Gilbert DEFLO is geboren in Menen op 22 september 1944. Na theaterstudies aan het Rijksinstituut voor Toneel en Cultuurspreiding (het RITCS) ontmoet hij tijdens een stage aan het Piccolo Teatro van Milaan theater- en operaregisseur Giorgio Strehler, die zijn artistieke mentor zal worden. Als assistent bij de Nationale Opera van Brussel, onder meer van Maurice Béjart, realiseert Deflo zijn eerste regies: Il Tabarro en Gianni Schicchi van Puccini, The Good Soldier Schweyk van Kurka en L’Histoire du Soldat van Stravinsky. Van 1982 tot 1986 wordt hij er eerste regisseur, hij voert er negen producties op: Don Carlo, Cendrillon van Massenet, Der Freischütz, Der Fliegende Holländer, Tristan und Isolde, Les Contes d’Hoffmann, La Petite Renarde Rusée van Janacek en Der Rosenkavalier. In 1993 voert hij met Falstaff van Verdi bij de Vlaamse Opera zijn laatste regie in België op. Ondertussen heeft zijn internationale carrière al een hoge vlucht genomen. Ze neemt een aanvang in 1975 in Frankfurt met L’Amour des trois oranges van Prokofiev, een succesvolle opvoering die hem de deuren opent van de grootste operahuizen in Duitsland. In 1976 regisseert hij Il Barbiere di Siviglia voor de Hamburgische Staatsoper, een productie die er tot op vandaag op het programma staat. Nog in Hamburg realiseert hij twee opera’s gebaseerd op meesterwerken uit de Belgische literatuur: Pelléas et Mélisande van Debussy (naar Maeterlinck) en Le Grand Macabre van Ligeti (naar de Ghelderode). Daarnaast werkt hij regelmatig in Karlsruhe (Ariadne auf Naxos, Salome, Le Nozze di Figaro, Otello, Don Giovanni), in Nuremberg (La Bohème, Lucia di Lammermoor) en Berlijn (Manon Lescaut, een productie die zal worden hernomen in Helsinki, Cagliari en Tokyo). In Italië debuteert hij in Palermo met Fra Diavolo van Auber. Hij regisseert er verschillende opvoeringen in open lucht, in het Sferisterio in Macerata: Carmen, Falstaff, Tosca, Faust van Gounod, en in de Arena van Verona: La Traviata en Cavalleria Rusticana – Pagliacci. Voor het Scala van Milaan voert hij in 1992 Rigoletto op, met Riccardo Muti als dirigent. In Spanje werkt hij regelmatig samen met het Gran Teatre del Liceu in Barcelona. Dame de Pique van Tchaïkovski en Il Trovatore van Verdi zijn er van zijn hand. In Groot-Brittannië regisseert hij Die Frau ohne Schatten voor de Welsh National Opera in Cardiff en Aida voor de Scottish Opera in Glasgow, die later wordt hernomen in Lausanne, Nancy en Kopenhagen. Vanaf 1994 wordt ook de Opéra van Parijs zijn werkterrein. Hij debuteert er met Manon, gevolgd door Don Quichotte, twee opera’s van Massenet. Nadien volgen Un Ballo in Maschera en Luisa Miller van Verdi, en La Fiancée Vendue van Smetana. Zijn regie van L’Amour des trois oranges zal er uitgroeien tot een van de lievelingen van het Parijse publiek. In China voert hij zijn eerste opera op in 2013: Nabucco, samen met Placido Domingo voor de Opera van Beijing, gevolgd door Der Rosenkavalier in 2015 en La Sonnambula in 2018. Gilbert Deflo heeft zich ook bewezen in het barokke genre. Samen met René Jacobs presenteert hij in Montpellier L’Incoronazione di Poppea (hernomen in het Teatro Colon in Buenos Aires), en nadien Il Ritorno di Ulisse in Patria (hernomen in Tokyo). In de Staatsoper in Berlijn laten ze het Berlijnse publiek Croesus van Keiser herontdekken, en voor het Théâtre des Champs Elysées in Parijs brengen ze Roland van Lully, hernomen in Montpellier en Lissabon. Met Jordi Savall regisseert hij Orfeo van Monteverdi in het Liceu van Barcelona, met latere opvoeringen in Madrid en op het Festival van Edinburgh. En met William Christie voert hij, opnieuw in Parijs, Serse van Händel op. Gilbert Deflo is ten slotte ook de regisseur van verschillende wereldcreaties: Der Traumgörge van Zemlinsky in Nuremberg, La Forêt van Liebermann in Genève en Thyl (naar Charles De Coster) van Van Gilse in Amsterdam. Deflo werkte samen met de grootste stemmen uit de opera: Placido Domingo, Roberto Alagna, Marcelo Alvartez, Ramon Vargas, Vittorio Grigolo, José Van Dam, Samuel Ramey, Teresa Stratas, Renée Fleming, Federica Van Stade, Gwyneth Jones, Agnes Baltsa, Denyce Graves, Leonie Rysanek, Patrizia Ciofi,… Met meer dan 150 regies in de belangrijkste operahuizen ter wereld is Gilbert Deflo een van de meest productieve operaregisseurs. Zijn repertoire beslaat de volledige operageschiedenis, van Monteverdi tot hedendaagse composities. Toch is zijn creativiteit nooit aangetast door routine. Vanuit een geweldige beroepskennis duikt Deflo telkens weer in het enthousiasme en de fascinatie voor het stuk dat hij wil opvoeren. Zijn onmiskenbaar talent, zijn precieze kennis en diepgaande studie van het stuk en zijn rijke fantasie vormen zonder twijfel mee het geheim van zijn wereldwijd succes. Meerdere van zijn realisaties worden vandaag de dag nog steeds opgevoerd in de grootste operahuizen.

Gilbert DEFLO est né à Menen le 22 septembre 1944. Après ses études de théâtre au Rijksinstituut voor Toneel en Cultuurspreiding (het RITCS) il rencontre Giorgio Strehler, régisseur de théâtre et d’opéra lors d’un stage qu’il effectue au Piccolo Teatro à Milan qui deviendra son mentor artistique. Assistant de l’Opéra Nationale de Bruxelles, il travaille entre autres avec Maurice Béjart, il réalise ses premières régies: Il Tabarro et Gianni Schicchi de Puccini, The Good Soldier Schweyk de Kurka et L’Histoire du Soldat de Stravinsky. De 1982 à 1986 en tant que premier régisseur il met en scène neuf productions: Don Carlo, Cendrillon de Massenet, Der Freischütz, Der Fliegende Holländer, Tristan und Isolde, Les Contes d’Hoffmann, La Petite Renarde Rusée de Janacek et Der Rosenkavalier. En 1993 il effectue sa dernière régie en Belgique avec Falstaff de Verdi au Vlaamse Opera. Entretemps sa carrière internationale est bien lancée. Elle commence en 1975 à Francfort avec L’Amour des trois oranges de Prokofiev, une représentation réussie qui lui ouvre les portes des plus grandes opéras en Allemagne. En 1976 il fait la régie de Il Barbiere di Siviglia pour l’opéra à Hambourg, une production qui se joue encore jusqu’à ce jour. Toujours à Hambourg il réalise deux opéras basées sur des chef-d’oeuvres de la litérature belge: Pelléas et Mélisande de Debussy (Maeterlinck) et Le Grand Macabre de Ligeti (de Ghelderode). Il travaille régulièrement à Karlsruhe (Ariadne auf Naxos, Salome, Le Nozze di Figaro, Otello, Don Giovanni), à Nuremberg (La Bohème, Lucia di Lammermoor) et à Berlin (Manon Lescaut, une production qui sera reprise à Helsinki, Cagliari et à Tokyo). En Italie il débute à Palermo avec Fra Diavolo de Auber. Il y réalise plusieurs productions en plein air, dans le Sferisterio à Macerata: Carmen, Falstaff, Tosca, Faust de Gounod, et également dans l’arène de Verona: La Traviata et Cavalleria Rusticana – Pagliacci. Pour le Scala de Milan il mettra en scène Rigoletto en 1992, avec Riccardo Muti comme dirigent. En Espagne il travaille sur base régulière avec le Gran Teatre del Liceu à Barcelona. Dame de Pique de Tchaïkovski et Il Trovatore de Verdi sont ses productions. En Grande-Bretagne il réalise Die Frau ohne Schatten pour le Welsh National Opera à Cardiff et Aida pour le Scottish Opera à Glasgow, qui sera reproduit plus tard à Lausanne, Nancy et Kopenhagen. A partir de 1994 il travaille aussi à l’Opéra de Paris. Il débute avec Manon, suivi par Don Quichotte, 2 opéras de Massenet. Suivent ensuite Un Ballo in Maschera et Luisa Miller de Verdi, et La Fiancée Vendue de Smetana. Sa régie de L’Amour des trois oranges sera la préférée du public parisien. En Chine il fera son premier opéra en 2013: Nabucco, avec Placido Domingo pour l’Opéra de Beijing, suivi par Der Rosenkavalier en 2015 et La Sonnambula en 2018. Gilbert Deflo s’est également prouvé dans le genre baroque. En collaboration avec René Jacobs il présente L’Incoronazione di Poppea à Montpellier (repris au Teatro Colon à Buenos Aires), ensuite Il Ritorno di Ulisse in Patria (repris à Tokyo). A l’opéra national de Berlin le public redécouvre Croesus de Keiser, et pour le Théâtre des Champs Elysées à Paris ils produisent Roland de Lully, repris à Montpellier et Lissabon. Avec Jordi Savall il met en scène Orfeo de Monteverdi au Liceu de Barcelona, suivi de représentations à Madrid au Festival d’Edinburgh. Avec William Christie il rédige à Paris, Serse de Händel. Et pour fini Gilbert Deflo est le régisseur de plusieurs créations mondiales: Der Traumgörge de Zemlinsky à Nuremberg, La Forêt de Liebermann à Genève et Thyl (Charles De Coster) de Van Gilse à Amsterdam. Deflo à travaillé avec les plus grandes voix de l’opéra: Placido Domingo, Roberto Alagna, Marcelo Alvartez, Ramon Vargas, Vittorio Grigolo, José Van Dam, Samuel Ramey, Teresa Stratas, Renée Fleming, Federica Van Stade, Gwyneth Jones, Agnes Baltsa, Denyce Graves, Leonie Rysanek, Patrizia Ciofi,… Avec plus de 150 régies dans les opéras les plus importantes du monde, Gilbert Deflo est aussi le régisseur d’opéra le plus productif. Son répertoire couvre toute l’histoire de l’opéra, de Monteverdi aux compositions contemporaines. Sa créativité ne sera jamais poluée par la routine. Grâce à ses connaissances professionelles extra-ordinaires Gilbert Deflo attaque un projet avec un enthousiasme et une fascination sans fin pour la pièce qu’il voudrait mettre en scène. Son talent évident, sa connaissance détaillée et son étude approffondie de la pièce ainsi que sa riche fantaisie forment sans aucun doute le secret de son succès mondial. Plusieurs de ses réalisations sont encore jouées aujourd’hui dans les plus grandes opéras du monde.

Gilbert DEFLO is geboren in Menen op 22 september 1944. Na theaterstudies aan het Rijksinstituut voor Toneel en Cultuurspreiding (het RITCS) ontmoet hij tijdens een stage aan het Piccolo Teatro van Milaan theater- en operaregisseur Giorgio Strehler, die zijn artistieke mentor zal worden. Als assistent bij de Nationale Opera van Brussel, onder meer van Maurice Béjart, realiseert Deflo zijn eerste regies: Il Tabarro en Gianni Schicchi van Puccini, The Good Soldier Schweyk van Kurka en L’Histoire du Soldat van Stravinsky. Van 1982 tot 1986 wordt hij er eerste regisseur, hij voert er negen producties op: Don Carlo, Cendrillon van Massenet, Der Freischütz, Der Fliegende Holländer, Tristan und Isolde, Les Contes d’Hoffmann, La Petite Renarde Rusée van Janacek en Der Rosenkavalier. In 1993 voert hij met Falstaff van Verdi bij de Vlaamse Opera zijn laatste regie in België op. Ondertussen heeft zijn internationale carrière al een hoge vlucht genomen. Ze neemt een aanvang in 1975 in Frankfurt met L’Amour des trois oranges van Prokofiev, een succesvolle opvoering die hem de deuren opent van de grootste operahuizen in Duitsland. In 1976 regisseert hij Il Barbiere di Siviglia voor de Hamburgische Staatsoper, een productie die er tot op vandaag op het programma staat. Nog in Hamburg realiseert hij twee opera’s gebaseerd op meesterwerken uit de Belgische literatuur: Pelléas et Mélisande van Debussy (naar Maeterlinck) en Le Grand Macabre van Ligeti (naar de Ghelderode). Daarnaast werkt hij regelmatig in Karlsruhe (Ariadne auf Naxos, Salome, Le Nozze di Figaro, Otello, Don Giovanni), in Nuremberg (La Bohème, Lucia di Lammermoor) en Berlijn (Manon Lescaut, een productie die zal worden hernomen in Helsinki, Cagliari en Tokyo). In Italië debuteert hij in Palermo met Fra Diavolo van Auber. Hij regisseert er verschillende opvoeringen in open lucht, in het Sferisterio in Macerata: Carmen, Falstaff, Tosca, Faust van Gounod, en in de Arena van Verona: La Traviata en Cavalleria Rusticana – Pagliacci. Voor het Scala van Milaan voert hij in 1992 Rigoletto op, met Riccardo Muti als dirigent. In Spanje werkt hij regelmatig samen met het Gran Teatre del Liceu in Barcelona. Dame de Pique van Tchaïkovski en Il Trovatore van Verdi zijn er van zijn hand. In Groot-Brittannië regisseert hij Die Frau ohne Schatten voor de Welsh National Opera in Cardiff en Aida voor de Scottish Opera in Glasgow, die later wordt hernomen in Lausanne, Nancy en Kopenhagen. Vanaf 1994 wordt ook de Opéra van Parijs zijn werkterrein. Hij debuteert er met Manon, gevolgd door Don Quichotte, twee opera’s van Massenet. Nadien volgen Un Ballo in Maschera en Luisa Miller van Verdi, en La Fiancée Vendue van Smetana. Zijn regie van L’Amour des trois oranges zal er uitgroeien tot een van de lievelingen van het Parijse publiek. In China voert hij zijn eerste opera op in 2013: Nabucco, samen met Placido Domingo voor de Opera van Beijing, gevolgd door Der Rosenkavalier in 2015 en La Sonnambula in 2018. Gilbert Deflo heeft zich ook bewezen in het barokke genre. Samen met René Jacobs presenteert hij in Montpellier L’Incoronazione di Poppea (hernomen in het Teatro Colon in Buenos Aires), en nadien Il Ritorno di Ulisse in Patria (hernomen in Tokyo). In de Staatsoper in Berlijn laten ze het Berlijnse publiek Croesus van Keiser herontdekken, en voor het Théâtre des Champs Elysées in Parijs brengen ze Roland van Lully, hernomen in Montpellier en Lissabon. Met Jordi Savall regisseert hij Orfeo van Monteverdi in het Liceu van Barcelona, met latere opvoeringen in Madrid en op het Festival van Edinburgh. En met William Christie voert hij, opnieuw in Parijs, Serse van Händel op. Gilbert Deflo is ten slotte ook de regisseur van verschillende wereldcreaties: Der Traumgörge van Zemlinsky in Nuremberg, La Forêt van Liebermann in Genève en Thyl (naar Charles De Coster) van Van Gilse in Amsterdam. Deflo werkte samen met de grootste stemmen uit de opera: Placido Domingo, Roberto Alagna, Marcelo Alvartez, Ramon Vargas, Vittorio Grigolo, José Van Dam, Samuel Ramey, Teresa Stratas, Renée Fleming, Federica Van Stade, Gwyneth Jones, Agnes Baltsa, Denyce Graves, Leonie Rysanek, Patrizia Ciofi,… Met meer dan 150 regies in de belangrijkste operahuizen ter wereld is Gilbert Deflo een van de meest productieve operaregisseurs. Zijn repertoire beslaat de volledige operageschiedenis, van Monteverdi tot hedendaagse composities. Toch is zijn creativiteit nooit aangetast door routine. Vanuit een geweldige beroepskennis duikt Deflo telkens weer in het enthousiasme en de fascinatie voor het stuk dat hij wil opvoeren. Zijn onmiskenbaar talent, zijn precieze kennis en diepgaande studie van het stuk en zijn rijke fantasie vormen zonder twijfel mee het geheim van zijn wereldwijd succes. Meerdere van zijn realisaties worden vandaag de dag nog steeds opgevoerd in de grootste operahuizen.

laureaten

hero-1.jpg

Gilbert DEFLO is geboren in Menen op 22 september 1944.
Na theaterstudies aan het Rijksinstituut voor Toneel en Cultuurspreiding (het RITCS) ontmoet hij tijdens een stage aan het Piccolo Teatro van Milaan theater- en operaregisseur Giorgio Strehler, die zijn artistieke mentor zal worden.

Gilbert DEFLO est né à Menen le 22 septembre 1944.
Après ses études de théâtre au Rijksinstituut voor Toneel en Cultuurspreiding (het RITCS) il rencontre Giorgio Strehler, régisseur de théâtre et d’opéra lors d’un stage qu’il effectue au Piccolo Teatro à Milan qui deviendra son mentor artistique.

Gilbert DEFLO is geboren in Menen op 22 september 1944. Na theaterstudies aan het Rijksinstituut voor Toneel en Cultuurspreiding (het RITCS) ontmoet hij tijdens een stage aan het Piccolo Teatro van Milaan theater- en operaregisseur Giorgio Strehler, die zijn artistieke mentor zal worden. Als assistent bij de Nationale Opera van Brussel, onder meer van Maurice Béjart, realiseert Deflo zijn eerste regies: Il Tabarro en Gianni Schicchi van Puccini, The Good Soldier Schweyk van Kurka en L’Histoire du Soldat van Stravinsky. Van 1982 tot 1986 wordt hij er eerste regisseur, hij voert er negen producties op: Don Carlo, Cendrillon van Massenet, Der Freischütz, Der Fliegende Holländer, Tristan und Isolde, Les Contes d’Hoffmann, La Petite Renarde Rusée van Janacek en Der Rosenkavalier. In 1993 voert hij met Falstaff van Verdi bij de Vlaamse Opera zijn laatste regie in België op. Ondertussen heeft zijn internationale carrière al een hoge vlucht genomen. Ze neemt een aanvang in 1975 in Frankfurt met L’Amour des trois oranges van Prokofiev, een succesvolle opvoering die hem de deuren opent van de grootste operahuizen in Duitsland. In 1976 regisseert hij Il Barbiere di Siviglia voor de Hamburgische Staatsoper, een productie die er tot op vandaag op het programma staat. Nog in Hamburg realiseert hij twee opera’s gebaseerd op meesterwerken uit de Belgische literatuur: Pelléas et Mélisande van Debussy (naar Maeterlinck) en Le Grand Macabre van Ligeti (naar de Ghelderode). Daarnaast werkt hij regelmatig in Karlsruhe (Ariadne auf Naxos, Salome, Le Nozze di Figaro, Otello, Don Giovanni), in Nuremberg (La Bohème, Lucia di Lammermoor) en Berlijn (Manon Lescaut, een productie die zal worden hernomen in Helsinki, Cagliari en Tokyo). In Italië debuteert hij in Palermo met Fra Diavolo van Auber. Hij regisseert er verschillende opvoeringen in open lucht, in het Sferisterio in Macerata: Carmen, Falstaff, Tosca, Faust van Gounod, en in de Arena van Verona: La Traviata en Cavalleria Rusticana – Pagliacci. Voor het Scala van Milaan voert hij in 1992 Rigoletto op, met Riccardo Muti als dirigent. In Spanje werkt hij regelmatig samen met het Gran Teatre del Liceu in Barcelona. Dame de Pique van Tchaïkovski en Il Trovatore van Verdi zijn er van zijn hand. In Groot-Brittannië regisseert hij Die Frau ohne Schatten voor de Welsh National Opera in Cardiff en Aida voor de Scottish Opera in Glasgow, die later wordt hernomen in Lausanne, Nancy en Kopenhagen. Vanaf 1994 wordt ook de Opéra van Parijs zijn werkterrein. Hij debuteert er met Manon, gevolgd door Don Quichotte, twee opera’s van Massenet. Nadien volgen Un Ballo in Maschera en Luisa Miller van Verdi, en La Fiancée Vendue van Smetana. Zijn regie van L’Amour des trois oranges zal er uitgroeien tot een van de lievelingen van het Parijse publiek. In China voert hij zijn eerste opera op in 2013: Nabucco, samen met Placido Domingo voor de Opera van Beijing, gevolgd door Der Rosenkavalier in 2015 en La Sonnambula in 2018. Gilbert Deflo heeft zich ook bewezen in het barokke genre. Samen met René Jacobs presenteert hij in Montpellier L’Incoronazione di Poppea (hernomen in het Teatro Colon in Buenos Aires), en nadien Il Ritorno di Ulisse in Patria (hernomen in Tokyo). In de Staatsoper in Berlijn laten ze het Berlijnse publiek Croesus van Keiser herontdekken, en voor het Théâtre des Champs Elysées in Parijs brengen ze Roland van Lully, hernomen in Montpellier en Lissabon. Met Jordi Savall regisseert hij Orfeo van Monteverdi in het Liceu van Barcelona, met latere opvoeringen in Madrid en op het Festival van Edinburgh. En met William Christie voert hij, opnieuw in Parijs, Serse van Händel op. Gilbert Deflo is ten slotte ook de regisseur van verschillende wereldcreaties: Der Traumgörge van Zemlinsky in Nuremberg, La Forêt van Liebermann in Genève en Thyl (naar Charles De Coster) van Van Gilse in Amsterdam. Deflo werkte samen met de grootste stemmen uit de opera: Placido Domingo, Roberto Alagna, Marcelo Alvartez, Ramon Vargas, Vittorio Grigolo, José Van Dam, Samuel Ramey, Teresa Stratas, Renée Fleming, Federica Van Stade, Gwyneth Jones, Agnes Baltsa, Denyce Graves, Leonie Rysanek, Patrizia Ciofi,… Met meer dan 150 regies in de belangrijkste operahuizen ter wereld is Gilbert Deflo een van de meest productieve operaregisseurs. Zijn repertoire beslaat de volledige operageschiedenis, van Monteverdi tot hedendaagse composities. Toch is zijn creativiteit nooit aangetast door routine. Vanuit een geweldige beroepskennis duikt Deflo telkens weer in het enthousiasme en de fascinatie voor het stuk dat hij wil opvoeren. Zijn onmiskenbaar talent, zijn precieze kennis en diepgaande studie van het stuk en zijn rijke fantasie vormen zonder twijfel mee het geheim van zijn wereldwijd succes. Meerdere van zijn realisaties worden vandaag de dag nog steeds opgevoerd in de grootste operahuizen.

Laureta 2019 Gilbert Deflo

Lauréat Gilbert DEFLO

LAUREAAT 2019 Gilbert Deflo

LAUREAAT 2019

GILBERT DEFLO - OPERAREGISSEUR

<h3>GILBERT DEFLO - OPERAREGISSEUR</h3>

Laureate 2019

Lauréat 2019

Piet Noë was born in Oudenaarde on July 25th, 1975.He received his diploma in secondary education at the Onze-Lieve-Vrouwecollege of his hometown in 1993.In 2000 he obtained his diploma in Medicine at the University of Ghent summa cum laude.Afterwards, Dr. Piet Noë specialized in in Ophthalmology and attended training in various university hospitals in Antwerp, Ghent, Rotterdam and Paris. In 2004 he obtained his diploma of specialist in Ophthalmology.That Piet Noë would ever become a doctor was written in the stars: his father was a general practitioner in Oudenaarde, his brother and his sister are doctors and another sister who works as a pharmacist, medicine is deeply rooted in the genes of the Noë family.“The fact that I wanted to work in a developing country was the result of my Christian conviction,” says Piet Noë. “If you want to do development work, Ophthalmology is a very useful specialization. You can achieve a lot with relatively few resources “.After graduating in 2004, Dr Piet Noë went to Uganda and worked in a clinic for the German NGO Christian Blind Mission (CBM). He then went to Rwanda to a hospital in Kabgayi, where he worked until February 2017 on a project of the Diocese of Kabgayi, which enjoys the support of CBM and Light for the World Belgium.Together with his Rwandan colleague, Dr. Piet Noë did about 6,000 eye surgeries per year.Afterwards he worked for a year as retinal surgeon at the Erasmus University Hospital in Rotterdam.At the end of 2017 he moved to Rwanda on a permanent basis to build his own eye hospital, the ‘Rwanda Charity Eye Hospital’, near the capital Kigali. For Dr. Noë this project is the realization of a long-cherished dream in which he invested all his savings, and for which he received support from many friends, family and sympathizers.The eye hospital will be officially opened on 18 November 2018, has 100 beds and will employ 35 people. In this hospital cataract operations will be carried out in the same way as other ophthalmic procedures. The doctor team will also treat patients with eye cancer.“To make the blind see, creates much joy” said Dr. Piet Noë who can count on the support of the non-profit organization Light in the Dark-Rwanda for his project.In November 2017, the dedicated ophthalmologist received the ‘Specialist of the Year’ Award for his humanitarian work in Rwanda by the ‘Artsenkrant’.

Piet Noë est né à Audenarde le 25 juillet 1975.Il a obtenu son diplôme d’études secondaires au collège Onze-Lieve-Vrouw de sa ville natale en 1993.En 2000, il a obtenu son diplôme de médecine à l’Université de Gand avec la plus grande distinction.Après, Dr. Piet Noë s’est spécialisé en ophtalmologie et a suivi une formation dans divers hôpitaux universitaires à Anvers, Gand, Rotterdam et Paris. En 2004, il a obtenu son diplôme de spécialiste en ophtalmologie.Que Piet Noë devienne médecin était écrit dans les étoiles. Avec un père qui a été médecin généraliste à Audenarde pendant des années, un frère et une sœur médecins et une autre sœur pharmacien, la médecine est profondément enracinée dans les gènes de la famille Noë.«&nbsp;Le fait que je veuille travailler dans un pays en développement était le résultat de ma conviction chrétienne&nbsp;», a déclaré Piet Noë. «&nbsp;Si vous souhaitez effectuer un travail de développement, l’ophtalmologie est une spécialisation très utile. Vous pouvez réaliser beaucoup avec relativement peu de ressources «&nbsp;.Après avoir obtenu son diplôme en 2004, Dr. Piet Noë s’est rendu en Ouganda et a travaillé dans un dispensaire de l’ONG allemande Christian Blind Mission (CBM).Il s’est ensuite rendu au Rwanda dans un hôpital de Kabgayi, où il a travaillé jusqu’en février 2017 sur un projet du diocèse de Kabgayi, qui bénéficie du soutien de CBM et de Light for the World Belgium. Avec son collègue rwandais, le Dr Piet Noë a chaque année effectué environ 6000 opérations oculaires.Il a ensuite travaillé pendant un an en tant que chirurgien de la rétine à l’hôpital universitaire Erasmus de Rotterdam.Fin 2017, il s’est définitivement installé au Rwanda pour construire son propre hôpital ophtalmologique, le «Rwanda Charity Eye Hospital», situé près de la capitale, Kigali. Pour Dr. Noë c’est le projet qui concrétise un rêve de longue date dans lequel il a investi toutes ses économies et pour lequel il a reçu le soutien de nombreux amis, de sa famille et de ses sympathisants.L’hôpital ophtalmologique sera officiellement ouvert le 18 novembre 2018, compte 100 lits et emploiera 35 personnes. Dans cet hôpital, les opérations de la cataracte seront effectuées de la même manière que les autres procédures ophtalmiques. L’équipe médicale traitera également les patients atteints d’un cancer de l’œil.«&nbsp;Faire voir un aveugle apporte beaucoup de joie&nbsp;» dit le Dr Piet Noë qui peut compter sur le soutien de l’organisation à but non lucratif Light in the Dark-Rwanda pour son projet.En novembre 2017, cet ophtalmologue dédié a reçu le prix du «spécialiste de l’année» pour son travail humanitaire au Rwanda de la part du ‘Journal des Médecins’.

Piet Noë werd geboren in Oudenaarde op 25 juli 1975.Hij behaalde zijn diploma secundair onderwijs aan het Onze-Lieve-Vrouwecollege van zijn geboortestad in 1993.In 2000 behaalde hij met grootste onderscheiding zijn diploma Geneeskunde aan de Universiteit van Gent.Nadien specialiseerde Dr. Piet Noë zich in de Oogheelkunde en volgde trainingen in verschillende universitaire ziekenhuizen in Antwerpen, Gent, Rotterdam en Parijs. In 2004 behaalde hij zijn diploma van specialist in de Oogheelkunde.Dat Piet Noë ooit arts zou worden stond in de sterren geschreven. Met een vader die jarenlang huisarts was in Oudenaarde, een broer en een zus die arts zijn en een andere zus die werkt als apotheker, zit geneeskunde diep in de genen van de familie Noë.“Dat ik in een ontwikkelingsland wilde werken kwam voort uit mijn christelijke overtuiging” zegt Piet Noë daarover. “Als je ontwikkelingswerk wil doen, is Oogheelkunde een heel nuttige specialisatie. Met relatief weinig middelen kan je erg veel bereiken”.Nadat hij in 2004 afstudeerde, trok Dr. Piet Noë naar Uganda en werkte er in een kliniek voor de Duitse ngo Christian Blind Mission (CBM).Daarna ging het richting Rwanda naar een hospitaal in Kabgayi, waar hij tot februari 2017 werkte aan een project van het bisdom Kabgayi, dat de steun geniet van CBM en Light for the World Belgium. Samen met zijn Rwandese collega voerde Dr. Piet Noë er jaarlijks zo’n 6.000 oogoperaties uit.Nadien werkte hij een jaar als netvlieschirurg in het Erasmus Universitair Hospitaal in Rotterdam.Eind 2017 verhuisde hij definitief naar Rwanda om er een eigen oogziekenhuis, het ‘Rwanda Charity Eye Hospital’, te bouwen in de buurt van de hoofdstad Kigali. Voor Dr. Noë is het project de realisatie van een lang gekoesterde droom waarin hij al zijn spaargeld investeerde, en waarvoor hij steun ontving van heel wat vrienden, familie en sympathisanten.Het oogziekenhuis zal op 18 november 2018 officieel worden geopend, telt 100 bedden en zal 35 persoonsleden tewerkstellen. In dit hospitaal zullen vooral cataractoperaties worden uitgevoerd net zoals andere oogheelkundige ingrepen. Het artsenteam zal er ook patiënten met oogkanker behandelen.“Blinden doen zien, schept veel vreugde” aldus Dr. Piet Noë die voor zijn project kan rekenen op de steun van de vzw Licht in het Duister-Rwanda.De toegewijde oogarts kreeg in november 2017 voor zijn humanitaire werk in Rwanda de ‘Specialist van het jaar’-Award uitgereikt door de Artsenkrant.

Piet Noë was born in Oudenaarde on July 25th, 1975.

He received his diploma in secondary education at the Onze-Lieve-Vrouwecollege of his hometown in 1993.

Piet Noë est né à Audenarde le 25 juillet 1975.
Il a obtenu son diplôme d’études secondaires au collège Onze-Lieve-Vrouw de sa ville natale en 1993.
En 2000, il a obtenu son diplôme de médecine à l’Université de Gand avec la plus grande distinction.

Piet Noë werd geboren in Oudenaarde op 25 juli 1975. Hij behaalde zijn diploma secundair onderwijs aan het Onze-Lieve-Vrouwecollege van zijn geboortestad in 1993. In 2000 behaalde hij met grootste onderscheiding zijn diploma Geneeskunde aan de Universiteit van Gent. Nadien specialiseerde Dr. Piet Noë zich in de Oogheelkunde en volgde trainingen in verschillende universitaire ziekenhuizen in Antwerpen, Gent, Rotterdam en Parijs. In 2004 behaalde hij zijn diploma van specialist in de Oogheelkunde. Dat Piet Noë ooit arts zou worden stond in de sterren geschreven. Met een vader die jarenlang huisarts was in Oudenaarde, een broer en een zus die arts zijn en een andere zus die werkt als apotheker, zit geneeskunde diep in de genen van de familie Noë. “Dat ik in een ontwikkelingsland wilde werken kwam voort uit mijn christelijke overtuiging” zegt Piet Noë daarover. “Als je ontwikkelingswerk wil doen, is Oogheelkunde een heel nuttige specialisatie. Met relatief weinig middelen kan je erg veel bereiken”. Nadat hij in 2004 afstudeerde, trok Dr. Piet Noë naar Uganda en werkte er in een kliniek voor de Duitse ngo Christian Blind Mission (CBM). Daarna ging het richting Rwanda naar een hospitaal in Kabgayi, waar hij tot februari 2017 werkte aan een project van het bisdom Kabgayi, dat de steun geniet van CBM en Light for the World Belgium. Samen met zijn Rwandese collega voerde Dr. Piet Noë er jaarlijks zo’n 6.000 oogoperaties uit. Nadien werkte hij een jaar als netvlieschirurg in het Erasmus Universitair Hospitaal in Rotterdam. Eind 2017 verhuisde hij definitief naar Rwanda om er een eigen oogziekenhuis, het ‘Rwanda Charity Eye Hospital’, te bouwen in de buurt van de hoofdstad Kigali. Voor Dr. Noë is het project de realisatie van een lang gekoesterde droom waarin hij al zijn spaargeld investeerde, en waarvoor hij steun ontving van heel wat vrienden, familie en sympathisanten. Het oogziekenhuis zal op 18 november 2018 officieel worden geopend, telt 100 bedden en zal 35 persoonsleden tewerkstellen. In dit hospitaal zullen vooral cataractoperaties worden uitgevoerd net zoals andere oogheelkundige ingrepen. Het artsenteam zal er ook patiënten met oogkanker behandelen. “Blinden doen zien, schept veel vreugde” aldus Dr. Piet Noë die voor zijn project kan rekenen op de steun van de vzw Licht in het Duister-Rwanda. De toegewijde oogarts kreeg in november 2017 voor zijn humanitaire werk in Rwanda de ‘Specialist van het jaar’-Award uitgereikt door de Artsenkrant.

Laureate 2018 Piet Noë

Lauréat 2018 Piet Noë

LAUREAAT 2018 Piet Noë

LAUREAAT 2018

DOKTER PIET NOË - OOGARTS IN RWANDA

<h3>DOCTEUR PIET NOË - OPHTALMOLOGUE AU RWANDA</h3>

<h3>DOKTER PIET NOË - OOGARTS IN RWANDA</h3>

Laureate 2018

Lauréat 2018

Hilde DE REUSE was born in Leuven in 1959. Her family moved to France where Hilde pursued her university studies at the Pierre et Marie Curie University in Paris. She obtained a doctorate of science in 1984 and was soon integrated as a researcher at the Institut Pasteur in Paris where she pursued a remarkable career. Her research in the field of microbiology has enabled her to acquire, over the years, an important visibility in France and internationally. Since 2008, she has been head of a research unit at the Institut Pasteur. In 2014, she was appointed head of the&nbsp;Microbiology Department (140 people) where she contributes to its development, dynamism and outreach. Her work on the Helicobacter pylori bacterium allowed her to acquire, due to their solidity and originality, a strong recognition of her peers. The helicobacter pylori chronically colonizes the stomach of half of the world’s population and causes ulcers and gastric cancers that kill nearly a million people worldwide annually. The research of her team aims to understand the properties that allow Helicobacter pylori to colonize the stomach and to cause there lesions. Her aim is to develop innovative research projects with a team while transmitting her knowledge and her passion for research. Hilde makes it a point of honor not to be “a scientist in an ivory tower”. She participates in short films and “general public” oriented lectures, which always lead to passionate and exciting debates. Her research is both fundamental and translational (with medical applications) in particular to fight against the resistance of bacteria to antibiotics and to prevent gastric cancer.

Hilde DE REUSE est née à Leuven en 1959. Sa famille s’est installée en France où Hilde a poursuivi ses études universitaires à l’Université Pierre et Marie Curie (Paris). Elle a obtenu une thèse de science en 1984 puis elle a rapidement été intégrée comme chercheuse à l’Institut Pasteur de Paris où elle a poursuivi une carrière remarquée. Ses recherches dans le domaine de la microbiologie lui ont permis d’acquérir, au cours de années, une importante visibilité en France et à l’international. Depuis 2008, elle dirige une unité de recherche à l’Institut Pasteur. En 2014, elle a été nommée directrice du département de Microbiologie (140 personnes) dont elle contribue au développement, au dynamisme et au rayonnement. Ses travaux sur la bactérie Helicobacter pylori lui ont permis d’acquérir, de part leur solidité et leur originalité, une forte reconnaissance de ses pairs. Helicobacter pylori colonise de manière chronique l’estomac de la moitié de la population humaine mondiale et cause des ulcères et des cancers gastriques qui tuent près d’un million de personne dans le monde annuellement. Les recherches de son équipe ont pour objectif de comprendre les propriétés qui permettent à Helicobacter pylori de coloniser l’estomac et d’y provoquer des lésions. Développer des projets de recherche innovants avec une équipe tout en lui transmettant ses connaissances et le gout de la recherche la passionne. Hilde met un point d’honneur à ne pas être « une scientifique dans une tour d’ivoire ». Elle participe à des courts métrages et fait des conférences « grand public » qui ouvrent toujours sur des débats passionnés et passionnants. Ses recherches sont à la fois fondamentales et translationnelles (avec des applications médicales) en particulier pour lutter contre les résistances des bactéries aux antibiotiques et pour prévenir le cancer gastrique.

Hilde DE REUSE is geboren in Leuven in 1959. Haar familie verhuisde naar Frankrijk waar Hilde haar universitaire studies aan de Universiteit Pierre et Marie Curie in Parijs heeft voortgezet. In 1984 behaalde ze een doctoraat in biologie, waarna ze snel werd geïntegreerd als onderzoeker aan het prestigieus Institut Pasteur van Parijs, waar zij haar opmerkelijke carrière heeft uitgebouwd. Haar onderzoek op het gebied van microbiologie heeft haar toegelaten om in de loop der jaren een grote naambekendheid te verwerven in Frankrijk en internationaal. Sinds 2008 leidt zij een onderzoeksgroep aan het Institut Pasteur. In 2014 werd zij directeur van het departement van Microbiologie (140 leden) waar ze mede bijdraagt tot de ontwikkeling, het dynamisme en de uitstraling. De grondigheid en originaliteit van haar werk op de Helicobacter pylori bacterie stelde haar in staat een grote erkenning van haar collega’s te verwerven.Helicobacter pylori koloniseert chronisch de maag van de helft van de wereldbevolking en is de oorzaak van maagzweer en maagkanker dat wereldwijd jaarlijks bijna een miljoen mensen doden. Haar onderzoek heeft als doel de eigenschappen te begrijpen die Helicobacter pylori toelaten de maag te koloniseren en er daardoor letsels en kanker te veroorzaken.Zij is gepassioneerd om met een team innovatieve onderzoeksprojecten te ontwikkelen en haar kennis en streven naar het onderzoek door te geven. Hilde maakt er een punt van om geen “wetenschapper in een ivoortoren” te zijn. Ze neemt deel aan korte films en lezingen voor het “grote publiek” die altijd leiden tot gepassioneerde en spannende debatten. Haar onderzoek is zowel fundamenteel als translationeel (met medische toepassingen), in het bijzonder om de weerstand van bacteriën tegen antibiotica te bestrijden en maagkanker te voorkomen.

Hilde DE REUSE was born in Leuven in 1959. Her family moved to France where Hilde pursued her university studies at the Pierre et Marie Curie University in Paris. She obtained a doctorate of science in 1984 and was soon integrated as a researcher at the Institut Pasteur in Paris where she pursued a remarkable career.

Hilde DE REUSE est née à Leuven en 1959. Sa famille s’est installée en France où Hilde a poursuivi ses études universitaires à l’Université Pierre et Marie Curie (Paris). Elle a obtenu une thèse de science en 1984 puis elle a rapidement été intégrée comme chercheuse à l’Institut Pasteur de Paris où elle a poursuivi une carrière remarquée.

Hilde DE REUSE is geboren in Leuven in 1959. Haar familie verhuisde naar Frankrijk waar Hilde haar universitaire studies aan de Universiteit Pierre et Marie Curie in Parijs heeft voortgezet. In 1984 behaalde ze een doctoraat in biologie, waarna ze snel werd geïntegreerd als onderzoeker aan het prestigieus Institut Pasteur van Parijs, waar zij haar opmerkelijke carrière heeft uitgebouwd. Haar onderzoek op het gebied van microbiologie heeft haar toegelaten om in de loop der jaren een grote naambekendheid te verwerven in Frankrijk en internationaal. Sinds 2008 leidt zij een onderzoeksgroep aan het Institut Pasteur. In 2014 werd zij directeur van het departement van Microbiologie (140 leden) waar ze mede bijdraagt tot de ontwikkeling, het dynamisme en de uitstraling. De grondigheid en originaliteit van haar werk op de Helicobacter pylori bacterie stelde haar in staat een grote erkenning van haar collega’s te verwerven. Helicobacter pylori koloniseert chronisch de maag van de helft van de wereldbevolking en is de oorzaak van maagzweer en maagkanker dat wereldwijd jaarlijks bijna een miljoen mensen doden. Haar onderzoek heeft als doel de eigenschappen te begrijpen die Helicobacter pylori toelaten de maag te koloniseren en er daardoor letsels en kanker te veroorzaken. Zij is gepassioneerd om met een team innovatieve onderzoeksprojecten te ontwikkelen en haar kennis en streven naar het onderzoek door te geven. Hilde maakt er een punt van om geen “wetenschapper in een ivoortoren” te zijn. Ze neemt deel aan korte films en lezingen voor het “grote publiek” die altijd leiden tot gepassioneerde en spannende debatten. Haar onderzoek is zowel fundamenteel als translationeel (met medische toepassingen), in het bijzonder om de weerstand van bacteriën tegen antibiotica te bestrijden en maagkanker te voorkomen.

Laurete 2017 Hilde de Reuse

Lauréat 2017 Hilde De Reuse

LAUREAAT 2017 Hilde de Reuse

LAUREAAT 2017

<h3>PROFESSOR HILDE DE REUSE - HEAD OF THE MICROBIOLOGY DEPARTMENT AT THE INSTITUT PASTEUR IN PARIS, FRANCE</h3>

PROFESSOR HILDE DE REUSE-DIRECTEUR DU DÉPARTEMENT MICROBIOLOGIE À L'INSTITUT PASTEUR À PARIS, FRANCE

<h3>PROFESSOR HILDE DE REUSE - DIRECTEUR VAN HET DEPARTEMENT MICROBIOLOGIE AAN HET INSTITUuT PASTEUR TE PARIJS, FRANKRIJK</h3>

Laureate 2017

Lauréat 2017

Chris Dercon, born in Lier on July 30th, 1958, is a Belgian curator and historian who was director of the Tate Modern museum in London until the end of 2016 and has taken the lead of the Volksbühne in Berlin, the famous theater and theater since early 2017.The awards ceremony by the Governor of the Province of Antwerp, Mrs. Cathy Berx, took place on October 24th, 2016 at the Bernardus Centre in Antwerp.for the board Guy Doosselaere chairman

Chris Dercon, né à Lier le 30 Juillet 1958, est un conservateur et historien belge qui a été le directeur du musée Tate Modern à Londres jusqu’à la fin de 2016 et a pris la tête de la Volksbühne à Berlin, le célèbre théâtre et le théâtre depuis le début de 2017.La cérémonie de remise des prix par le Gouverneur de la Province d’Anvers, Madame Cathy Berx, a eu lieu le 24 Octobre 2016 au Centre Bernardus à Anvers.pour le conseil Guy Doosselaere président

Chris Dercon, geboren te Lier op 30 juli 1958, is een Belgische curator en geschiedkundige die tot eind 2016 directeur was van het <a href="http://www.tate.org.uk/visit/tate-modern">Tate Modern museum</a> in Londen en die sinds begin 2017 de leiding heeft&nbsp;van de <a href="https://www.volksbuehne-berlin.de/">Volksbühne</a>, het befaamde theater en theatergezelschap in Berlijn.De prijsuitreiking door de gouverneur van de Provincie Antwerpen, mevrouw Cathy Berx, heeft plaatsgevonden op 24 oktober 2016 in het Bernarduscentrum te Antwerpen.voor de raad van bestuur Guy van Doosselaere voorzitter

Chris Dercon, born in Lier on July 30th, 1958, is a Belgian curator and historian who was director of the Tate Modern museum in London until the end of 2016 and has taken the lead of the Volksbühne in Berlin, the famous theater and theater since early 2017.

Chris Dercon, né à Lier le 30 Juillet 1958, est un conservateur et historien belge qui a été le directeur du musée Tate Modern à Londres jusqu’à la fin de 2016 et a pris la tête de la Volksbühne à Berlin, le célèbre théâtre et le théâtre depuis le début de 2017.

Dit is een tekstblok. Klik hier om de tekst te bewerken en een eigen tekst toe te voegen. Indien je wenst kan je deze tekst ook later nog wijzigen. Probeer je tekst zo bondig en eenvoudig mogelijk te houden. Lange teksten worden minder gemakkelijk gelezen op een scherm. Maak eventueel gebruik van een lijst. Je kan hiermee de inhoud op een overzichtelijke manier weergeven. Hieronder zie je een voorbeeld: Formuleer hier je eerste punt. Hier kan je een tweede punt toevoegen. Sluit ten slotte af met een derde punt Je kan de leesbaarheid van je tekst verbeteren door je tekst op te delen in verschillende paragrafen en eventueel delen in het vet te plaatsen.

Laureate 2016

Lauréat 2016

LAUREAAT 2016 Chris Dercon

LAUREAAT 2016

<h3>MR. CHRIS DERCON - CURATOR AND HISTORIAN</h3>

<h3>MONSIEUR CHRIS DERCON - CURATEUR ET HISTORIEN</h3>

<h3>DE HEER CHRIS DERCON - CURATOR EN GESCHIEDKUNDIGE</h3>

Bernard Kervyn was born in Bruges January 8th, 1952. With a master’s degree from IAG (UCL) in 1976, he quickly left for Bangladesh, decision made several years earlier. For him, if life has meaning, one can not accept poverty and injustice. In Bangladesh, he will coordinate Frères des Hommes programs for 9 years. Back in Europe he led the communications team in France and Belgium, involving movements in solidarity, particularly with the victims of the Apartheid regime like “Free the Children” for children imprisoned by the former regime. Anxious to develop his management experience, he joined the General Electric Medical Systems marketing team, where he covered Europe for a group of imaging products. But quickly reminded by his thirst to intervene with the poor, he left for Vietnam, fascinated by the will of its people to get by, but hampered by many obstacles, especially credit. For him the efficiency and good management are even more essential within solidarity organizations, where it is essential to be aiming for excellence. Cofounder of Mekong Plus, he launches a vast program “Bank of the Poor” until the banks themselves adapt their conditions and allow the majority to borrow at reasonable rates. Human development is core to him: he participated in the establishment of two Vietnamese NGOs that span nearly 600 villages. He developed a microcredit program for extremely poor who live in dire straits on less than half a dollar a day. This program has already helped 12,000 households and is growing. With Mekong Plus he develops two principles: strong local participation, even the poorest, and integrated development. Each year 100,000 villagers participate in the march for solidarity, and contribute to a fund for scholarships. Listening to the villagers he goes in new directions: school health, screening for disabilities, constructions of small bridges and roads in the Mekong Delta, social enterprise. Fluent in Vietnamese, he learned the Khmer and expands its operations in neighbouring Cambodia. His greatest satisfaction: nearly 300 employees totally mobilized in the Mekong Plus programs. Bernard Kervyn was called as expert by various agencies like DANIDA, CIDA, Oxfam etc. One of his projects – waste recycling and compost, has been awarded by the World Bank. Recently published a small book: “A passion: 20 years with Vietnamese peasants.”

Bernard Kervyn est né à Bruges le 8 janvier 1952. Avec un diplôme de master de l’IAG (UCL) en 1976, il partit très vite pour le Bangladesh, décision prise déjà plusieurs années auparavant. Pour lui, si la vie a un sens on ne peut accepter la grande pauvreté et les injustices. Au Bangladesh il coordonnera les programmes de Frères des Hommes pendant 9 ans. De retour en Europe il dirigea l’équipe de communication en France et en Belgique, mobilisant des mouvements en solidarité, notamment avec les victimes de !’apartheid, comme «&nbsp;Libérez les enfants&nbsp;», en faveur des enfants emprisonnés par l’ancien régime. Soucieux de développer son expérience en gestion, il rejoint l’équipe marketing de General Electric Medical Systems, où il couvrira l’Europe pour un groupe de produits d’imagerie. Mais vite rappelé par sa soif d’intervenir auprès des plus démunis, il part au Vietnam, fasciné par la volonté de sa population de s’en sortir, mais freinée par bien des blocages, notamment pour le crédit. Pour lui l’efficacité et la bonne gestion sont encore plus essentielles au sein d’organisations de solidarité, il faut viser !’excellence. Co­fondateur de Mékong Plus, il lance un vaste programme «&nbsp;Banque des Pauvres&nbsp;» jusqu’à ce que les banques elles-mêmes adaptent leurs conditions et permettent à la majorité d’emprunter à des taux raisonnables. Le développement humain est au centre de ses préoccupations : il participe à la mise sur pied de 2 ONG vietnamiennes qui s’étendent sur près de 600 villages. Il développe un programme de microcrédit pour les extrêmement pauvres qui vivent difficilement avec moins d’un demi dollar par jour. Ce programme a déjà aidé 12000 ménages et ne cesse de croître. A Mékong Plus il développe 2 principes : la forte participation locale, même des plus pauvres, et Ie développement intégré. Chaque année 100.000 villageois participent à la marche de la solidarité, et contribuent à un fonds pour des bourses scolaires. A l’écoute des villageois il poursuit dans de nouvelles directions : santé scolaire, dépistages des handicaps, constructions de petits points et chemins dans le delta du Mékong, entreprise sociale. Parlant couramment le vietnamien, il apprend le khmer et étend ses opérations au Cambodge voisin. Sa plus grande satisfaction : près de 300 collaborateurs totalement mobilisés au sein des programmes de Mékong Plus. Bernard Kervyn a été appelé comme expert par différents organismes comme Danida, CIDA, Oxfam etc. Un de ses projets – recyclage des déchets et compost, a été récompensé par la Banque Mondiale. Récente publication, un petit livre : « Une passion: 20 ans avec les paysans vietnamiens ». Depuis 1993, Bernard Kervyn résiden au Vietnam et au Cambodge, où il s’occupe à plein temps de Mekong Plus.

Bernard Kervyn werd geboren op 8 januari 1952. In 1976 behaalde hij zijn masterdiploma in administratie en management (MBA) aan de Université Catholique van Louvain-la-Neuve. Vanuit zijn grote verontwaardiging door onrecht en wereldwijde armoede, vertrekt Bernard in 1977 naar Bangladesh. Gedurende 9 jaar zal hij er de programma’s coördineren van “Frère des hommes”, een internationale hulporganisatie die sterk inzet op solidariteit. In 1985 keert hij terug naar Europa, waar hij de leiding op zich neemt van de communicatieploeg van deze NGO in Frankrijk en in België. Tegelijkertijd mobiliseert hij solidariteitsbewegingen ten voordele van slachtoffers van het Apartheidsregime waaronder “Libérez les enfants”, een organisatie die ijvert voor de rechten van kinderen die door het vroegere regime in de gevangenis belandden.In 1988 versterkt Bernard Kervyn als verantwoordelijke voor Europa de marketingploeg van General Electric Medical Systems. Maar zijn engagement voor de allerarmsten laat hem niet los. Begin 1993 trekt hij naar Vietnam. Daar raakt hij gefascineerd door de kracht, de moed, de wil en vooral de veerkracht van de plaatselijke bevolking om ondanks financiële tegenslagen het hoofd boven water te blijven houden.In 1994 start Bernard, nadat hij Mekong Plus mee oprichtte, met het uitgebreide programma: “de Bank voor de Armen”. Hiermee wil hij banken overtuigen hun voorwaarden zo aan te passen dat de plaatselijke bevolking aan redelijke rentevoeten kan lenen. Empowerment en participatie van de lokale bevolking vormen de rode draad doorheen Bernards activiteiten. Zo neemt hij deel aan de oprichting en omwikkeling van twee Vietnamese ngo’s die actief zijn in meer dan een 600-tal dorpen. Hij ontwikkelt een programma van microkrediet voor de “armsten der armsten”’ die moeten rondkomen met minder dan een halve dollar per dag. Dit programma heeft reeds 12.000 gezinnen geholpen en blijft groeien. In Mekong Plus ontwikkelt hij twee belangrijke principes, enerzijds de sterke lokale participatie en anderzijds de integrale ontwikkeling. Elk jaar nemen 100.000 dorpelingen deel aan de solidariteitstocht. Zij dragen bij aan een fonds voorschoolbeurzen. Bernard heeft steeds een luisterend oor voor de dorpelingen. Op basis van hun suggesties en noden werkt hij bijkomende initiatieven en thema’s verder uit: gezondheid op school, screening voor gehandicapten, aanleg van kleine punten en wegen in de Mekong-delta, sociale ondernemingen, ….Voor Bernard zijn doeltreffendheid en een goede administratie in solidariteitsorganisaties essentieel. Uitmuntendheid moet daarbij telkens de norm en het streefdoel zijn.Bernard spreekt vloeiend Vietnamees en concentreert zich daarnaast ook op de studie van de Khmer wat hem toelaat zijn doelstellingen in het naburige Cambodja uit te breiden. Bernard haalt de meeste voldoening uit het feit dat nu al meer dan 300 medewerkers voltijds werken voor programma’ s die Mekong Plus aanbiedt.Diverse agentschappen waaronder Danida, CIDA, Oxfam e.a. doen geregeld een beroep op Bernard Kervyn als expert. Eén van zijn ecologische projecten dat focust op recyclage van afval en compost, werd onlangs door de Wereldbank bekroond. De laureaat is ook de auteur van het boekje: “Une Passion: 20 ans avec les paysans viemamiens”. Sinds 1993 verblijft Bernard Kervyn in Vietnam en Cambodja. Hij zet zich er voltijds in voor Mekong Plus.

Bernard Kervyn was born in Bruges January 8th, 1952. With a master’s degree from IAG (UCL) in 1976, he quickly left for Bangladesh, decision made several years earlier. For him, if life has meaning, one can not accept poverty and injustice. In Bangladesh, he will coordinate Frères des Hommes programs for 9 years. 

Bernard Kervyn est né à Bruges le 8 janvier 1952. Avec un diplôme de master de l’IAG (UCL) en 1976, il partit très vite pour le Bangladesh, décision prise déjà plusieurs années auparavant. Pour lui, si la vie a un sens on ne peut accepter la grande pauvreté et les injustices. Au Bangladesh il coordonnera les programmes de Frères des Hommes pendant 9 ans.

Bernard Kervyn werd geboren op 8 januari 1952. In 1976 behaalde hij zijn masterdiploma in administratie en management (MBA) aan de Université Catholique van Louvain-la-Neuve. Vanuit zijn grote verontwaardiging door onrecht en wereldwijde armoede, vertrekt Bernard in 1977 naar Bangladesh. Gedurende 9 jaar zal hij er de programma’s coördineren van “Frère des hommes”, een internationale hulporganisatie die sterk inzet op solidariteit. In 1985 keert hij terug naar Europa, waar hij de leiding op zich neemt van de communicatieploeg van deze NGO in Frankrijk en in België. Tegelijkertijd mobiliseert hij solidariteitsbewegingen ten voordele van slachtoffers van het Apartheidsregime waaronder “Libérez les enfants”, een organisatie die ijvert voor de rechten van kinderen die door het vroegere regime in de gevangenis belandden. In 1988 versterkt Bernard Kervyn als verantwoordelijke voor Europa de marketingploeg van General Electric Medical Systems. Maar zijn engagement voor de allerarmsten laat hem niet los. Begin 1993 trekt hij naar Vietnam. Daar raakt hij gefascineerd door de kracht, de moed, de wil en vooral de veerkracht van de plaatselijke bevolking om ondanks financiële tegenslagen het hoofd boven water te blijven houden. In 1994 start Bernard, nadat hij Mekong Plus mee oprichtte, met het uitgebreide programma: “de Bank voor de Armen”. Hiermee wil hij banken overtuigen hun voorwaarden zo aan te passen dat de plaatselijke bevolking aan redelijke rentevoeten kan lenen. Empowerment en participatie van de lokale bevolking vormen de rode draad doorheen Bernards activiteiten. Zo neemt hij deel aan de oprichting en omwikkeling van twee Vietnamese ngo’s die actief zijn in meer dan een 600-tal dorpen. Hij ontwikkelt een programma van microkrediet voor de “armsten der armsten”’ die moeten rondkomen met minder dan een halve dollar per dag. Dit programma heeft reeds 12.000 gezinnen geholpen en blijft groeien. In Mekong Plus ontwikkelt hij twee belangrijke principes, enerzijds de sterke lokale participatie en anderzijds de integrale ontwikkeling. Elk jaar nemen 100.000 dorpelingen deel aan de solidariteitstocht. Zij dragen bij aan een fonds voorschoolbeurzen. Bernard heeft steeds een luisterend oor voor de dorpelingen. Op basis van hun suggesties en noden werkt hij bijkomende initiatieven en thema’s verder uit: gezondheid op school, screening voor gehandicapten, aanleg van kleine punten en wegen in de Mekong-delta, sociale ondernemingen, ….Voor Bernard zijn doeltreffendheid en een goede administratie in solidariteitsorganisaties essentieel. Uitmuntendheid moet daarbij telkens de norm en het streefdoel zijn. Bernard spreekt vloeiend Vietnamees en concentreert zich daarnaast ook op de studie van de Khmer wat hem toelaat zijn doelstellingen in het naburige Cambodja uit te breiden. Bernard haalt de meeste voldoening uit het feit dat nu al meer dan 300 medewerkers voltijds werken voor programma’ s die Mekong Plus aanbiedt. Diverse agentschappen waaronder Danida, CIDA, Oxfam e.a. doen geregeld een beroep op Bernard Kervyn als expert. Eén van zijn ecologische projecten dat focust op recyclage van afval en compost, werd onlangs door de Wereldbank bekroond. De laureaat is ook de auteur van het boekje: “Une Passion: 20 ans avec les paysans viemamiens”. Sinds 1993 verblijft Bernard Kervyn in Vietnam en Cambodja. Hij zet zich er voltijds in voor Mekong Plus.

Laureate 2015 Dhr. Bernard Kervyn

Lauréat 2015

LAUREAAT 2015 Bernard Kervyn

LAUREAAT 2015

DHR. BERNARD KERVYN

<h3>DHR. BERNARD KERVYN</h3>

Laureate 2015

Daniel Wagner was born in Tel-Aviv, Israel, on December 26, 1953 from Belgian parents. He moved to Belgium in 1955 and grew up in Brussels. In 1975 he obtained a degree in Physics at the Université Libre de Bruxelles (ULB). Two years later, in 1977, he got a MSc degree in Materials Science at the Hebrew University of Jerusalem followed, in 1982, by a PhD in the same discipline. After three years of specialization at the University of Cornell in Ithaca (New York), he began a brilliant academic career at the Weizmann Institute in Rehovot in Israel. In 1991, he was offered a permanent position as Associate Professor. Daniel Wagner by then already acquired an international reputation in his field. In 1991 he received the Fiber Society Award for Distinguished Achievement in New Orleans. He is a full professor at the Weizmann Institute since 2000. Professor Wagner also teaches at the Technion, the Israel Institute of Technology, and at various foreign universities. He was a visiting professor at the Max Planck Institute in Golm-Potsdam and at the Ecole Centrale in Paris. He also participated in numerous conferences, and presented the Harvard-MIT Joint Nanomaterials Special Lecture in 2013 at the Massachusetts Institute of Technology. Daniel Wagner is an influential and prolific researcher. His professional activities include a range of different themes ranging from classical composite materials and carbon nanotubes to the mechanics of biology-inspired structures etc. To date, he has about 245 articles and chapters published in specialized journals and he has organized many international colloquia. In 2000 Daniel Wagner was the elected Chairman of the prestigious Gordon Conference on Composites in Ventura, California. Ten years later he won the Gutwirth Research Prize from the Weizmann Institute. Daniel Wagner is fluent in French, Hebrew, English and Spanish and has a basic knowledge of Dutch and German. He is married, has three children and lives and works in Rehovot but has always remained faithful to the Belgian nationality.

Daniel Wagner est né à Tel-Aviv, Israël, le 26 Décembre 1953 de parents belges. Il s’installe en Belgique en 1955 et a grandi à Bruxelles. En 1975, il a obtenu une licence en physique de l’Université Libre de Bruxelles (ULB). Deux années plus tard, en 1977, il obtint un MSc en Materials Science à la Hebrew University of Jerusalem, suivi en 1982 d’un Doctorat dans la même discipline. Après trois années de spécialisation à l’Université de Cornell à Ithaca (New York), il a commencé une brillante carrière universitaire à l’Institut Weizmann à Rehovot en Israël. En 1991, un poste permanent comme Professeur Agrégé lui a été proposé. Daniel Wagner a alors déjà acquis une réputation internationale dans son domaine. En 1991, il a reçu le Fiber Society Award for Distinguished Achievement à la Nouvelle Orléans. Il est Professeur Titulaire à l’Institut Weizmann depuis 2000. Professeur Wagner enseigne également au Technion, l’Institut de technologie d’Israël, et dans diverses universités étrangères. Il a été professeur invité à l’Institut Max Planck de Potsdam-Golm et à l’Ecole Centrale de Paris. Il a également participé à de nombreuses conférences et présenta la Joint MIT-Harvard Nanomaterials Special Lecture en 2013 à la Massachusetts Institute of Technology. Daniel Wagner est un chercheur influent et prolifique. Ses activités professionnelles incluent un éventail de thèmes allant de matériaux composites classiques et les nanotubes de carbone à la mécanique des structures inspirées par la biologie, etc .. A ce jour, il compte environ 245 articles et chapitres publiés dans des revues spécialisées et a organisé de nombreux colloques internationaux. En 2000, Daniel Wagner était Président élu de la prestigieuse Gordon Conference on Composites à Ventura, en Californie. Dix ans plus tard, il a remporté le Prix de la Recherche Gutwirth de l’Institut Weizmann. Daniel Wagner parle couramment le français, l’hébreu, l’anglais et l’espagnol et a une connaissance de base du néerlandais et de l’allemand. Il est marié, a trois enfants et vit et travaille à Rehovot, mais est toujours resté fidèle à la nationalité belge.

Daniel Wagner werd geboren in Tel-Aviv, Israël, op 26 december 1953 uit Belgische ouders. Hij verhuisde in 1955 naar België en groeide op in Brussel. In 1975 behaalde hij een licentiaatsdiploma in de Fysica aan de Université Libre de Bruxelles (ULB). Twee jaar later, in 1977, haalde hij een MSc in Materials Science aan de Hebrew University of Jerusalem in 1982 gevolgd door een Doctoraat in dezelfde discipline. Na drie specialisatiejaren aan de Universiteit van Cornell in Ithaca (New York) begon hij een briljante academische carrière aan het Weizmann Instituut te Rehovot in Israël. In 1991 werd hem een permanente functie als Hoofddocent aangeboden.&nbsp;&nbsp;Daniel Wagner verwierf toen reeds internationale bekendheid binnen zijn vakgebied. In 1991 ontving hij de Fiber Society Award for Distinguished Achievement in New Orleans. Sinds 2000 is hij buitengewoon hoogleraar aan het Weizmann Instituut. Professor Wagner doceert ook aan het Technion, het Israëlisch Instituut voor Technologie, en aan verschillende buitenlandse universiteiten. Zo was hij gastprofessor aan het Max-Planck Instituut in Golm-Potsdam en aan de Ecole Centrale in Parijs. Daarnaast nam hij ook deel aan talrijke conferenties en presenteerde hij de Joint MIT-Harvard Nanomaterials Special Lecture in 2013 aan het Massachusetts Institute of Technology. Daniel Wagner is een invloedrijk en zeer productief wetenschapper.&nbsp;&nbsp;Zijn professionele activiteiten omvatten een waaier aan uiteenlopende thema’s gaande van klassieke composietmaterialen en koolstofnanobuisjes tot de mechanica van door biologie geïnspireerde structuren, enz. Tot op heden heeft hij ongeveer 245 artikels en gespecialiseerde hoofdstukken gepubliceerd in vaktijdschriften en heel wat internationale colloquia georganiseerd. In 2000 was Daniel Wagner gekozen Voorzitter van de prestigieuze Gordon Conference on Composites in Ventura, Californië. Tien jaar later won hij de Gutwirth Research Prize van het Weizmann Institute. Daniel Wagner spreekt vloeiend Frans, Hebreeuws, Engels en Spaans en heeft een basiskennis van het Nederlands en Duits. Hij is getrouwd, heeft drie kinderen en woont en werkt in Rehovot maar is de Belgische nationaliteit steeds trouw gebleven.

Daniel Wagner was born in Tel-Aviv, Israel, on December 26, 1953 from Belgian parents. He moved to Belgium in 1955 and grew up in Brussels. In 1975 he obtained a degree in Physics at the Université Libre de Bruxelles (ULB).

Daniel Wagner est né à Tel-Aviv, Israël, le 26 Décembre 1953 de parents belges. Il s’installe en Belgique en 1955 et a grandi à Bruxelles. En 1975, il a obtenu une licence en physique de l’Université Libre de Bruxelles (ULB). Deux années plus tard, en 1977

Laureate 2014 Daniel Wagne

Lauréat 2014

LAUREAAT 2014 Daniel Wagne

LAUREAAT 2014

PROF. DANIEL WAGNE

<h3>PROF. DANIEL WAGNE</h3>

Laureate 2014

Geboren te Antwerpen op 30 augustus 1979. In 2001 behaalde zij het diploma van Master in de Geschiedenis van de Oudheid aan de Katholieke Universiteit Leuven en aan de Universität van Trier in Duitsland. Zij studeerde er telkens met grote onderscheiding af. Vervolgens behaalde zij in 2005 enerzijds een Master in Kunst en Archeologie aan de Katholieke Universiteit Leuven en de Université Charles de Gaulle Lille III in Frankrijk, (met onderscheiding), alsook een Master in Museumstudies aan de University College London in het Verenigd Koninkrijk. In 2010 werd de jonge An Van Camp als curator aangesteld van wellicht de grootste en belangrijkste collectie Vlaamse en Nederlandse tekeningen en prenten ter wereld in het British Museum in Londen. In dit prille stadium van haar carrière geniet An Van Camp internationale erkenning als één van de belangrijkste specialisten in haar vakgebied. Tegelijk onderscheidt zij zich als invloedrijke en uitzonderlijk productieve conservator. Aan het hoofd van één van de meest vooraanstaande grafische collecties – met rijke archieven van onder meer Rubens, Van Dyck, de Vlaamse Primitieven,….- draagt zij rechtstreeks bij tot de mondiale uitstraling van de artistieke erfenis van de Zuid-Nederlandse school. Haar verantwoordelijkheid voor deze collectie maakt zij over de hele lijn waar. Met kennis van zaken realiseert zij aankopen die de collectie verrijken. Zij catalogeerde 15.000 prenten en tekeningen die via de online database van het British Museum permanent beschikbaar zijn. An Van Camp realiseerde waardevolle publicaties en tentoonstellingen, meestal m.b.t. de collectie van het British Museum. In 2015 zal An Van Camp co-curator zijn van een reizende tentoonstelling over onuitgegeven zilverstifttekeningen in samenwerking met de National Gallery of Art in Washington. Behalve Nederlands spreekt An Van Camp ook nog vlot Frans, Duits en Engels, en heeft ze ook kennis van het Arabisch, het Latijn en het Oudgrieks.

Née à Anvers le 30 août 1979. En 2001, elle obtient le diplôme de Master en Histoire de l’Antiquité à la KUL et à l’Université de Trier en Allemagne. Elle réussit à chaque fois avec la plus grande distinction. Elle obtient ensuite en 2005, d’une part, un Master en Art et Archéologie à la KUL et à l’Université Charles de Gaulle Lille III en France (avec distinction) ainsi qu’un Master en Etudes de Musées à l’University College London en Grande-Bretagne. En 2010, la jeune An Van Camp est nommée curateur de ce qui constitue vraisemblablement la plus grande et la plus importante collection de dessins et d’images flamands et néerlandais au monde, à savoir celle du British Museum à Londres. A ce tout jeune stade de sa carrière, An Van Camp bénéficie d’une reconnaissance internationale comme étant une des plus importantes spécialistes dans son domaine. En même temps, elle se distingue comme étant un conservateur influant et exceptionnellement productif. A la tête de l’une des plus importantes collections graphiques – avec de riches archives d’entre autres, Rubens, Van Dyck, les Primitifs Flamands, … – elle contribue directement au rayonnement mondial de l’héritage artistique de l’école des Pays-Bas du Sud. Elle prouve sa responsabilité pour cette collection dans tous les domaines. En connaissance de cause, elle réalise des achats qui enrichissent la collection. Elle a catalogué 15.000 images et dessins qui sont en permanence disponibles à partir de la base de données online du British Museum. An Van Camp a réalisé des publications et des expositions de grande valeur, en général à partir de la collection du British Museum. En 2015, An Van Camp sera co-curateur d’une exposition itinérante consacrée à des dessins à base de pointe d’argent en collaboration avec le National Gallery of Art de Washington. An Van Camp parle, en dehors du néerlandais, couramment le français, l’allemand et l’anglais et a des connaissances de l’arabe, du latin et de l’ancien grec.

Geboren te Antwerpen op 30 augustus 1979. In 2001 behaalde zij het diploma van Master in de Geschiedenis van de Oudheid aan de Katholieke Universiteit Leuven en aan de Universität van Trier in Duitsland. Zij studeerde er telkens met grote onderscheiding af. Vervolgens behaalde zij in 2005 enerzijds een Master in Kunst en Archeologie aan de Katholieke Universiteit Leuven en de Université Charles de Gaulle Lille III in Frankrijk, (met onderscheiding), alsook een Master in Museumstudies aan de University College London in het Verenigd Koninkrijk. In 2010 werd de jonge An Van Camp als curator aangesteld van wellicht de grootste en belangrijkste collectie Vlaamse en Nederlandse tekeningen en prenten ter wereld in het British Museum in Londen. In dit prille stadium van haar carrière geniet An Van Camp internationale erkenning als één van de belangrijkste specialisten in haar vakgebied. Tegelijk onderscheidt zij zich als invloedrijke en uitzonderlijk productieve conservator. Aan het hoofd van één van de meest vooraanstaande grafische collecties – met rijke archieven van onder meer Rubens, Van Dyck, de Vlaamse Primitieven,….- draagt zij rechtstreeks bij tot de mondiale uitstraling van de artistieke erfenis van de Zuid-Nederlandse school. Haar verantwoordelijkheid voor deze collectie maakt zij over de hele lijn waar. Met kennis van zaken realiseert zij aankopen die de collectie verrijken. Zij catalogeerde 15.000 prenten en tekeningen die via de online database van het British Museum permanent beschikbaar zijn. An Van Camp realiseerde waardevolle publicaties en tentoonstellingen, meestal m.b.t. de collectie van het British Museum. In 2015 zal An Van Camp co-curator zijn van een reizende tentoonstelling over onuitgegeven zilverstifttekeningen in samenwerking met de National Gallery of Art in Washington. Behalve Nederlands spreekt An Van Camp ook nog vlot Frans, Duits en Engels, en heeft ze ook kennis van het Arabisch, het Latijn en het Oudgrieks.

Geboren te Antwerpen op 30 augustus 1979. In 2001 behaalde zij het diploma van Master in de Geschiedenis van de Oudheid aan de Katholieke Universiteit Leuven en aan de Universität van Trier in Duitsland. 

Née à Anvers le 30 août 1979. En 2001, elle obtient le diplôme de Master en Histoire de l’Antiquité à la KUL et à l’Université de Trier en Allemagne. Elle réussit à chaque fois avec la plus grande distinction

Geboren te Antwerpen op 30 augustus 1979. In 2001 behaalde zij het diploma van Master in de Geschiedenis van de Oudheid aan de Katholieke Universiteit Leuven en aan de Universität van Trier in Duitsland. Zij studeerde er telkens met grote onderscheiding af. Vervolgens behaalde zij in 2005 enerzijds een Master in Kunst en Archeologie aan de Katholieke Universiteit Leuven en de Université Charles de Gaulle Lille III in Frankrijk, (met onderscheiding), alsook een Master in Museumstudies aan de University College London in het Verenigd Koninkrijk. In 2010 werd de jonge An Van Camp als curator aangesteld van wellicht de grootste en belangrijkste collectie Vlaamse en Nederlandse tekeningen en prenten ter wereld in het British Museum in Londen. In dit prille stadium van haar carrière geniet An Van Camp internationale erkenning als één van de belangrijkste specialisten in haar vakgebied. Tegelijk onderscheidt zij zich als invloedrijke en uitzonderlijk productieve conservator. Aan het hoofd van één van de meest vooraanstaande grafische collecties – met rijke archieven van onder meer Rubens, Van Dyck, de Vlaamse Primitieven,….- draagt zij rechtstreeks bij tot de mondiale uitstraling van de artistieke erfenis van de Zuid-Nederlandse school. Haar verantwoordelijkheid voor deze collectie maakt zij over de hele lijn waar. Met kennis van zaken realiseert zij aankopen die de collectie verrijken. Zij catalogeerde 15.000 prenten en tekeningen die via de online database van het British Museum permanent beschikbaar zijn. An Van Camp realiseerde waardevolle publicaties en tentoonstellingen, meestal m.b.t. de collectie van het British Museum. In 2015 zal An Van Camp co-curator zijn van een reizende tentoonstelling over onuitgegeven zilverstifttekeningen in samenwerking met de National Gallery of Art in Washington. Behalve Nederlands spreekt An Van Camp ook nog vlot Frans, Duits en Engels, en heeft ze ook kennis van het Arabisch, het Latijn en het Oudgrieks.

Laureate 2013 An van Camp

Lauréat 2013 An van Camp

LAUREAAT 2013 An Van Camp

LAUREAAT 2013

MEVR. AN VAN CAMP

<h3>MEVR. AN VAN CAMP</h3>

Laureate 2013

Lauréat 2013

Geboren te Hasselt op 19 april 1971. In 1995 behaalde hij het diploma van licentiaat in de communicatiewetenschappen aan de Vrije Universiteit te Brussel, driemaal geslaagd “cum laude” en eenmaal “magna cum laude”. Vervolgens studeerde hij met een EU-studiebeurs één jaar in Eichstät (Duitsland), het centrum voor Latijns Amerikaanse studies. Hij is gecertificeerd acupuncturist met een WHO-erkenning, gespecialiseerd in de toepassing voor psyche-emotionele problemen en behaalde zijn doctoraatstitel in de psychologie in 2012. De heer Koen Sevenants startte zijn loopbaan in 1994 als adviseur van de NGO “Broederlijk Delen” verbonden aan Ecuador, gevolgd door 2 jaar assistent aan de VUB op het departement opvoedkundig management. Gedurende de jaren 2002 tot 2006 evolueerde hij van assistent tot directeur bij de organisatie Handicap – International China en voor de EU. Dit brengt hem uiteindelijk bij de “vzw Morning Tears”, een vereniging die zich inzet voor de opvang en begeleiding van kinderen van gevangenen of terdoodveroordeelden. Hij startte dit baanbrekende werk in 1998 in China en breidde het actieterrein uit naar Cambodja, Rusland, Tanzania, zeven Europese landen en de Verenigde Staten. Vandaag treedt hij op als algemeen directeur. Zijn prestaties werden vereerd met de Internationale Prijs van de Vriendschap uitgereikt door de stad Zhengzhou (China), de hoogst gewaardeerde prijs van het centrale Gouvernement van China, als zijnde het project met de grootste impact op de hervorming van de wetgeving rond de kinderbescherming.

Né à Hasselt le 19 avril 1971. En 1995, il obtient son diplôme de licence en sciences de communication à l’ULB, réussissant trois fois “cum laude” et une fois “magna cum laude”. Ensuite, il étudie avec une bourse de la Communauté Européenne à Eichstät en Allemagne, le centre pour les études d’Amérique Latine. Il est certifié acupuncteur avec une reconnaissance WHO (Organisation Mondiale de la Santé), spécialisé dans l’application des problèmes psycho-émotionnels et obtient son titre de docteur en psychologie en 2012. Koen Sevenants commence sa carrière en 1994 comme conseiller de l’ONG “Broederlijk Delen” lié à l’Equateur, suivi de deux années comme assistant à la VUB au département du management pédagogique. Pendant les années 2002 à 2006 il évolue d’assistant à directeur auprès de l’organisation Handicap – International Chine ainsi que pour l’U.E. Ce qui l’amène finalement auprès de l’asbl Morning Tears, une association qui s’engage pour l’accueil et l’accompagnement d’enfants de prisonniers et condamnés à mort. Il débute ce travail novateur en 1998 en Chine et élargit par la suite son terrain d’activités vers le Cambodge, la Russie, la Tanzanie, sept pays européens et les Etats-Unis. Il en est aujourd’hui le directeur général. Ses prestations ont été honorées du Prix International de l’Amitié délivré par la ville de Zhengzhou en Chine, le prix le plus respecté du Gouvernement central de Chine, pour être le projet ayant le plus grand impact sur la réforme de la législation sur la protection de l’enfance.

Geboren te Hasselt op 19 april 1971. In 1995 behaalde hij het diploma van licentiaat in de communicatiewetenschappen aan de Vrije Universiteit te Brussel, driemaal geslaagd “cum laude” en eenmaal “magna cum laude”. Vervolgens studeerde hij met een EU-studiebeurs één jaar in Eichstät (Duitsland), het centrum voor Latijns Amerikaanse studies. Hij is gecertificeerd acupuncturist met een WHO-erkenning, gespecialiseerd in de toepassing voor psyche-emotionele problemen en behaalde zijn doctoraatstitel in de psychologie in 2012.&nbsp;&nbsp;De heer Koen Sevenants startte zijn loopbaan in 1994 als adviseur van de NGO “Broederlijk Delen” verbonden aan Ecuador, gevolgd door 2 jaar assistent aan de VUB op het departement opvoedkundig management. Gedurende de jaren 2002 tot 2006 evolueerde hij van assistent tot directeur bij de organisatie Handicap – International China en voor de EU. Dit brengt hem uiteindelijk bij de “vzw Morning Tears”, een vereniging die zich inzet voor de opvang en begeleiding van kinderen van gevangenen of terdoodveroordeelden. Hij startte dit baanbrekende werk in 1998 in China en breidde het actieterrein uit naar Cambodja, Rusland, Tanzania, zeven Europese landen en de Verenigde Staten. Vandaag treedt hij op als algemeen directeur.&nbsp;&nbsp;Zijn prestaties werden vereerd met de Internationale Prijs van de Vriendschap uitgereikt door de stad Zhengzhou (China), de hoogst gewaardeerde prijs van het centrale Gouvernement van China, als zijnde het project met de grootste impact op de hervorming van de wetgeving rond de kinderbescherming.

Geboren te Hasselt op 19 april 1971. In 1995 behaalde hij het diploma van licentiaat in de communicatiewetenschappen aan de Vrije Universiteit te Brussel, driemaal geslaagd “cum laude” en eenmaal “magna cum laude”.

Né à Hasselt le 19 avril 1971. En 1995, il obtient son diplôme de licence en sciences de communication à l’ULB, réussissant trois fois “cum laude” et une fois “magna cum laude”.

Geboren te Hasselt op 19 april 1971. In 1995 behaalde hij het diploma van licentiaat in de communicatiewetenschappen aan de Vrije Universiteit te Brussel, driemaal geslaagd “cum laude” en eenmaal “magna cum laude”. Vervolgens studeerde hij met een EU-studiebeurs één jaar in Eichstät (Duitsland), het centrum voor Latijns Amerikaanse studies. Hij is gecertificeerd acupuncturist met een WHO-erkenning, gespecialiseerd in de toepassing voor psyche-emotionele problemen en behaalde zijn doctoraatstitel in de psychologie in 2012.& &nbsp; De heer Koen Sevenants startte zijn loopbaan in 1994 als adviseur van de NGO “Broederlijk Delen” verbonden aan Ecuador, gevolgd door 2 jaar assistent aan de VUB op het departement opvoedkundig management. Gedurende de jaren 2002 tot 2006 evolueerde hij van assistent tot directeur bij de organisatie Handicap – International China en voor de EU. Dit brengt hem uiteindelijk bij de “vzw Morning Tears”, een vereniging die zich inzet voor de opvang en begeleiding van kinderen van gevangenen of terdoodveroordeelden. Hij startte dit baanbrekende werk in 1998 in China en breidde het actieterrein uit naar Cambodja, Rusland, Tanzania, zeven Europese landen en de Verenigde Staten. Vandaag treedt hij op als algemeen directeur.&nbsp; &nbsp; Zijn prestaties werden vereerd met de Internationale Prijs van de Vriendschap uitgereikt door de stad Zhengzhou (China), de hoogst gewaardeerde prijs van het centrale Gouvernement van China, als zijnde het project met de grootste impact op de hervorming van de wetgeving rond de kinderbescherming.

Laureate 2012 Koen Sevenants

Laureaat 2012 Koen Sevenants

LAUREAAT 2012

DHR. KOEN SEVENANTS - LIC. COMMUNICATIEWETENSCHAPPEN

<h3>DHR. KOEN SEVENANTS - LIC. COMMUNICATIEWETENSCHAPPEN</h3>

Laureate 2012

Laureaat 2012

Geboren in Tshikapa (Congo) op 15 mei 1953. Zij studeerde bedrijfseconomie te Brussel. Deze studie vulde ze later nog aan met een masteropleiding “Bedrijfsadministratie voor stichtingen en ngo’s” te Madrid. In 1977 vestigde ze zich in Spanje waar ze diverse managementfuncties bekleedde bij Spaanse bedrijven. In 1992 werd haar de functie van directeur bij de “Fundación Carlos de Amberes” aangeboden. Deze Madrileense caritatieve stichting, in 1594 opgericht door de Vlaming Karel van Antwerpen, onderging in die periode een koerswijziging en begon als culturele instelling aan een tweede leven. Met beperkte financiële middelen gaf Catherine Geens de stichting een nieuwe vorm. Tevens lukte ze erin om de stichting als culturele instelling met Europese allures op de kaart te zetten. Catherine Geens gelooft sterk in een hechte Europese samenwerking en integratie. Haar geloof in de Europese gedachte vertaalde zich in de organisatie van vele activiteiten rond de Europese éénwording. Hierdoor gaf ze de Europese gedachte in Spanje een flinke impuls. Als organisator mocht ze op deze activiteiten talloze buitenlandse deelnemers verwelkomen. Op dit ogenblik concentreert de stichting haar activiteiten op projecten rond culturele uitwisseling. Die uitwisseling vindt plaats tussen Spanje en de landen die in de tweede helft van de 16de eeuw deel uitmaakten van de zogenaamde “17 provinciën”. Een gebied dat vandaag overeenkomt met (delen) van Noord-Frankrijk en zowat de hele Benelux.

Né à Tshikapa (Congo) le 15 mai 1953 . Diplômée en Economie à l’université de Bruxelles , qu’elle complètera par un master en “Gestion administrative pour Ngos et Fondations” à Madrid. En 1977 elle s’établit en Espagne pour occuper différentes fonctions de gestionnaire de sociétés espagnoles. Depuis 1992 elle occupe la fonction de directeur à la “Fundacion Carlos de Amberes”. Cette fondation caritative madrilène,instauré en 1594 par Karel van Antwerpen,originaire des Flandres,connût en cette période un remaniement profond et entame une seconde vie comme organisation culturelle. Avec des moyens financiers limités,elle parvint à donner à la fondation une dimension européenne. Catherine Geens par sa foi en une intégration Européenne, donnera à cette idée une forte impulsion dans son pays,l’ Espagne. En tant qu’organisatrice d’ activités culturelles,elle peut compter sur bon nombres de participants étrangers et internationaux. Actuellement la fondation se concentre principalement sur les échanges culturels entre l’Espagne et les régions faisant partie des 17 provinces du 16me siècle,c.à.d. les régions du Bénélux et le nord de la France.

Geboren in Tshikapa (Congo) op 15 mei 1953. Zij studeerde bedrijfseconomie te Brussel. Deze studie vulde ze later nog aan met een masteropleiding “Bedrijfsadministratie voor stichtingen en ngo’s” te Madrid. In 1977 vestigde ze zich in Spanje waar ze diverse managementfuncties bekleedde bij Spaanse bedrijven. In 1992 werd haar de functie van directeur bij de “Fundación Carlos de Amberes” aangeboden. Deze Madrileense caritatieve stichting, in 1594 opgericht door de Vlaming Karel van Antwerpen, onderging in die periode een koerswijziging en begon als culturele instelling aan een tweede leven. Met beperkte financiële middelen gaf Catherine Geens de stichting een nieuwe vorm. Tevens lukte ze erin om de stichting als culturele instelling met Europese allures op de kaart te zetten. Catherine Geens gelooft sterk in een hechte Europese samenwerking en integratie. Haar geloof in de Europese gedachte vertaalde zich in de organisatie van vele activiteiten rond de Europese éénwording. Hierdoor gaf ze de Europese gedachte in Spanje een flinke impuls. Als organisator mocht ze op deze activiteiten talloze buitenlandse deelnemers verwelkomen. Op dit ogenblik concentreert de stichting haar activiteiten op projecten rond culturele uitwisseling. Die uitwisseling vindt plaats tussen Spanje en de landen die in de tweede helft van de 16de eeuw deel uitmaakten van de zogenaamde “17 provinciën”. Een gebied dat vandaag overeenkomt met (delen) van Noord-Frankrijk en zowat de hele Benelux.

Geboren in Tshikapa (Congo) op 15 mei 1953. Zij studeerde bedrijfseconomie te Brussel. Deze studie vulde ze later nog aan met een masteropleiding “Bedrijfsadministratie voor stichtingen en ngo’s” te Madrid.

Né à Tshikapa (Congo) le 15 mai 1953 . Diplômée en Economie à l’université de Bruxelles , qu’elle complètera par un master en “Gestion administrative pour Ngos et Fondations” à Madrid. 

Geboren in Tshikapa (Congo) op 15 mei 1953. Zij studeerde bedrijfseconomie te Brussel. Deze studie vulde ze later nog aan met een masteropleiding “Bedrijfsadministratie voor stichtingen en ngo’s” te Madrid. In 1977 vestigde ze zich in Spanje waar ze diverse managementfuncties bekleedde bij Spaanse bedrijven. In 1992 werd haar de functie van directeur bij de “Fundación Carlos de Amberes” aangeboden. Deze Madrileense caritatieve stichting, in 1594 opgericht door de Vlaming Karel van Antwerpen, onderging in die periode een koerswijziging en begon als culturele instelling aan een tweede leven. Met beperkte financiële middelen gaf Catherine Geens de stichting een nieuwe vorm. Tevens lukte ze erin om de stichting als culturele instelling met Europese allures op de kaart te zetten. Catherine Geens gelooft sterk in een hechte Europese samenwerking en integratie. Haar geloof in de Europese gedachte vertaalde zich in de organisatie van vele activiteiten rond de Europese éénwording. Hierdoor gaf ze de Europese gedachte in Spanje een flinke impuls. Als organisator mocht ze op deze activiteiten talloze buitenlandse deelnemers verwelkomen. Op dit ogenblik concentreert de stichting haar activiteiten op projecten rond culturele uitwisseling. Die uitwisseling vindt plaats tussen Spanje en de landen die in de tweede helft van de 16de eeuw deel uitmaakten van de zogenaamde “17 provinciën”. Een gebied dat vandaag overeenkomt met (delen) van Noord-Frankrijk en zowat de hele Benelux.

Laureate 2011 Catherine Geens

Laureaat 2011 Catherine Geens

LAUREAAT 2011

MVR. CATHERINE GEENS

<h3>MVR. CATHERINE GEENS</h3>

Laureate 2011

Laureaat 2011

Geboren te Havelange in 1950. Hij behaalde een Master in de Economie aan de Universiteit van Leuven en vervolgens een doctoraatsdiploma aan de Carnegie Mellon University te Pittsburgh, Pennsylvania. Zijn carrière bracht hem eerst naar de Université de Lausanne waar hij economie en financiën doceerde van 1980 tot 2009. Daarnaast gaf hij ook les aan universiteiten in de Verenigde Staten, Canada en Frankrijk. Hij werd tevens lid van belangrijke financiële instellingen zoals de Academia Europea en de European Economic Association. Hij was Fellow van The Center for Economic Policy Research (CEPR) in Londen, actief in de Macroeconomic Policy Group van het Center for European Policy Studies (CEPS) te Brussel en werd voorzitter van de Conseil Scientifique van het Swiss Training Center for Investment Professionals. Jean-Pierre Danthine was lid van de Raad van de European Economic Association en van de wetenschappelijke raden van de Centre Pour la Recherche Economique et ses Applications (CEPREMAP) en het Centre de Recherche en Economie et en Statistique (CREST) in Parijs. Hij was ook directeur van de Swiss Finance Institute van 2006 tot 2009. Begin dit jaar benoemde de Federale Raad van Zwitserland hem tot lid van de Generale Staf en hoofd van het 3° departement van de BNS, het departement dat zich richt op de financiële markten, bankverrichtingen en informatica. In de loop van zijn carrière publiceerde Jean-Pierre Danthine talloze artikelen in financiële en economische tijdschriften.

Né à Havelange en 1950. Muni d’un Master en Economie de l’Université de Louvain,il gradua comme docteur à la ”Carnegie Mellon University de Pittsburg en Pensilvanie. Entre 1980 et 2009 il démarre sa carrière à l’université de Lausanne où il enseigne économie et finances et simultanément chargé de cours dans différentes universités aux USA,Canada et France. Membre de différentes organisations financières dont l’”Academia Europea” et la “European Econo-mic Association”, Fellow du “Center of Economic Policy Research” (CEPR) à Londres, actif dans le ” Macro-économic Group” du “Center for European Policy Studies” ( CEPS) à Bruxelles. En tant que président du Conseil Scientifique du Swiss Training Center for Investment Professionals, il était nommé membre du conseil de l’ European Economic Association et conseils scientifiques du Centre pour la Recherche Economique et ses Applications (CEPREMAP), ainsi que du Centre de Recherche en Economie et en Statistiques (CREST) à Paris. De 2006 à 2009 il occupa la fonction de directeur du Swiss Finance Institute. En début de l’année 2010 le Conseil Fédéral Suisse le nomma membre de l’état major du 3° département de la Banque Nationale Suisse, le département orienté vers les marchés financiers, transactions bancaires et informatique. Au courant de sa carrière Jean-Pierre Danthine publia de nombreux articles dans des magasines financiers et économiques.

Geboren te Havelange in 1950. Hij behaalde een Master in de Economie aan de Universiteit van Leuven en vervolgens een doctoraatsdiploma aan de Carnegie Mellon University te Pittsburgh, Pennsylvania. Zijn carrière bracht hem eerst naar de Université de Lausanne waar hij economie en financiën doceerde van 1980 tot 2009.&nbsp;Daarnaast gaf hij ook les aan universiteiten in de Verenigde Staten, Canada en Frankrijk. Hij werd tevens lid van belangrijke financiële instellingen zoals de Academia Europea en de European Economic Association. Hij was Fellow van The Center for Economic Policy Research (CEPR) in Londen, actief in de Macroeconomic Policy Group van het Center for European Policy Studies (CEPS) te Brussel en werd voorzitter van de Conseil Scientifique van het Swiss Training Center for Investment Professionals. Jean-Pierre Danthine was lid van de Raad van de European Economic Association en van de wetenschappelijke raden van de Centre Pour la Recherche Economique et ses Applications (CEPREMAP) en het Centre de Recherche en Economie et en Statistique (CREST) in Parijs. Hij was ook directeur van de Swiss Finance Institute van 2006 tot 2009. Begin dit jaar benoemde de Federale Raad van Zwitserland hem tot lid van de Generale Staf en hoofd van het 3° departement van de BNS, het departement dat zich richt op de financiële markten, bankverrichtingen en informatica. In de loop van zijn carrière publiceerde Jean-Pierre Danthine talloze artikelen in financiële en economische tijdschriften.

Geboren te Havelange in 1950. Hij behaalde een Master in de Economie aan de Universiteit van Leuven en vervolgens een doctoraatsdiploma aan de Carnegie Mellon University te Pittsburgh, Pennsylvania.

Né à Havelange en 1950. Muni d’un Master en Economie de l’Université de Louvain,il gradua comme docteur à la ”Carnegie Mellon University de Pittsburg en Pensilvanie. 

Geboren te Havelange in 1950. Hij behaalde een Master in de Economie aan de Universiteit van Leuven en vervolgens een doctoraatsdiploma aan de Carnegie Mellon University te Pittsburgh, Pennsylvania. Zijn carrière bracht hem eerst naar de Université de Lausanne waar hij economie en financiën doceerde van 1980 tot 2009.& &nbsp; Daarnaast gaf hij ook les aan universiteiten in de Verenigde Staten, Canada en Frankrijk. Hij werd tevens lid van belangrijke financiële instellingen zoals de Academia Europea en de European Economic Association. Hij was Fellow van The Center for Economic Policy Research (CEPR) in Londen, actief in de Macroeconomic Policy Group van het Center for European Policy Studies (CEPS) te Brussel en werd voorzitter van de Conseil Scientifique van het Swiss Training Center for Investment Professionals. Jean-Pierre Danthine was lid van de Raad van de European Economic Association en van de wetenschappelijke raden van de Centre Pour la Recherche Economique et ses Applications (CEPREMAP) en het Centre de Recherche en Economie et en Statistique (CREST) in Parijs. Hij was ook directeur van de Swiss Finance Institute van 2006 tot 2009. Begin dit jaar benoemde de Federale Raad van Zwitserland hem tot lid van de Generale Staf en hoofd van het 3° departement van de BNS, het departement dat zich richt op de financiële markten, bankverrichtingen en informatica. In de loop van zijn carrière publiceerde Jean-Pierre Danthine talloze artikelen in financiële en economische tijdschriften.

Laureate 2010 Jean-Pierre Danthine

Lauréat 2010 Jean-Pierre Danthine

LAUREAAT 2010

PROF. JEAN-PIERRE DANTHINE - ECONOMIE EN FINANCIËN

<h3>PROF. JEAN-PIERRE DANTHINE - ECONOMIE EN FINANCIËN</h3>

Laureate 2010

Lauréat 2010

Geboren op 24 december 1944 te Antwerpen. Hij studeerde aan het Koninklijk Vlaams Muziek Conservatorium te Antwerpen en aan de Koninklijke Beiaardschool “Jef Denyn” te Mechelen. Leerling van o.m. Flor Peeters en Staf Nees. Volgde tekenlessen aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten te Antwerpen en aan de Stedelijke Tekenacademie te Sint-Niklaas. Hij legde zich toe op de archeologie en werd betrokken bij de historische opgravingen te Hannekeswerve (Aardenburg, Nederland, 1964). In 1973 kreeg hij een opdracht van het Antwerps Provinciebestuur voor het kopiëren van middeleeuwse grafzerken en fresco’s tijdens historische opgravingen in de Onze-Lieve-Vrouwekathedraal te Antwerpen. Bekwaamde zich “met grootste lof” in de pedagogie aan de Katholieke Vlaamse Hogeschool Uitbreiding te Antwerpen, verwierf het diploma Insructor de Gimnasia Energética aan het Instituto Argentino de Investigaciones Energeticas onder leiding van prof. Thomas Zeberio; werd vertrouwd met verschillende esoterische disciplines en leerde de Indische danskunst “Bharata Natyam” bij Jetty Roels in de Dansstudio “D’ Oude Kapel” te Gent. Hij was medestichter en voorzitter van de Steinerschool “Het Rozenpoortje” te Kalmthout en promotor van “De Zonneschool”, een pluralistische vereniging voor individuele en maatschappelijke bewustwording. Van 1968 tot 1981 was hij stadsbeiaardier van Antwerpen, leraar muzikale opvoeding en esthetica aan het Instituut voor Talen, Secretariaat en Toerisme “Van Celst” en leraar Esperanto aan de Stedelijke Avondleergangen voor Talen te Antwerpen. Was plaatselijk voorzitter van het Jong-Davidsfonds, voorzitter van de Koninklijke Esperanto-vereniging “La Verda Stelo” en bestuurslid van het Verbond van Vlaamse Cultuurverenigingen te Antwerpen. Als eerste laureaat van het 8ste, 9de en 10e Internationaal Beiaardconcours van het Holland-Festival te Hilversum (1966-67-68) ontwikkelde hij zich tot een van de beste beiaardiers van de huidige generatie. Zijn concerten vanuit de Onze-Lieve-Vrouwenkathedraal te Antwerpen brachten duizenden toehoorders op de been. Hij ligt aan de basis van de renaissance van de beiaardkunst in Vlaanderen na de Tweede Wereldoorlog en wordt beschouwd als een eminentie op beiaardgebied. &nbsp;Van 1981 tot 2009 was hij stadsbeiaardier in Mechelen en van 1981 tot 2010 directeur van de Koninklijke Beiaardschool “Jef Denyn”. Naast een vijfdelig methodisch leerboek voor beiaard, uitgegeven met de steun van de Vlaamse Overheid, realiseerde hij een aantal cd’s met beiaardmuziek en schreef verschillende publicaties over klokkenkunst en filosofische onderwerpen. Jo Haazen concerteerde in vele landen, promootte de beiaardkunst in Japan, Rusland en China en werd in 2003 aangesteld als titularis-beiaardier van de Peter-en-Pauluskathedraal te Sint-Petersburg (Rusland). Sedert 2006 is hij hoogleraar aan de Faculteit voor Kunst van de Staatsuniversiteit te Sint-Petersburg (afdeling orgel, klavecimbel en beiaard) en gastdocent aan de Faculty for Comparative Study of Religion and Humanism te Antwerpen. 1980 : Onderscheiding “Honors of Music”, University of California, Berkeley (VSA). of California, Berkeley (VSA). 1995: Burgerlijke Medaille Eerste Klasse, uitgereikt door het Belgisch Ministerie van Binnenlandse Zaken. 2000: Opgenomen in de Europese Ere-Senaat “Pro Pace et Unitate, e meritu et honoris causa” (BVSE-UEF). 2004 : Erediploma van de stad Sint-Petersburg en onderscheiden door president Vladimir Poetin met de “Orde van de Vriendschap” voor zijn “unieke bijdrage tot de wederopleving van de muziektradities in de Peter-en-Paulusvesting te Sint-Petersburg die aldaar in het leven geroepen werden door tsaar Peter de Grote”. 2005 : Zilveren Medaille van de European Merit Foundation (Luxemburg) “for his important activities in favor of Europe”. 2009 : Bekroond met de Christoffel Plantijn Prijs, uitgereikt voor zijn bijzondere bijdrage voor de bekendheid van België in het buitenland. 2012 : Gehonoreerd met het Gouden Label van “Klassiek Centraal” (de webkrant voor de klassieke muziekliefhebber) voor zijn ganse carrière. 2012 : Benoemd door Koning Albert II tot Commandeur in de Kroonorde. 2012 : Aanzet tot een internationaal humanitair project (Universala Esperanto-Asocio / UNESCO) ter aanvulling de “Universele Verklaring van de Rechten van de Mens” met amendementen over menselijke plichten. 2015 : Prijs van de Marnixring te Mechelen (Gaston Feremansprijs) uitgereikt door Luc Van den Brande, Em. Minister-President van de Vlaamse Regering.

Né à Anvers le 24 décembre 1944. Il a étudié au Conservatoire Royal d’Anvers et à l’Ecole Royale du Carillon «&nbsp;Jef Denyn&nbsp;» à Malines. Etudie chez Flor Peeters et Staf Nees. Pris des cours de dessin à l’Académie Royale des Beaux-Arts d’Anvers et à l’Académie municipale de Dessin à Sint-Niklaas. Il a approffondi en archéologie et fût impliqué dans les fouilles historiques à Hanneke Werve (Aardenburg, Pays-Bas, 1964). En 1973, il a reçu une commission de l’administration provinciale d’Anvers pour la copie de pierres tombales médiévales et fresques historiques lors des fouilles de la cathédrale de Notre-Dame d’Anvers. Formé «&nbsp;avec la plus grande louange» en pédagogie à la Haute Ecole Catholique ‘Uitbreiding’ à Anvers, acquis le diplôme insructor le Gimnasia Energética à l’Instituto de Investigaciones Argentino Energeticas dirigé par le professeur Thomas Zeberio .; est devenu familier avec diverses disciplines ésotériques et a enseigné la danse indienne «&nbsp;Bharatanatyam&nbsp;» chez Jetty Roels au Dance Studio «&nbsp;D&nbsp;» Ancienne Chapelle «&nbsp;à Gand. Il a été co-fondateur et président de l’école Steiner «&nbsp;Pink Poortje&nbsp;» à Kalmthout et promoteur de la «&nbsp;De Zonneschool&nbsp;», une association pluraliste pour la conscience individuelle et sociale. De 1968 à 1981, il était carillonneur d’Anvers, professeur d’éducation musicale et esthétique à l’Institut des langues, de secrétariat et du tourisme «&nbsp;de Celst&nbsp;» et professeur Esperanto les méthodes de soirée municipales pour les langues à Anvers. Était-président local du Jong-Davidsfonds, président de la Royal Society Esperanto «&nbsp;La Verda Stelo&nbsp;» et membre du conseil d’administration de l’Association des Associations culturelles flamandes à Anvers. Comme le premier vainqueur du 8ième, 9ième et 10ième Concours international de Carillon du Festival de Hollande à Hilversum (1966-67-68), il est devenu l’un des meilleurs carillonneurs de la génération actuelle. Ses concerts de la cathédrale de Notre-Dame à Anvers ont attiré des milliers d’auditeurs. Il est à la base de la renaissance de l’art du carillon en Flandre après la Seconde Guerre mondiale et est considéré comme une éminence du carillon. De 1981 à 2009, il était le carillonneur de la ville de Malines et de 1981 à 2010 directeur de l’École Royale de Carillon «&nbsp;Jef Denyn&nbsp;». En plus d’un manuel méthodologique en cinq parties pour carillon, publié avec le soutien du Gouvernement flamand, il a produit un certain nombre de CD de musique de carillon et a écrit plusieurs publications concernant les horloges et sur des sujets philosophiques. Jo Haazen a concerté dans de nombreux pays, a promu l’art du carillon au Japon, la Russie et la Chine et a été nommé en 2003 comme carillonneur titulaire de la cathédrale Pierre et Paul à Saint-Pétersbourg (Russie). Depuis 2006, il est professeur à la Faculté de l’Université d’Etat des Arts à Saint-Pétersbourg (département orgue, clavecin et carillon) et professeur invité à la Faculté d’Etude comparative de la religion et de l’Humanisme à Anvers.

Geboren op 24 december 1944 te Antwerpen. Hij studeerde aan het Koninklijk Vlaams Muziek Conservatorium te Antwerpen en aan de Koninklijke Beiaardschool “Jef Denyn” te Mechelen.

Né à Anvers le 24 décembre 1944. Il a étudié au Conservatoire Royal d’Anvers et à l’Ecole Royale du Carillon « Jef Denyn » à Malines. Etudie chez Flor Peeters et Staf Nees.

Geboren op 24 december 1944 te Antwerpen. Hij studeerde aan het Koninklijk Vlaams Muziek Conservatorium te Antwerpen en aan de Koninklijke Beiaardschool “Jef Denyn” te Mechelen. Leerling van o.m. Flor Peeters en Staf Nees. Volgde tekenlessen aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten te Antwerpen en aan de Stedelijke Tekenacademie te Sint-Niklaas. Hij legde zich toe op de archeologie en werd betrokken bij de historische opgravingen te Hannekeswerve (Aardenburg, Nederland, 1964). In 1973 kreeg hij een opdracht van het Antwerps & Provinciebestuur voor het kopiëren van middeleeuwse grafzerken en fresco’s tijdens historische opgravingen in de Onze-Lieve-Vrouwekathedraal te Antwerpen. Bekwaamde zich “met grootste lof” in de pedagogie aan de Katholieke Vlaamse Hogeschool Uitbreiding te Antwerpen, verwierf het diploma Insructor de Gimnasia Energética aan het Instituto Argentino de Investigaciones Energeticas onder leiding van prof. Thomas Zeberio; werd vertrouwd met verschillende esoterische disciplines en leerde de Indische danskunst “Bharata Natyam” bij Jetty Roels in de Dansstudio “D’ Oude Kapel” te Gent. Hij was medestichter en voorzitter van de Steinerschool “Het Rozenpoortje” te Kalmthout en promotor van “De Zonneschool”, een pluralistische vereniging voor individuele en maatschappelijke bewustwording. Van 1968 tot 1981 was hij stadsbeiaardier van Antwerpen, leraar muzikale opvoeding en esthetica aan het Instituut voor Talen, Secretariaat en Toerisme “Van Celst” en leraar Esperanto aan de Stedelijke Avondleergangen voor Talen te Antwerpen. Was plaatselijk voorzitter van het Jong-Davidsfonds, voorzitter van de Koninklijke Esperanto-vereniging “La Verda Stelo” en bestuurslid van het Verbond van Vlaamse Cultuurverenigingen te Antwerpen. Als eerste laureaat van het 8ste, 9de en 10e Internationaal Beiaardconcours van het Holland-Festival te Hilversum (1966-67-68) ontwikkelde hij zich tot een van de beste beiaardiers van de huidige generatie. Zijn concerten vanuit de Onze-Lieve-Vrouwenkathedraal te Antwerpen brachten duizenden toehoorders op de been. Hij ligt aan de basis van de renaissance van de beiaardkunst in Vlaanderen na de Tweede Wereldoorlog en wordt beschouwd als een eminentie op beiaardgebied. Van 1981 tot 2009 was hij stadsbeiaardier in Mechelen en van 1981 tot 2010 directeur van de Koninklijke Beiaardschool “Jef Denyn”. Naast een vijfdelig methodisch leerboek voor beiaard, uitgegeven met de steun van de Vlaamse Overheid, realiseerde hij een aantal cd’s met beiaardmuziek en schreef verschillende publicaties over klokkenkunst en filosofische onderwerpen. Jo Haazen concerteerde in vele landen, promootte de beiaardkunst in Japan, Rusland en China en werd in 2003 aangesteld als titularis-beiaardier van de Peter-en-Pauluskathedraal te Sint-Petersburg (Rusland). Sedert 2006 is hij hoogleraar aan de Faculteit voor Kunst van de Staatsuniversiteit te Sint-Petersburg (afdeling orgel, klavecimbel en beiaard) en gastdocent aan de Faculty for Comparative Study of Religion and Humanism te Antwerpen. 1980 : Onderscheiding “Honors of Music”, University of California, Berkeley (VSA). of California, Berkeley (VSA). 1995: Burgerlijke Medaille Eerste Klasse, uitgereikt door het Belgisch Ministerie van Binnenlandse Zaken. 2000: Opgenomen in de Europese Ere-Senaat “Pro Pace et Unitate, e meritu et honoris causa” (BVSE-UEF). 2004 : Erediploma van de stad Sint-Petersburg en onderscheiden door president Vladimir Poetin met de “Orde van de Vriendschap” voor zijn “unieke bijdrage tot de wederopleving van de muziektradities in de Peter-en-Paulusvesting te Sint-Petersburg die aldaar in het leven geroepen werden door tsaar Peter de Grote”. 2005 : Zilveren Medaille van de European Merit Foundation (Luxemburg) “for his important activities in favor of Europe”. 2009 : Bekroond met de Christoffel Plantijn Prijs, uitgereikt voor zijn bijzondere bijdrage voor de bekendheid van België in het buitenland. 2012 : Gehonoreerd met het Gouden Label van “Klassiek Centraal” (de webkrant voor de klassieke muziekliefhebber) voor zijn ganse carrière. 2012 : Benoemd door Koning Albert II tot Commandeur in de Kroonorde. 2012 : Aanzet tot een internationaal humanitair project (Universala Esperanto-Asocio / UNESCO) ter aanvulling de “Universele Verklaring van de Rechten van de Mens” met amendementen over menselijke plichten. 2015 : Prijs van de Marnixring te Mechelen (Gaston Feremansprijs) uitgereikt door Luc Van den Brande, Em. Minister-President van de Vlaamse Regering.

Laureta 2009 Jo Haazen

Lauréat 2009 Jo Haazen

LAUREAAT 2009

PROF. JO HAAZEN

<h3>PROF. JO HAAZEN</h3>

Laureate 2009

Lauréat 2009

Geboren op 15 november 1948. Opleiding: Koninklijk Atheneum Prins Boudewijn (1960), Universiteit van Lausanne (1966), B.A. in Geology at Macquarie University of Sydney (1971), M.Sc. In Geology and Micropalaeontology at Macquarie University of Sydney (1976), Ph. D. in Zoology/Geology, from Zoology Dept., University of Adelaide (1981), DSc University of Adelaide from Dept. Of Geology &amp; Geophysics (2002) Heden is de laureaat geassocieerd directeur van de “Research School of Earth Science” bij de Australian National University in Canberra. Sedert meer dan 30 jaar is hij werkzaam in diverse gebieden van de aardwetenschappen. Als assistent bij de UCL werd hij zich bewust van de problematiek betreffende de klimaatsverandering. Zo bestudeerde hij onder meer in dat verband de verschijnselen van de aarde, meer bepaald de meren, sedimenten van uitgedroogde meren, oceanen zelfs tot in de Antartica. Hij wordt ook beschouwd als één van de wereldexperts op het vlak van de “ostra-cods” (microfossielen) en is o.m. ook medestichter van de “University of the Sea” in de “Asia Pacific Region”. Laureaat van talrijke wetenschappelijke prijzen en auteur van verschillende publicaties, menen wij een persoon gekozen te hebben, welke in een méér dan actueel probleem, België een bijzondere uitstraling bezorgt.

Né à Huy le 15-11-1948. Etudes: Athénée Royal Prince Baudouin (1960), Université de Lausanne (1966), B.A. in Geology at Macquarie University of Sydney (1971), M.Sc. In Geology and Micropalaeontology at Macquarie University of Sydney (1976), Ph. D. in Zoology/Geology, from Zoology Dept., University of Adelaide (1981), DSc University of Adelaide from Dept. Of Geology &amp; Geophysics (2002) Actuellement le lauréat occupe la fonction de directeur-associé à la “Research School of Earth Science” auprès de la “Australian National University of Canberra”. Depuis plus de 30 ans il est actif dans différents domaines des sciences de la terre. En tant qu’assistant à l’UCL, il prit conscience de la problématique liée au réchauffement de la terre. Ceci l’amena à étudier entr’autre les phénomènes géologiques de la croûte terrestre, en particulier les mers, les sédiments des mers asséchées, des océans et ceci même jusqu’à l’Antarctique. Il est également reconnu comme expert mondial en matière d’ostracodes (microfossiles) ce qui le mena à devenir co-fondateur de l’Université de la Mer dans la région asiatique du Pacifique. Lauréat de plusieurs prix scientifiques et auteur de nombreuses publications, nous sommes convaincus d’avoir retenu une personnalité qui, impliquée dans un problème de grande actualité, donne à la Belgique un rayonnement particulier. &nbsp;

Geboren op 15 november 1948. Opleiding: Koninklijk Atheneum Prins Boudewijn (1960), Universiteit van Lausanne (1966), B.A. in Geology at Macquarie University of Sydney (1971), M.Sc. In Geology and Micropalaeontology at Macquarie University of Sydney (1976), Ph. D. in Zoology/Geology, from Zoology Dept., University of Adelaide (1981), DSc University of Adelaide from Dept. Of Geology & Geophysics (2002)

Né à Huy le 15-11-1948. Etudes: Athénée Royal Prince Baudouin (1960), Université de Lausanne (1966), B.A. in Geology at Macquarie University of Sydney (1971), M.Sc. In Geology and Micropalaeontology at Macquarie University of Sydney (1976), Ph. D. in Zoology/Geology, from Zoology Dept., University of Adelaide (1981), DSc University of Adelaide from Dept. Of Geology & Geophysics (2002)

Geboren op 15 november 1948. Opleiding: Koninklijk Atheneum Prins Boudewijn (1960), Universiteit van Lausanne (1966), B.A. in Geology at Macquarie University of Sydney (1971), M.Sc. In Geology and Micropalaeontology at Macquarie University of Sydney (1976), Ph. D. in Zoology/Geology, from Zoology Dept., University of Adelaide (1981), DSc University of Adelaide from Dept. Of Geology & Geophysics (2002) Heden is de laureaat geassocieerd directeur van de “Research School of Earth Science” bij de Australian National University in Canberra. Sedert meer dan 30 jaar is hij werkzaam in diverse gebieden van de aardwetenschappen. Als assistent bij de UCL werd hij zich bewust van de problematiek betreffende de klimaatsverandering. Zo bestudeerde hij onder meer in dat verband de verschijnselen van de aarde, meer bepaald de meren, sedimenten van uitgedroogde meren, oceanen zelfs tot in de Antartica. Hij wordt ook beschouwd als één van de wereldexperts op het vlak van de “ostra-cods” (microfossielen) en is o.m. ook medestichter van de “University of the Sea” in de “Asia Pacific Region”. Laureaat van talrijke wetenschappelijke prijzen en auteur van verschillende publicaties, menen wij een persoon gekozen te hebben, welke in een méér dan actueel probleem, België een bijzondere uitstraling bezorgt.

Laureate 2008 Patrick De Deckker

Lauréat 2008 Patrick De Deckker

LAUREAAT 2008

PROF. PATRICK DE DECKKER

<h3>PROF. PATRICK DE DECKKER</h3>

Laureate 2008

Lauréat 2008

Geboren op 19 februari 1958 Opleiding: Ingenieur Electriciteit (1975), Graduaat Autodesign; Royal College of Art (1984) Professioneel 1980-1982 Opleiding als ontwerper bij Ford Company 1984-1993 Opereert als onafhankelijk ontwerper voor de ontwikkeling van nieuwe producten 1993-1999 Richt een designteam van 40 personen op bij de Skodagroep en wordt tevens betrokken bij de Rolls Royce – Bentley concepten 1999- 2012 Directeur van de Design en Concept afdeling van Bentley Motors Ltd. UK England 2013 – heden Design Manager Motorsport and Special Vehicles projects bij Audi

Né le 19-02-1958. Etudes: Ingénieur électricien (1975), Graduat Autodesign, Royal College of Art (1984) Activités professionnelles: 1980-1982: formation de designer chez Ford Company 1984-1993: il opère en tant que designer indépendant pour le développement de nouveaux produits 1993-1999: il érige une équipe de design de 40 personnes au sein du groupe Skoda et se trouve en même temps impliqué dans les concepts de Rolls Royce-Bentley 1999-2012: directeur du département Design et Concept de Bentley Motors Ltd. UK England 2013 – ce jour Design Manager Motorsport and Special Vehicles projects chez Audi

Geboren op 19 februari 1958
Opleiding: Ingenieur Electriciteit (1975), Graduaat Autodesign; Royal College of Art (1984)
Professioneel
1980-1982 Opleiding als ontwerper bij Ford Company
1984-1993 Opereert als onafhankelijk ontwerper voor de ontwikkeling van nieuwe producten

Né le 19-02-1958. Etudes: Ingénieur électricien (1975), Graduat Autodesign, Royal College of Art (1984)
Activités professionnelles:
1980-1982: formation de designer chez Ford Company
1984-1993: il opère en tant que designer indépendant pour le développement de nouveaux produits
1993-1999: il érige une équipe de design de 40 personnes au sein du groupe Skoda et se trouve en même temps impliqué dans les concepts de Rolls Royce-Bentley
1999-2012: directeur du département Design et Concept de Bentley Motors Ltd. UK England

Geboren op 19 februari 1958 Opleiding: Ingenieur Electriciteit (1975), Graduaat Autodesign; Royal College of Art (1984) Professioneel 1980-1982 Opleiding als ontwerper bij Ford Company 1984-1993 Opereert als onafhankelijk ontwerper voor de ontwikkeling van nieuwe producten 1993-1999 Richt een designteam van 40 personen op bij de Skodagroep en wordt tevens betrokken bij de Rolls Royce – Bentley concepten 1999- 2012 Directeur van de Design en Concept afdeling van Bentley Motors Ltd. UK England 2013 – heden Design Manager Motorsport and Special Vehicles projects bij Audi

Laureate 2007 Dirk van Braeckel

Lauréat 2007 Dirk Van Braeckel

LAUREAAT 2007

DHR. DIRK VAN BRAECKEL

<h3>DHR. DIRK VAN BRAECKEL</h3>

Laureate 2007

Lauréat 2007

Geboren te Heist–op–den–Berg op 4 juni 1967. Diploma’s: met grootste onderscheiding, Doktor in de wetenschappen Dierkunde (U.I.A.) (1994), Licenciaat Biologie Dierkunde (U.I.A.)(1989). Begint zijn carrière als aspirant van het “Fonds voor Wetenschappelijk Onderzoek” (FWO). Later vervoegt hij de onderzoekers aan het Konrad Lorenz Insituut voor Vergelijkende Ethologie (KLIVV). Hij wordt benoemd als “Independant Junior Research Group Leader” aan het Max Planck Institut voor Ornithologie in Seewiesen Duitsland en in 2003 directeur, na benoemingen aan de Queen’s University in Canada en het Departement Biologie van de “University of Canterbury“ in New Zeeland en Professor aan de “Ludwig Maximilians Universiteit “ van München .

Né à Heist–op–den–Berg le 4 juin 1967. Diplômes: avec la plus grande distinction, Docteur en Sciences Zoologiques (U.I.A.) (1994), Licencié en Biologie Animale (U.I.A.)(1989). Il commence sa carrière comme aspirant du “Fonds de la Recherche Scientifique” (FRS). Plus tard il rejoint les chercheurs de l’Institut Konrad Lorenz sur l’Ethologie Comparative (KLIVV). Il est nommé “ Independant Junior Research Group Leader” en Ornihologie à l’Institut Max Planck à Seewiesen (Allemagne) et en 2003, Directeur au Queen’s University du Canada et du Département Biologie de l’Université de Canterbury en Nouvelle Zélande et Professeur à l’Université “Ludwig Maximilians“ de Munich. Officier de l’ordre Léopold depuis 2013.

Geboren te Heist–op–den–Berg op 4 juni 1967.
Diploma’s: met grootste onderscheiding, Doktor in de wetenschappen Dierkunde (U.I.A.) (1994), Licenciaat Biologie Dierkunde (U.I.A.)(1989).
Begint zijn carrière als aspirant van het “Fonds voor Wetenschappelijk Onderzoek” (FWO). Later vervoegt hij de onderzoekers aan het Konrad Lorenz Insituut voor Vergelijkende Ethologie (KLIVV).

Né à Heist–op–den–Berg le 4 juin 1967. Diplômes: avec la plus grande distinction, Docteur en Sciences Zoologiques (U.I.A.) (1994), Licencié en Biologie Animale (U.I.A.)(1989).
Il commence sa carrière comme aspirant du “Fonds de la Recherche Scientifique” (FRS). Plus tard il rejoint les chercheurs de l’Institut Konrad Lorenz sur l’Ethologie Comparative (KLIVV).

Geboren te Heist–op–den–Berg op 4 juni 1967. Diploma’s: met grootste onderscheiding, Doktor in de wetenschappen Dierkunde (U.I.A.) (1994), Licenciaat Biologie Dierkunde (U.I.A.)(1989). Begint zijn carrière als aspirant van het “Fonds voor Wetenschappelijk Onderzoek” (FWO). Later vervoegt hij de onderzoekers aan het Konrad Lorenz Insituut voor Vergelijkende Ethologie (KLIVV). Hij wordt benoemd als “Independant Junior Research Group Leader” aan het Max Planck Institut voor Ornithologie in Seewiesen Duitsland en in 2003 directeur, na benoemingen aan de Queen’s University in Canada en het Departement Biologie van de “University of Canterbury“ in New Zeeland en Professor aan de “Ludwig Maximilians Universiteit “ van München .

Laureate 2006 Bart Willem Kempenaerts

Lauréat 2006 Bart Willem Kempenaerts

LAUREAAT 2006

PROF. DR. BART WILLEM KEMPENAERS - DIERKUNDE

<h3>PROF. DR. BART WILLEM KEMPENAERS - DIERKUNDE</h3>

Laureate 2006

Lauréat 2006

Geboren in Ukkel 5 april 1942. Electrical Engineering Technician (UCL) (1965), Certificate in Nucleaire Wetenschappen (1965), Doctor in de Technische Wetenschappen (EPFL-Zwitserland) (1974)Hij begon zijn carrière bij MBLE in Brussel. Het ontwikkelt de spectografische analysemethode voor de metaalindustrie. Hij neemt deel aan de ontwikkeling van high-frequency versterkers met vaste fase voor terrestrische kabelverbindingen en ontwikkelt het kristal filters voor SSB zenders. In 1968 trad hij in dienst van Philips Research laboratorium in Brussel (PRLB) en wijdde zich aan de onderlinge aanpassing methoden van de kenmerken van de analoge en digitale filters die het onderwerp van zijn doctoraat verdedigd aan de Federale Polytechnische School van Lausanne zal zijn ( 1974). Hij wendde zich tot de spraakverwerking en wijst op de effectiviteit van kunstmatige neurale netwerken voor spraakherkenning. Hij was sabbatical onderzoeker bij Bellcore (NJ-USA) in 1989-1990. Hij werd ingehuurd in 1991 in het departement “zoekopdrachten” van L.H.S. en werd benoemd tot hoogleraar (in 1992) op EURECOM in het zuiden van Frankrijk (Sophia Antipolis). Zijn belangrijkste realisatie is de spraakherkenning door computers. Toegelaten als emeritus in 2007, behaalde hij in 2013 een Master in de filosofie aan de UCL waar hij zich vooral richt op het Duitse idealisme (Hegel).

Né à Uccle le 5 avril 1942. Ingénieur Civil Electricien Mécanicien (UCL) (1965), Certificat en Sciences Nucléaires (1965), Docteur en Sciences techniques (EPFL-Suisse) (1974). Il commence sa carrière dans la firme MBLE à Bruxelles. Il y développe des méthodes dl’analyse spectrographique pour l’industrie métallurgique. Il participe au développement d’amplificateurs à haute fréquence en phase solide pour liaisons en cable hertzien puis met au point les filtres à quartz pour émetteurs à bande latérale unique. En 1968, il rejoint le laboratoire de recherches Philips à Bruxelles (PRLB) et s’y consacre aux méthodes d’approximation des caractéristiques des filtres analogiques et numériques qui fera l’objet de son doctorat soutenu à l’Ecole polytechnique fédérale de Lausanne (1974). Il s’oriente ensuite vers le traitement de la parole et met en évidence l’efficacité des réseaux de neurones artificiels pour la reconnaissance automatique de la parole. Il est chercheur sabbatique chez Bellcore (NJ-USA) en 1989-1990. Il est engagé en 1991 dans le département “Recherches” de L.H.S. pour ensuite être nommé professeur (en 1992) chez Eurecom dans le Sud de la France (Sophia Antipolis). Son activité principale est la reconnaissance de la parole par ordinateur. Admis à l’éméritat en 2007, il obtient en 2013 une maitrise en philosophie à l’UCL et se consacre principalement à l’idéalisme allemand (Hegel).

Geboren in Ukkel 5 april 1942. Electrical Engineering Technician (UCL) (1965), Certificate in Nucleaire Wetenschappen (1965), Doctor in de Technische Wetenschappen (EPFL-Zwitserland) (1974)

Né à Uccle le 5 avril 1942. Ingénieur Civil Electricien Mécanicien (UCL) (1965), Certificat en Sciences Nucléaires (1965), Docteur en Sciences techniques (EPFL-Suisse) (1974).
Il commence sa carrière dans la firme MBLE à Bruxelles. Il y développe des méthodes dl’analyse spectrographique pour l’industrie métallurgique.

Geboren in Ukkel 5 april 1942. Electrical Engineering Technician (UCL) (1965), Certificate in Nucleaire Wetenschappen (1965), Doctor in de Technische Wetenschappen (EPFL-Zwitserland) (1974) Hij begon zijn carrière bij MBLE in Brussel. Het ontwikkelt de spectografische analysemethode voor de metaalindustrie. Hij neemt deel aan de ontwikkeling van high-frequency versterkers met vaste fase voor terrestrische kabelverbindingen en ontwikkelt het kristal filters voor SSB zenders. In 1968 trad hij in dienst van Philips Research laboratorium in Brussel (PRLB) en wijdde zich aan de onderlinge aanpassing methoden van de kenmerken van de analoge en digitale filters die het onderwerp van zijn doctoraat verdedigd aan de Federale Polytechnische School van Lausanne zal zijn ( 1974). Hij wendde zich tot de spraakverwerking en wijst op de effectiviteit van kunstmatige neurale netwerken voor spraakherkenning. Hij was sabbatical onderzoeker bij Bellcore (NJ-USA) in 1989-1990. Hij werd ingehuurd in 1991 in het departement “zoekopdrachten” van L.H.S. en werd benoemd tot hoogleraar (in 1992) op EURECOM in het zuiden van Frankrijk (Sophia Antipolis). Zijn belangrijkste realisatie is de spraakherkenning door computers. Toegelaten als emeritus in 2007, behaalde hij in 2013 een Master in de filosofie aan de UCL waar hij zich vooral richt op het Duitse idealisme (Hegel).

Laureate 2005 Christian Wellekens

Lauréat 2005 Christian Wellekens

LAUREAAT 2005

PROF. CHRISTIAN WELLEKENS - TECHNISCHE WETENSCHAPPEN

<h3>PROF. CHRISTIAN WELLEKENS - TECHNISCHE WETENSCHAPPEN</h3>

Laureate 2005

Lauréat 2005

Geboren te Charleroi op 5 september 1956. Burgelijk ingenieur electriciteit-informatica (Bergen) (1982) – Doctor in de Toegepaste Wetenschappen (1992) Wordt opgenomen in het Onderzoekslaboratorium van Philips, voorheen MBLE, alwaar hij spoedig de researchafdeling vervoegt. Na in 1988, als onderzoeker gewerkt te hebben aan het International Computer Science Institute (ICSI) (Berkeley University) wordt hij lid van het Directiecomité.In samenwerking met zijn collega Christian Wellekens werd sterk gewerkt aan de automatische spraakherkenning en internationaal erkende innovaties ontwikkeld. Zij bouwen samen R&amp;D afdeling van L&amp;H (Lernaut &amp; Hauspie) uit tot een internationaal erkend team met 100 medewerkers. In 1996 wordt hij Directeur van het onderzoeksinstituut IDIAP (Polytechnische school te Lausanne), vandaag gegroeid tot een toporganisatie onder zijn leiding.

Né à Charleroi le 5 septembre 1956. Hervé Bourlard est ingénieur électricien et informaticien et Docteur en Science Appliquées de la “Faculté Polytechnique de Mons”, Mons, Belgique. Après avoir démarré sa carrière comme chercheur au laboratoire de recherche de Philips MBLE de Bruxelles (1982-1989), il devient ensuite responsable de la recherche et développement dans la startup L&amp;H SpeechProducts (Bussels &amp; Ieper). Depuis 1996, il est maintenant Directeur de l’institut de recherche Idiap, professeur ordinaire à l’Ecole Polytechnique Fédérale de Lausanne (EPFL), et directeur fondateur (2001-2013) du Pôle National de Recherche (du Fonds National de Recherche Suisse) en « gestion interactive des informations multimodales ». Depuis 1988, et en parallèle avec sa carrière européenne, il est aussi un scientifique invité de l’International Computer Science Institute de Berkeley en Californie/USA, avant d’y être nommé « External Fellow » (en 1996) et ensuite membre de son conseil de direction (Board of Trustees) depuis 2002. Ses principaux domaines d’activités et de recherche incluent notamment la reconnaissance statistique de formes, le traitement des signaux et senseurs multimodaux, les réseaux de neurones artificiels, et les mathématiques appliquées, avec des domaines d’applications très larges et variés dans les technologies de la communication et de l’information multimédia, dont notamment traitement du langage naturel, la reconnaissance de la parole, la biométrie, les interactions multimodales, et les systèmes de collaboration distribués. H. Bourlard est l’auteur/co-auteur/éditeur de 9 livres and plus de 350 publications internationales (y compris un papier récompensé par l’IEEE). Il est le récipient de nombreuses reconnaissances scientifiques et d’entrepreneuriat. Il est notamment « Fellow » de IEEE (Institute of Electrical and Electronics Engineers) et de ISCA (International Speech Communication Association), membre senior et membre du Conseil Européen de ACM (Association for Computing Machinery), et membre élu de l’Académie Suisse des Sciences Techniques (SATW). En dehors de sa recherche propre, son plus gros « life-time » succès a été le développement de l’Institut de Recherche Idiap (www.idiap.ch), qui est un institut de recherche indépendant (affilié à l’EPFL, but complètement indépendant administrativement et financièrement). Parti de rien en 1996, cet institut compte maintenant plus de 120 employés, en plus de ses 25 startups.

Geboren te Charleroi op 5 september 1956. Burgelijk ingenieur electriciteit-informatica (Bergen) (1982) – Doctor in de Toegepaste Wetenschappen (1992) Wordt opgenomen in het Onderzoekslaboratorium van Philips, voorheen MBLE, alwaar hij spoedig de researchafdeling vervoegt. Na in 1988, als onderzoeker gewerkt te hebben aan het International Computer Science Institute (ICSI) (Berkeley University) wordt hij lid van het Directiecomité. In samenwerking met zijn collega Christian Wellekens werd sterk gewerkt aan de automatische spraakherkenning en internationaal erkende innovaties ontwikkeld. Zij bouwen samen R&amp;D afdeling van L&amp;H (Lernaut &amp; Hauspie) uit tot een internationaal erkend team met 100 medewerkers. In 1996 wordt hij Directeur van het onderzoeksinstituut IDIAP (Polytechnische school te Lausanne), vandaag gegroeid tot een toporganisatie onder zijn leiding.

Geboren te Charleroi op 5 september 1956. Burgelijk ingenieur electriciteit-informatica (Bergen) (1982) – Doctor in de Toegepaste Wetenschappen (1992)
Wordt opgenomen in het Onderzoekslaboratorium van Philips, voorheen MBLE, alwaar hij spoedig de researchafdeling vervoegt. Na in 1988, als onderzoeker gewerkt te hebben aan het International Computer Science Institute (ICSI) (Berkeley University) wordt hij lid van het Directiecomité.

Né à Charleroi le 5 septembre 1956. Hervé Bourlard est ingénieur électricien et informaticien et Docteur en Science Appliquées de la “Faculté Polytechnique de Mons”, Mons, Belgique. Après avoir démarré sa carrière comme chercheur au laboratoire de recherche de Philips MBLE de Bruxelles (1982-1989), il devient ensuite responsable de la recherche et développement dans la startup L&H SpeechProducts (Bussels & Ieper).

Geboren te Charleroi op 5 september 1956. Burgelijk ingenieur electriciteit-informatica (Bergen) (1982) – Doctor in de Toegepaste Wetenschappen (1992) Wordt opgenomen in het Onderzoekslaboratorium van Philips, voorheen MBLE, alwaar hij spoedig de researchafdeling vervoegt. Na in 1988, als onderzoeker gewerkt te hebben aan het International Computer Science Institute (ICSI) (Berkeley University) wordt hij lid van het Directiecomité. In samenwerking met zijn collega Christian Wellekens werd sterk gewerkt aan de automatische spraakherkenning en internationaal erkende innovaties ontwikkeld. Zij bouwen samen R&D afdeling van L&amp;H (Lernaut &amp; Hauspie) uit tot een internationaal erkend team met 100 medewerkers. In 1996 wordt hij Directeur van het onderzoeksinstituut IDIAP (Polytechnische school te Lausanne), vandaag gegroeid tot een toporganisatie onder zijn leiding.

Laureaten