gekoesterde droom waarin hij al zijn spaargeld investeerde, en waarvoor hij steun ontving van heel wat vrienden, familie en sympathisanten.Het oogziekenhuis zal op 18 november 2018 officieel worden geopend, telt 100 bedden en zal 35 persoonsleden tewerkstellen. In dit hospitaal zullen vooral cataractoperaties worden uitgevoerd net zoals andere oogheelkundige ingrepen. Het artsenteam zal er ook patiënten met oogkanker behandelen.“Blinden doen zien, schept veel vreugde” aldus Dr. Piet Noë die voor zijn project kan rekenen op de steun van de vzw Licht in het Duister-Rwanda.De toegewijde oogarts kreeg in november 2017 voor zijn humanitaire werk in Rwanda de ‘Specialist van het jaar’-Award uitgereikt door de Artsenkrant.

DOKTER PIET NOË - OOGARTS IN RWANDA

<h3>DOCTEUR PIET NOË - OPHTALMOLOGUE AU RWANDA</h3>

<h3>DOKTER PIET NOË - OOGARTS IN RWANDA</h3>

Laureate 2018

Lauréat 2018

LAUREAAT 2018

Geboren op 15 november 1948. Opleiding: Koninklijk Atheneum Prins Boudewijn (1960), Universiteit van Lausanne (1966), B.A. in Geology at Macquarie University of Sydney (1971), M.Sc. In Geology and Micropalaeontology at Macquarie University of Sydney (1976), Ph. D. in Zoology/Geology, from Zoology Dept., University of Adelaide (1981), DSc University of Adelaide from Dept. Of Geology &amp; Geophysics (2002) Heden is de laureaat geassocieerd directeur van de “Research School of Earth Science” bij de Australian National University in Canberra. Sedert meer dan 30 jaar is hij werkzaam in diverse gebieden van de aardwetenschappen. Als assistent bij de UCL werd hij zich bewust van de problematiek betreffende de klimaatsverandering. Zo bestudeerde hij onder meer in dat verband de verschijnselen van de aarde, meer bepaald de meren, sedimenten van uitgedroogde meren, oceanen zelfs tot in de Antartica. Hij wordt ook beschouwd als één van de wereldexperts op het vlak van de “ostra-cods” (microfossielen) en is o.m. ook medestichter van de “University of the Sea” in de “Asia Pacific Region”. Laureaat van talrijke wetenschappelijke prijzen en auteur van verschillende publicaties, menen wij een persoon gekozen te hebben, welke in een méér dan actueel probleem, België een bijzondere uitstraling bezorgt.

Né à Huy le 15-11-1948. Etudes: Athénée Royal Prince Baudouin (1960), Université de Lausanne (1966), B.A. in Geology at Macquarie University of Sydney (1971), M.Sc. In Geology and Micropalaeontology at Macquarie University of Sydney (1976), Ph. D. in Zoology/Geology, from Zoology Dept., University of Adelaide (1981), DSc University of Adelaide from Dept. Of Geology &amp; Geophysics (2002) Actuellement le lauréat occupe la fonction de directeur-associé à la “Research School of Earth Science” auprès de la “Australian National University of Canberra”. Depuis plus de 30 ans il est actif dans différents domaines des sciences de la terre. En tant qu’assistant à l’UCL, il prit conscience de la problématique liée au réchauffement de la terre. Ceci l’amena à étudier entr’autre les phénomènes géologiques de la croûte terrestre, en particulier les mers, les sédiments des mers asséchées, des océans et ceci même jusqu’à l’Antarctique. Il est également reconnu comme expert mondial en matière d’ostracodes (microfossiles) ce qui le mena à devenir co-fondateur de l’Université de la Mer dans la région asiatique du Pacifique. Lauréat de plusieurs prix scientifiques et auteur de nombreuses publications, nous sommes convaincus d’avoir retenu une personnalité qui, impliquée dans un problème de grande actualité, donne à la Belgique un rayonnement particulier. &nbsp;

PROF. PATRICK DE DECKKER

<h3>PROF. PATRICK DE DECKKER</h3>

Laureate 2008

Lauréat 2008

LAUREAAT 2008

Daniel Wagner was born in Tel-Aviv, Israel, on December 26, 1953 from Belgian parents. He moved to Belgium in 1955 and grew up in Brussels. In 1975 he obtained a degree in Physics at the Université Libre de Bruxelles (ULB). Two years later, in 1977, he got a MSc degree in Materials Science at the Hebrew University of Jerusalem followed, in 1982, by a PhD in the same discipline. After three years of specialization at the University of Cornell in Ithaca (New York), he began a brilliant academic career at the Weizmann Institute in Rehovot in Israel. In 1991, he was offered a permanent position as Associate Professor. Daniel Wagner by then already acquired an international reputation in his field. In 1991 he received the Fiber Society Award for Distinguished Achievement in New Orleans. He is a full professor at the Weizmann Institute since 2000. Professor Wagner also teaches at the Technion, the Israel Institute of Technology, and at various foreign universities. He was a visiting professor at the Max Planck Institute in Golm-Potsdam and at the Ecole Centrale in Paris. He also participated in numerous conferences, and presented the Harvard-MIT Joint Nanomaterials Special Lecture in 2013 at the Massachusetts Institute of Technology. Daniel Wagner is an influential and prolific researcher. His professional activities include a range of different themes ranging from classical composite materials and carbon nanotubes to the mechanics of biology-inspired structures etc. To date, he has about 245 articles and chapters published in specialized journals and he has organized many international colloquia. In 2000 Daniel Wagner was the elected Chairman of the prestigious Gordon Conference on Composites in Ventura, California. Ten years later he won the Gutwirth Research Prize from the Weizmann Institute. Daniel Wagner is fluent in French, Hebrew, English and Spanish and has a basic knowledge of Dutch and German. He is married, has three children and lives and works in Rehovot but has always remained faithful to the Belgian nationality.

Daniel Wagner est né à Tel-Aviv, Israël, le 26 Décembre 1953 de parents belges. Il s’installe en Belgique en 1955 et a grandi à Bruxelles. En 1975, il a obtenu une licence en physique de l’Université Libre de Bruxelles (ULB). Deux années plus tard, en 1977, il obtint un MSc en Materials Science à la Hebrew University of Jerusalem, suivi en 1982 d’un Doctorat dans la même discipline. Après trois années de spécialisation à l’Université de Cornell à Ithaca (New York), il a commencé une brillante carrière universitaire à l’Institut Weizmann à Rehovot en Israël. En 1991, un poste permanent comme Professeur Agrégé lui a été proposé. Daniel Wagner a alors déjà acquis une réputation internationale dans son domaine. En 1991, il a reçu le Fiber Society Award for Distinguished Achievement à la Nouvelle Orléans. Il est Professeur Titulaire à l’Institut Weizmann depuis 2000. Professeur Wagner enseigne également au Technion, l’Institut de technologie d’Israël, et dans diverses universités étrangères. Il a été professeur invité à l’Institut Max Planck de Potsdam-Golm et à l’Ecole Centrale de Paris. Il a également participé à de nombreuses conférences et présenta la Joint MIT-Harvard Nanomaterials Special Lecture en 2013 à la Massachusetts Institute of Technology. Daniel Wagner est un chercheur influent et prolifique. Ses activités professionnelles incluent un éventail de thèmes allant de matériaux composites classiques et les nanotubes de carbone à la mécanique des structures inspirées par la biologie, etc .. A ce jour, il compte environ 245 articles et chapitres publiés dans des revues spécialisées et a organisé de nombreux colloques internationaux. En 2000, Daniel Wagner était Président élu de la prestigieuse Gordon Conference on Composites à Ventura, en Californie. Dix ans plus tard, il a remporté le Prix de la Recherche Gutwirth de l’Institut Weizmann. Daniel Wagner parle couramment le français, l’hébreu, l’anglais et l’espagnol et a une connaissance de base du néerlandais et de l’allemand. Il est marié, a trois enfants et vit et travaille à Rehovot, mais est toujours resté fidèle à la nationalité belge.

Daniel Wagner werd geboren in Tel-Aviv, Israël, op 26 december 1953 uit Belgische ouders. Hij verhuisde in 1955 naar België en groeide op in Brussel. In 1975 behaalde hij een licentiaatsdiploma in de Fysica aan de Université Libre de Bruxelles (ULB). Twee jaar later, in 1977, haalde hij een MSc in Materials Science aan de Hebrew University of Jerusalem in 1982 gevolgd door een Doctoraat in dezelfde discipline. Na drie specialisatiejaren aan de Universiteit van Cornell in Ithaca (New York) begon hij een briljante academische carrière aan het Weizmann Instituut te Rehovot in Israël. In 1991 werd hem een permanente functie als Hoofddocent aangeboden.&nbsp;&nbsp;Daniel Wagner verwierf toen reeds internationale bekendheid binnen zijn vakgebied. In 1991 ontving hij de Fiber Society Award for Distinguished Achievement in New Orleans. Sinds 2000 is hij buitengewoon hoogleraar aan het Weizmann Instituut. Professor Wagner doceert ook aan het Technion, het Israëlisch Instituut voor Technologie, en aan verschillende buitenlandse universiteiten. Zo was hij gastprofessor aan het Max-Planck Instituut in Golm-Potsdam en aan de Ecole Centrale in Parijs. Daarnaast nam hij ook deel aan talrijke conferenties en presenteerde hij de Joint MIT-Harvard Nanomaterials Special Lecture in 2013 aan het Massachusetts Institute of Technology. Daniel Wagner is een invloedrijk en zeer productief wetenschapper.&nbsp;&nbsp;Zijn professionele activiteiten omvatten een waaier aan uiteenlopende thema’s gaande van klassieke composietmaterialen en koolstofnanobuisjes tot de mechanica van door biologie geïnspireerde structuren, enz. Tot op heden heeft hij ongeveer 245 artikels en gespecialiseerde hoofdstukken gepubliceerd in vaktijdschriften en heel wat internationale colloquia georganiseerd. In 2000 was Daniel Wagner gekozen Voorzitter van de prestigieuze Gordon Conference on Composites in Ventura, Californië. Tien jaar later won hij de Gutwirth Research Prize van het Weizmann Institute. Daniel Wagner spreekt vloeiend Frans, Hebreeuws, Engels en Spaans en heeft een basiskennis van het Nederlands en Duits. Hij is getrouwd, heeft drie kinderen en woont en werkt in Rehovot maar is de Belgische nationaliteit steeds trouw gebleven.

PROF. DANIEL WAGNE

<h3>PROF. DANIEL WAGNE</h3>

Laureate 2014

Lauréat 2014

LAUREAAT 2014

Gilbert DEFLO is geboren in Menen op 22 september 1944. Na theaterstudies aan het Rijksinstituut voor Toneel en Cultuurspreiding (het RITCS) ontmoet hij tijdens een stage aan het Piccolo Teatro van Milaan theater- en operaregisseur Giorgio Strehler, die zijn artistieke mentor zal worden. Als assistent bij de Nationale Opera van Brussel, onder meer van Maurice Béjart, realiseert Deflo zijn eerste regies: Il Tabarro en Gianni Schicchi van Puccini, The Good Soldier Schweyk van Kurka en L’Histoire du Soldat van Stravinsky. Van 1982 tot 1986 wordt hij er eerste regisseur, hij voert er negen producties op: Don Carlo, Cendrillon van Massenet, Der Freischütz, Der Fliegende Holländer, Tristan und Isolde, Les Contes d’Hoffmann, La Petite Renarde Rusée van Janacek en Der Rosenkavalier. In 1993 voert hij met Falstaff van Verdi bij de Vlaamse Opera zijn laatste regie in België op. Ondertussen heeft zijn internationale carrière al een hoge vlucht genomen. Ze neemt een aanvang in 1975 in Frankfurt met L’Amour des trois oranges van Prokofiev, een succesvolle opvoering die hem de deuren opent van de grootste operahuizen in Duitsland. In 1976 regisseert hij Il Barbiere di Siviglia voor de Hamburgische Staatsoper, een productie die er tot op vandaag op het programma staat. Nog in Hamburg realiseert hij twee opera’s gebaseerd op meesterwerken uit de Belgische literatuur: Pelléas et Mélisande van Debussy (naar Maeterlinck) en Le Grand Macabre van Ligeti (naar de Ghelderode). Daarnaast werkt hij regelmatig in Karlsruhe (Ariadne auf Naxos, Salome, Le Nozze di Figaro, Otello, Don Giovanni), in Nuremberg (La Bohème, Lucia di Lammermoor) en Berlijn (Manon Lescaut, een productie die zal worden hernomen in Helsinki, Cagliari en Tokyo). In Italië debuteert hij in Palermo met Fra Diavolo van Auber. Hij regisseert er verschillende opvoeringen in open lucht, in het Sferisterio in Macerata: Carmen, Falstaff, Tosca, Faust van Gounod, en in de Arena van Verona: La Traviata en Cavalleria Rusticana – Pagliacci. Voor het Scala van Milaan voert hij in 1992 Rigoletto op, met Riccardo Muti als dirigent. In Spanje werkt hij regelmatig samen met het Gran Teatre del Liceu in Barcelona. Dame de Pique van Tchaïkovski en Il Trovatore van Verdi zijn er van zijn hand. In Groot-Brittannië regisseert hij Die Frau ohne Schatten voor de Welsh National Opera in Cardiff en Aida voor de Scottish Opera in Glasgow, die later wordt hernomen in Lausanne, Nancy en Kopenhagen. Vanaf 1994 wordt ook de Opéra van Parijs zijn werkterrein. Hij debuteert er met Manon, gevolgd door Don Quichotte, twee opera’s van Massenet. Nadien volgen Un Ballo in Maschera en Luisa Miller van Verdi, en La Fiancée Vendue van Smetana. Zijn regie van L’Amour des trois oranges zal er uitgroeien tot een van de lievelingen van het Parijse publiek. In China voert hij zijn eerste opera op in 2013: Nabucco, samen met Placido Domingo voor de Opera van Beijing, gevolgd door Der Rosenkavalier in 2015 en La Sonnambula in 2018. Gilbert Deflo heeft zich ook bewezen in het barokke genre. Samen met René Jacobs presenteert hij in Montpellier L’Incoronazione di Poppea (hernomen in het Teatro Colon in Buenos Aires), en nadien Il Ritorno di Ulisse in Patria (hernomen in Tokyo). In de Staatsoper in Berlijn laten ze het Berlijnse publiek Croesus van Keiser herontdekken, en voor het Théâtre des Champs Elysées in Parijs brengen ze Roland van Lully, hernomen in Montpellier en Lissabon. Met Jordi Savall regisseert hij Orfeo van Monteverdi in het Liceu van Barcelona, met latere opvoeringen in Madrid en op het Festival van Edinburgh. En met William Christie voert hij, opnieuw in Parijs, Serse van Händel op. Gilbert Deflo is ten slotte ook de regisseur van verschillende wereldcreaties: Der Traumgörge van Zemlinsky in Nuremberg, La Forêt van Liebermann in Genève en Thyl (naar Charles De Coster) van Van Gilse in Amsterdam. Deflo werkte samen met de grootste stemmen uit de opera: Placido Domingo, Roberto Alagna, Marcelo Alvartez, Ramon Vargas, Vittorio Grigolo, José Van Dam, Samuel Ramey, Teresa Stratas, Renée Fleming, Federica Van Stade, Gwyneth Jones, Agnes Baltsa, Denyce Graves, Leonie Rysanek, Patrizia Ciofi,… Met meer dan 150 regies in de belangrijkste operahuizen ter wereld is Gilbert Deflo een van de meest productieve operaregisseurs. Zijn repertoire beslaat de volledige operageschiedenis, van Monteverdi tot hedendaagse composities. Toch is zijn creativiteit nooit aangetast door routine. Vanuit een geweldige beroepskennis duikt Deflo telkens weer in het enthousiasme en de fascinatie voor het stuk dat hij wil opvoeren. Zijn onmiskenbaar talent, zijn precieze kennis en diepgaande studie van het stuk en zijn rijke fantasie vormen zonder twijfel mee het geheim van zijn wereldwijd succes. Meerdere van zijn realisaties worden vandaag de dag nog steeds opgevoerd in de grootste operahuizen.

Gilbert DEFLO est né à Menen le 22 septembre 1944. Après ses études de théâtre au Rijksinstituut voor Toneel en Cultuurspreiding (het RITCS) il rencontre Giorgio Strehler, régisseur de théâtre et d’opéra lors d’un stage qu’il effectue au Piccolo Teatro à Milan qui deviendra son mentor artistique. Assistant de l’Opéra Nationale de Bruxelles, il travaille entre autres avec Maurice Béjart, il réalise ses premières régies: Il Tabarro et Gianni Schicchi de Puccini, The Good Soldier Schweyk de Kurka et L’Histoire du Soldat de Stravinsky. De 1982 à 1986 en tant que premier régisseur il met en scène neuf productions: Don Carlo, Cendrillon de Massenet, Der Freischütz, Der Fliegende Holländer, Tristan und Isolde, Les Contes d’Hoffmann, La Petite Renarde Rusée de Janacek et Der Rosenkavalier. En 1993 il effectue sa dernière régie en Belgique avec Falstaff de Verdi au Vlaamse Opera. Entretemps sa carrière internationale est bien lancée. Elle commence en 1975 à Francfort avec L’Amour des trois oranges de Prokofiev, une représentation réussie qui lui ouvre les portes des plus grandes opéras en Allemagne. En 1976 il fait la régie de Il Barbiere di Siviglia pour l’opéra à Hambourg, une production qui se joue encore jusqu’à ce jour. Toujours à Hambourg il réalise deux opéras basées sur des chef-d’oeuvres de la litérature belge: Pelléas et Mélisande de Debussy (Maeterlinck) et Le Grand Macabre de Ligeti (de Ghelderode). Il travaille régulièrement à Karlsruhe (Ariadne auf Naxos, Salome, Le Nozze di Figaro, Otello, Don Giovanni), à Nuremberg (La Bohème, Lucia di Lammermoor) et à Berlin (Manon Lescaut, une production qui sera reprise à Helsinki, Cagliari et à Tokyo). En Italie il débute à Palermo avec Fra Diavolo de Auber. Il y réalise plusieurs productions en plein air, dans le Sferisterio à Macerata: Carmen, Falstaff, Tosca, Faust de Gounod, et également dans l’arène de Verona: La Traviata et Cavalleria Rusticana – Pagliacci. Pour le Scala de Milan il mettra en scène Rigoletto en 1992, avec Riccardo Muti comme dirigent. En Espagne il travaille sur base régulière avec le Gran Teatre del Liceu à Barcelona. Dame de Pique de Tchaïkovski et Il Trovatore de Verdi sont ses productions. En Grande-Bretagne il réalise Die Frau ohne Schatten pour le Welsh National Opera à Cardiff et Aida pour le Scottish Opera à Glasgow, qui sera reproduit plus tard à Lausanne, Nancy et Kopenhagen. A partir de 1994 il travaille aussi à l’Opéra de Paris. Il débute avec Manon, suivi par Don Quichotte, 2 opéras de Massenet. Suivent ensuite Un Ballo in Maschera et Luisa Miller de Verdi, et La Fiancée Vendue de Smetana. Sa régie de L’Amour des trois oranges sera la préférée du public parisien. En Chine il fera son premier opéra en 2013: Nabucco, avec Placido Domingo pour l’Opéra de Beijing, suivi par Der Rosenkavalier en 2015 et La Sonnambula en 2018. Gilbert Deflo s’est également prouvé dans le genre baroque. En collaboration avec René Jacobs il présente L’Incoronazione di Poppea à Montpellier (repris au Teatro Colon à Buenos Aires), ensuite Il Ritorno di Ulisse in Patria (repris à Tokyo). A l’opéra national de Berlin le public redécouvre Croesus de Keiser, et pour le Théâtre des Champs Elysées à Paris ils produisent Roland de Lully, repris à Montpellier et Lissabon. Avec Jordi Savall il met en scène Orfeo de Monteverdi au Liceu de Barcelona, suivi de représentations à Madrid au Festival d’Edinburgh. Avec William Christie il rédige à Paris, Serse de Händel. Et pour fini Gilbert Deflo est le régisseur de plusieurs créations mondiales: Der Traumgörge de Zemlinsky à Nuremberg, La Forêt de Liebermann à Genève et Thyl (Charles De Coster) de Van Gilse à Amsterdam. Deflo à travaillé avec les plus grandes voix de l’opéra: Placido Domingo, Roberto Alagna, Marcelo Alvartez, Ramon Vargas, Vittorio Grigolo, José Van Dam, Samuel Ramey, Teresa Stratas, Renée Fleming, Federica Van Stade, Gwyneth Jones, Agnes Baltsa, Denyce Graves, Leonie Rysanek, Patrizia Ciofi,… Avec plus de 150 régies dans les opéras les plus importantes du monde, Gilbert Deflo est aussi le régisseur d’opéra le plus productif. Son répertoire couvre toute l’histoire de l’opéra, de Monteverdi aux compositions contemporaines. Sa créativité ne sera jamais poluée par la routine. Grâce à ses connaissances professionelles extra-ordinaires Gilbert Deflo attaque un projet avec un enthousiasme et une fascination sans fin pour la pièce qu’il voudrait mettre en scène. Son talent évident, sa connaissance détaillée et son étude approffondie de la pièce ainsi que sa riche fantaisie forment sans aucun doute le secret de son succès mondial. Plusieurs de ses réalisations sont encore jouées aujourd’hui dans les plus grandes opéras du monde.

Gilbert DEFLO is geboren in Menen op 22 september 1944. Na theaterstudies aan het Rijksinstituut voor Toneel en Cultuurspreiding (het RITCS) ontmoet hij tijdens een stage aan het Piccolo Teatro van Milaan theater- en operaregisseur Giorgio Strehler, die zijn artistieke mentor zal worden. Als assistent bij de Nationale Opera van Brussel, onder meer van Maurice Béjart, realiseert Deflo zijn eerste regies: Il Tabarro en Gianni Schicchi van Puccini, The Good Soldier Schweyk van Kurka en L’Histoire du Soldat van Stravinsky. Van 1982 tot 1986 wordt hij er eerste regisseur, hij voert er negen producties op: Don Carlo, Cendrillon van Massenet, Der Freischütz, Der Fliegende Holländer, Tristan und Isolde, Les Contes d’Hoffmann, La Petite Renarde Rusée van Janacek en Der Rosenkavalier. In 1993 voert hij met Falstaff van Verdi bij de Vlaamse Opera zijn laatste regie in België op. Ondertussen heeft zijn internationale carrière al een hoge vlucht genomen. Ze neemt een aanvang in 1975 in Frankfurt met L’Amour des trois oranges van Prokofiev, een succesvolle opvoering die hem de deuren opent van de grootste operahuizen in Duitsland. In 1976 regisseert hij Il Barbiere di Siviglia voor de Hamburgische Staatsoper, een productie die er tot op vandaag op het programma staat. Nog in Hamburg realiseert hij twee opera’s gebaseerd op meesterwerken uit de Belgische literatuur: Pelléas et Mélisande van Debussy (naar Maeterlinck) en Le Grand Macabre van Ligeti (naar de Ghelderode). Daarnaast werkt hij regelmatig in Karlsruhe (Ariadne auf Naxos, Salome, Le Nozze di Figaro, Otello, Don Giovanni), in Nuremberg (La Bohème, Lucia di Lammermoor) en Berlijn (Manon Lescaut, een productie die zal worden hernomen in Helsinki, Cagliari en Tokyo). In Italië debuteert hij in Palermo met Fra Diavolo van Auber. Hij regisseert er verschillende opvoeringen in open lucht, in het Sferisterio in Macerata: Carmen, Falstaff, Tosca, Faust van Gounod, en in de Arena van Verona: La Traviata en Cavalleria Rusticana – Pagliacci. Voor het Scala van Milaan voert hij in 1992 Rigoletto op, met Riccardo Muti als dirigent. In Spanje werkt hij regelmatig samen met het Gran Teatre del Liceu in Barcelona. Dame de Pique van Tchaïkovski en Il Trovatore van Verdi zijn er van zijn hand. In Groot-Brittannië regisseert hij Die Frau ohne Schatten voor de Welsh National Opera in Cardiff en Aida voor de Scottish Opera in Glasgow, die later wordt hernomen in Lausanne, Nancy en Kopenhagen. Vanaf 1994 wordt ook de Opéra van Parijs zijn werkterrein. Hij debuteert er met Manon, gevolgd door Don Quichotte, twee opera’s van Massenet. Nadien volgen Un Ballo in Maschera en Luisa Miller van Verdi, en La Fiancée Vendue van Smetana. Zijn regie van L’Amour des trois oranges zal er uitgroeien tot een van de lievelingen van het Parijse publiek. In China voert hij zijn eerste opera op in 2013: Nabucco, samen met Placido Domingo voor de Opera van Beijing, gevolgd door Der Rosenkavalier in 2015 en La Sonnambula in 2018. Gilbert Deflo heeft zich ook bewezen in het barokke genre. Samen met René Jacobs presenteert hij in Montpellier L’Incoronazione di Poppea (hernomen in het Teatro Colon in Buenos Aires), en nadien Il Ritorno di Ulisse in Patria (hernomen in Tokyo). In de Staatsoper in Berlijn laten ze het Berlijnse publiek Croesus van Keiser herontdekken, en voor het Théâtre des Champs Elysées in Parijs brengen ze Roland van Lully, hernomen in Montpellier en Lissabon. Met Jordi Savall regisseert hij Orfeo van Monteverdi in het Liceu van Barcelona, met latere opvoeringen in Madrid en op het Festival van Edinburgh. En met William Christie voert hij, opnieuw in Parijs, Serse van Händel op. Gilbert Deflo is ten slotte ook de regisseur van verschillende wereldcreaties: Der Traumgörge van Zemlinsky in Nuremberg, La Forêt van Liebermann in Genève en Thyl (naar Charles De Coster) van Van Gilse in Amsterdam. Deflo werkte samen met de grootste stemmen uit de opera: Placido Domingo, Roberto Alagna, Marcelo Alvartez, Ramon Vargas, Vittorio Grigolo, José Van Dam, Samuel Ramey, Teresa Stratas, Renée Fleming, Federica Van Stade, Gwyneth Jones, Agnes Baltsa, Denyce Graves, Leonie Rysanek, Patrizia Ciofi,… Met meer dan 150 regies in de belangrijkste operahuizen ter wereld is Gilbert Deflo een van de meest productieve operaregisseurs. Zijn repertoire beslaat de volledige operageschiedenis, van Monteverdi tot hedendaagse composities. Toch is zijn creativiteit nooit aangetast door routine. Vanuit een geweldige beroepskennis duikt Deflo telkens weer in het enthousiasme en de fascinatie voor het stuk dat hij wil opvoeren. Zijn onmiskenbaar talent, zijn precieze kennis en diepgaande studie van het stuk en zijn rijke fantasie vormen zonder twijfel mee het geheim van zijn wereldwijd succes. Meerdere van zijn realisaties worden vandaag de dag nog steeds opgevoerd in de grootste operahuizen.

GILBERT DEFLO - OPERAREGISSEUR

<h3>GILBERT DEFLO - OPERAREGISSEUR</h3>

Laureate 2019

Lauréat 2019

LAUREAAT 2019

laureates

Laureats

Laureaten

heroFollow

props.instance.title_en_GB

props.instance.title_fr_FR

props.instance.title_nl_NL

Dit is een tekst paragraaf. Klik hier om de tekst te bewerken en een eigen tekst toe te voegen. Indien je wenst kan je deze tekst ook later nog wijzigen.